Μας λασπώνει η αμαρτία, ο πόνος, ο θάνατος, οι δυσκολίες; Χρειαζόμαστε πλύσιμο!
Αριθμοί 19:1-22
1Καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς τὸν Μωϋσῆν καὶ πρὸς τὸν Ἀαρὼν λέγων,2Τοῦτο εἶναι τὸ διάταγμα τοῦ νόμου, τὸ ὁποῖον ὁ Κύριος προσέταξε λέγων, Εἰπὲ πρὸς τοὺς υἱοὺς Ἰσραήλ νὰ φέρωσιν εἰς σὲ ξανθήν δάμαλιν ἄμωμον, μή ἔχουσαν ἐλάττωμα, ἐπὶ τῆς ὁποίας δὲν ἐπεβλήθη ζυγός·3καὶ θέλετε δώσει αὐτήν εἰς τὸν Ἐλεάζαρ τὸν ἱερέα καὶ θέλει φέρει αὐτήν ἔξω τοῦ στρατοπέδου· καὶ θέλουσι σφάξει αὐτήν ἐνώπιον αὐτοῦ.4Καὶ θέλει λάβει Ἐλεάζαρ ὁ ἱερεὺς ἀπὸ τοῦ αἵματος αὐτῆς διὰ τοῦ δακτύλου αὑτοῦ καὶ θέλει ῥαντίσει ἑπτάκις ἀπὸ τοῦ αἵματος αὐτῆς κατ᾿ ἔμπροσθεν τοῦ προσώπου τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου.5Καὶ θέλουσι καύσει τὴν δάμαλιν ἐνώπιον αὐτοῦ· τὸ δέρμα αὐτῆς καὶ τὸ κρέας αὐτῆς καὶ τὸ αἷμα αὐτῆς μετὰ τῆς κόπρου αὐτῆς θέλουσι καῆ.6Καὶ ὁ ἱερεὺς θέλει λάβει ξύλον κέδρινον καὶ ὕσσωπον καὶ κόκκινον καὶ θέλει ῥίψει αὐτὰ εἰς τὸ μέσον τοῦ κατακαύματος τῆς δαμάλεως.7Τότε θέλει πλύνει τὰ ἱμάτια αὑτοῦ ὁ ἱερεὺς καὶ θέλει λούσει τὸ σῶμα αὑτοῦ ἐν ὕδατι καὶ μετὰ ταῦτα θέλει εἰσέλθει εἰς τὸ στρατόπεδον καὶ θέλει εἶσθαι ἀκάθαρτος ὁ ἱερεὺς ἕως ἑσπέρας.
8Καὶ ὁ καίων αὐτήν θέλει πλύνει τὰ ἱμάτια αὑτοῦ ἐν ὕδατι καὶ θέλει λούσει τὸ σῶμα αὑτοῦ ἐν ὕδατι καὶ θέλει εἶσθαι ἀκάθαρτος ἕως ἑσπέρας.9Καὶ ἄνθρωπος καθαρὸς θέλει συνάξει τὴν στάκτην τῆς δαμάλεως καὶ θέλει ἀποθέσει αὐτήν ἔξω τοῦ στρατοπέδου εἰς τόπον καθαρόν· καὶ θέλει φυλάττεσθαι διὰ τὴν συναγωγήν τῶν υἱῶν Ἰσραήλ διὰ ὕδωρ χωρισμοῦ· τοῦτο εἶναι διὰ καθαρισμὸν ἁμαρτίας.10Καὶ ὁ συνάξας τὴν στάκτην τῆς δαμάλεως θέλει πλύνει τὰ ἱμάτια αὑτοῦ καὶ θέλει εἶσθαι ἀκάθαρτος ἕως ἑσπέρας· καὶ τοῦτο θέλει εἶσθαι εἰς τοὺς υἱοὺς Ἰσραήλ καὶ εἰς τοὺς ξένους τοὺς παροικοῦντας μεταξὺ ὑμῶν εἰς νόμιμον αἰώνιον.
11Ὅστις ἐγγίσῃ νεκρὸν σῶμα ἀνθρώπου, οὗτος θέλει εἶσθαι ἀκάθαρτος ἑπτὰ ἡμέρας.12Οὗτος θέλει ἁγνισθῆ διὰ τούτου τὴν τρίτην ἡμέραν καὶ τὴν ἡμέραν τὴν ἑβδόμην θέλει εἶσθαι καθαρός· ἐὰν ὅμως δὲν ἁγνισθῇ τὴν τρίτην ἡμέραν, οὐδὲ τὴν ἑβδόμην ἡμέραν θέλει εἶσθαι καθαρός.13Ὅστις ἐγγίσῃ νεκρὸν σῶμα ὁποιουδήποτε τεθνεῶτος ἀνθρώπου καὶ δὲν ἁγνισθῇ, μιαίνει τὴν σκηνήν τοῦ Κυρίου· καὶ ἡ ψυχή ἐκείνη θέλει ἐξολοθρευθῆ ἐκ τοῦ Ἰσραήλ· ἐπειδή δὲν ἐρραντίσθη ἐπ᾿ αὐτὸν τὸ ὕδωρ τοῦ χωρισμοῦ, θέλει εἶσθαι ἀκάθαρτος· ἡ ἀκαθαρσία αὐτοῦ μένει ἐπ᾿ αὐτόν.
14Οὗτος εἶναι ὁ νόμος ὅταν ἄνθρωπός τις ἀποθάνῃ ἐν σκηνῇ· Πάντες οἱ εἰσερχόμενοι εἰς τὴν σκηνήν καὶ πάντα τὰ ἐν τῇ σκηνῇ θέλουσιν εἶσθαι ἀκάθαρτα ἑπτὰ ἡμέρας·15καὶ πᾶν ἀγγεῖον ἀνοικτόν, μή ἔχον σκέπασμα δεδεμένον ἐπάνωθεν αὐτοῦ, εἶναι ἀκάθαρτον.16Καὶ ὅστις ἐγγίσῃ ἐν τῇ πεδιάδι πεφονευμένον τινὰ διὰ μαχαίρας ἤ νεκρὸν σῶμα ἤ ὀστοῦν ἀνθρώπου ἤ μνῆμα, θέλει εἶσθαι ἀκάθαρτος ἑπτὰ ἡμέρας.
17Καὶ θέλουσι λάβει διὰ τὸν ἀκάθαρτον ἀπὸ τῆς στάκτης τῆς καυθείσης δαμάλεως διὰ καθαρισμὸν τῆς ἁμαρτίας, καὶ θέλει χυθῆ ἐπ᾿ αὐτήν ὕδωρ ζῶν εἰς ἀγγεῖον.18Καὶ ἄνθρωπος καθαρὸς θέλει λάβει ὕσσωπον, καὶ ἐμβάψας εἰς τὸ ὕδωρ θέλει ῥαντίσει ἐπὶ τὴν σκηνήν καὶ πάντα τὰ σκεύη καὶ ἐπὶ τοὺς ἀνθρώπους τοὺς εὑρεθέντας ἐκεῖ καὶ ἐπ᾿ ἐκεῖνον ὅστις ἤγγισεν ὀστοῦν ἤ πεφονευμένον ἤ νεκρὸν ἤ μνῆμα.19Καὶ ὁ καθαρὸς θέλει ῥαντίσει ἐπὶ τὸν ἀκάθαρτον τὴν τρίτην ἡμέραν καὶ τὴν ἑβδόμην ἡμέραν· τὴν δὲ ἑβδόμην ἡμέραν θέλει ἁγνίσει αὐτόν· καὶ αὐτὸς θέλει πλύνει τὰ ἱμάτια αὑτοῦ καὶ θέλει λουσθῆ ἐν ὕδατι· καὶ τὸ ἑσπέρας θέλει εἶσθαι καθαρός.
20Ὁ δὲ ἄνθρωπος ὅστις εἶναι ἀκάθαρτος καὶ δὲν ἁγνισθῇ, ἡ ψυχή ἐκείνη θέλει ἐξολοθρευθῆ ἐκ μέσου τῆς συναγωγῆς· διότι τὸ ἁγιαστήριον τοῦ Κυρίου ἐμίανε· τὸ ὕδωρ τοῦ χωρισμοῦ δὲν ἐρραντίσθη ἐπ᾿ αὐτόν· αὐτὸς εἶναι ἀκάθαρτος.21Καὶ θέλει εἶσθαι εἰς αὐτοὺς νόμιμον αἰώνιον, ὅτι ὅστις ῥαντίσῃ τὸ ὕδωρ τοῦ χωρισμοῦ, θέλει πλύνει τὰ ἱμάτια αὑτοῦ, καὶ ὅστις ἐγγίσῃ τὸ ὕδωρ τοῦ χωρισμοῦ θέλει εἶσθαι ἀκάθαρτος ἕως ἑσπέρας.22Καὶ πᾶν ὅ, τι ἐγγίσῃ ὁ ἀκάθαρτος, τοῦτο θέλει εἶσθαι ἀκάθαρτον· καὶ ἡ ψυχή ἥτις ἐγγίσῃ αὐτό, θέλει εἶσθαι ἀκάθαρτος ἕως ἑσπέρας.
Ας είμαστε ειλικρινείς: αυτό το απόσπασμα φαίνεται παράξενο. Λογικό, αφού μιλάμε για έναν πολιτισμό 3.500 χιλιάδων ετών. Αξίζει όμως να επιμείνουμε.
Πρώτα απ’ όλα, υπάρχουν οι ασθένειες: είναι πολύ λογικό να πρέπει να πλυθείς μετά από την επαφή με ένα πτώμα, εφόσον δεν υπήρχε καν η αντιβίωση. Ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι το δαμάλι έπρεπε να καεί στη θυσία ολόκληρο, μαζί με το αίμα (εδ. 5). Κανονικά, έχυναν στο χώμα το αίμα του ζώου που θυσιαζόταν (π.χ. Έξοδος 19:12, Λευιτικό 4:7). Αλλά εδώ το αίμα, που συντηρεί τη ζωή, έπρεπε να καεί μαζί με το ζώο. Έτσι, το νερό του καθαρισμού που ανακατευόταν με τη στάχτη (εδ. 17) περιείχε ένα σημάδι ζωής. Αν, λοιπόν, το μόλυσμα του θανάτου εξαγνίζεται από αυτό που συντηρεί τη ζωή, τι μας λέει αυτό για τη ζωή και τον θάνατο; Ποιο είναι πιο δυνατό;
Μπορεί να μπούμε στον πειρασμό να ελαχιστοποιήσουμε τον πόνο του θανάτου και να πούμε ότι δεν είναι τίποτα σημαντικό ή δεν μας αφορά. Όμως, αυτή η αρχαία τελετουργία μάς διδάσκει μια πραγματικά παρήγορη αλήθεια: ναι, ο θάνατος υπάρχει, αλλά η ζωή είναι πιο δυνατή!
Έξοδος 33–34, Πράξεις 2
Τα Βιβλικά Αναγνώσματα στο email σας:
Αν θέλετε να λαμβάνετε καθημερινά τα Βιβλικά Αναγνώσματα στο email σας, μπορείτε να εγγραφείτε συμπληρώνοντας τα στοιχεία σας στην παρακάτω φόρμα.
