Θυμήσου συνειδητά την αίσθηση της βοήθειας του Θεού σε κάποιο συγκεκριμένο ζήτημα. Πώς περιγράφεις τον χαρακτήρα του Θεού και τη βοήθεια που σου έδωσε; Ευχαρίστησέ Τον.
Ψαλμός 62
1[Εἰς τὸν πρῶτον μουσικόν, διὰ Ἰεδουθούν. Ψαλμὸς τοῦ Δαβίδ.] Ἐπὶ τὸν Θεὸν βεβαίως ἀναπαύεται ἡ ψυχή μου· ἐξ αὐτοῦ πηγάζει ἡ σωτηρία μου.
2Αὐτὸς βεβαίως εἶναι πέτρα μου καὶ σωτηρία μου· προπύργιον μου· δὲν θέλω σαλευθῆ πολύ.
3Ἕως πότε θέλετε ἐπιβουλεύεσθαι ἐναντίον ἀνθρώπου; σεῖς πάντες θέλετε φονευθῆ· εἶσθε ὡς τοῖχος κεκλιμένος καὶ φραγμὸς ἑτοιμόρροπος.
4Δὲν συμβουλεύονται παρὰ νὰ ῥίψωσι αὐτὸν ἀπὸ τοῦ ὕψους αὐτοῦ· ἀγαπῶσι τὸ ψεῦδος· διὰ μὲν τοῦ στόματος αὑτῶν εὐλογοῦσι, διὰ δὲ τῆς καρδίας αὑτῶν καταρῶνται.
Διάψαλμα.
5Ἀλλὰ σύ, ὦ ψυχή μου, ἐπὶ τὸν Θεὸν ἀναπαύου, διότι ἐξ αὐτοῦ κρέμαται ἡ ἐλπὶς μου.
6Αὐτὸς βεβαίως εἶναι πέτρα μου καὶ σωτηρία μου· προπύργιόν μου· δέν θέλω σαλευθῆ.
7Ἐν τῷ Θεῷ εἶναι ἡ σωτηρία μου καὶ ἡ δόξα μου· ἡ πέτρα τῆς δυνάμεώς μου, τὸ καταφύγιόν μου, εἶναι ἐν τῷ Θεῷ.
8Ἐλπίζετε ἐπ᾿ αὐτὸν ἐν παντὶ καιρῷ· ἀνοίγετε, λαοί, ἐνώπιον αὐτοῦ τὰς καρδίας σας· ὁ Θεὸς εἶναι καταφύγιον εἰς ἡμᾶς.
Διάψαλμα.
9Οἱ κοινοὶ ἄνθρωποι βεβαίως εἶναι ματαιότης, οἱ ἄρχοντες ψεῦδος· ἐν τῇ πλάστιγγι πάντες ὁμοῦ εἶναι ἐλαφρότεροι αὐτῆς τῆς ματαιότητος.
10Μή ἐλπίζετε ἐπὶ ἀδικίαν καὶ ἐπὶ ἁρπαγήν μή ματαιόνεσθε· πλοῦτος ἐὰν ῥέῃ, μή προσηλόνετε τὴν καρδίαν σας.
11Ἃπαξ ἐλάλησεν ὁ Θεός, δὶς ἤκουσα τοῦτο, ὅτι ἡ δύναμις εἶναι τοῦ Θεοῦ·
12καὶ σοῦ εἶναι, Κύριε, τὸ ἔλεος· Διότι σὺ θέλεις ἀποδώσει εἰς ἕκαστον κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ.
Σε αυτό τον Ψαλμό, ο Δαβίδ φαίνεται να συνομιλεί με τον εαυτό του. Στην πρώτη παράγραφο επιβεβαιώνει την πίστη του στον Θεό, θυμίζοντας στον εαυτό του τη δύναμη του Θεού και τον σταθερό Του χαρακτήρα. Ο Κύριος είναι η πηγή της σωτηρίας του Δαβίδ.
Έπειτα κοιτάζει τη δική του κατάσταση, όπου οι άνθρωποι έχουν αποδειχθεί αναξιόπιστοι και προσπαθούν να τον καταστρέψουν. Αλλά, παρά τον πόνο και την οργή, ο Δαβίδ στρέφεται στον Θεό και Τον εμπιστεύεται. Πρόσεξε πόσες λέξεις και φράσεις επαναλαμβάνονται στα εδάφια 1 και 2, και στα εδ. 5 και 8. Στα εδάφια 1-2, ο Δαβίδ δηλώνει την πίστη του ως κάτι δεδομένο, αλλά μετά ωθεί τον εαυτό του σε εμπιστοσύνη.
Ο Δαβίδ θυμίζει στον εαυτό του ότι οι άνθρωποι που επιτίθενται, ταλαιπωρούν και ταράζουν άλλους είναι εφήμεροι (εδ. 9), αλλά ο Θεός είναι αιώνιος. Είναι παντοτινά δυνατός και έχει τέλεια αγάπη. Από μόνη της η δύναμη μπορεί να είναι τρομακτική, ενώ η αγάπη από μόνη της μπορεί να είναι αδύναμη. Ευχαρίστησε τον Θεό που είναι και κατέχει και τα δυο! Όποιες κι αν είναι οι περιστάσεις μας, αυτά τα χαρακτηριστικά του Θεού μάς επιτρέπουν να βρίσκουμε ειρήνη, καθώς Τον εμπιστευόμαστε.
Ησαΐας 13–14, Β΄ Τιμόθεο 4
Τα Βιβλικά Αναγνώσματα στο email σας:
Αν θέλετε να λαμβάνετε καθημερινά τα Βιβλικά Αναγνώσματα στο email σας, μπορείτε να εγγραφείτε συμπληρώνοντας τα στοιχεία σας στην παρακάτω φόρμα.