Σου έτυχε ποτέ κάποιος που αδίκησες να σε συγχωρήσει; Πώς ένιωσες; Τι του κόστισε;
Λευιτικό 5:14–6:7
Στο σημερινό ανάγνωσμα η αμαρτία μας παρουσιάζεται σαν χρέος που οφείλουμε να ξοφλήσουμε στον Θεό και σε οποιονδήποτε άλλον έχουμε αδικήσει (6:2-3).
Ενώ το αδίκημα στρέφεται εναντίον ενός άλλου ανθρώπου, ο Θεός το παίρνει προσωπικά, ως απιστία απέναντί Του (5:26). Οποιαδήποτε ζημιά προκαλούμε σε διαπροσωπικό επίπεδο λυπεί τον Θεό. Ο ψαλμωδός Δαβίδ το κατάλαβε αυτό πολύ καλά. Μετά τη μοιχεία και τον φόνο του Ουρία, προσευχήθηκε: «Σ’ εσένα, σ’ εσένα προπαντός αμάρτησα, κι ό,τι κακό ενώπιόν σου το έκανα» (Ψαλμός 51:6). Δεδομένου ότι η αμαρτία προσβάλλει και κάποιον άνθρωπο και τον Θεό, η αποκατάσταση που απαιτείται είναι διπλή. Η θυσία του ζώου πληρώνει την ενοχή ενώπιον του Θεού (5:15· 6:6), αλλά ο προσκυνητής πρέπει να επανορθώσει και τη ζημιά που έχει επιφέρει στους άλλους (5:16· 6:5).
Με την ίδια λογική ο Ιησούς μάς ζητάει η συνάντησή μας με τον Θεό στη λατρεία να συνοδεύεται από αποκατάσταση διαλυμένων σχέσεων. Η οδηγία είναι: «πήγαινε να συμφιλιωθείς πρώτα με τον αδερφό σου, και ύστερα έλα να προσφέρεις το δώρο σου» (Ματθαίος 5:24).
Έξοδος 7–8, Ψαλμοί 13–14
Τα Βιβλικά Αναγνώσματα στο email σας:
Αν θέλετε να λαμβάνετε καθημερινά τα Βιβλικά Αναγνώσματα στο email σας, μπορείτε να εγγραφείτε συμπληρώνοντας τα στοιχεία σας στην παρακάτω φόρμα.
[WORDPRESS_PDF]