1Ἐν δὲ τῷ ἀκολούθῳ ἔτει, καθ᾿ ὅν καιρὸν ἐκστρατεύουσιν οἱ βασιλεῖς, ἀπέστειλεν ὁ Δαβὶδ τὸν Ἰωὰβ καὶ τοὺς δούλους αὐτοῦ μετ᾿ αὐτοῦ καὶ πάντα τὸν Ἰσραήλ· καὶ κατέστρεψαν τοὺς υἱοὺς Ἀμμὼν καὶ ἐπολιόρκησαν τὴν Ῥαββά. Ὁ δὲ Δαβὶδ ἔμεινεν ἐν Ἱερουσαλήμ.
2Καὶ πρὸς τὸ ἑσπέρας, ὅτε ὁ Δαβὶδ ἐσηκώθη ἀπὸ τῆς κλίνης αὑτοῦ, περιεπάτει ἐπὶ τοῦ δώματος τοῦ βασιλικοῦ οἴκου· καὶ εἶδεν ἀπὸ τοῦ δώματος γυναῖκα λουομένην· καὶ ἡ γυνή ἦτο ὡραία τὴν ὄψιν σφόδρα.3Καὶ ἀπέστειλεν ὁ Δαβὶδ καὶ ἠρεύνησε περὶ τῆς γυναικός. Καὶ εἶπέ τις, Δὲν εἶναι αὕτη Βηθ-σαβεέ, ἡ θυγάτηρ τοῦ Ἐλιάμ, ἡ γυνή Οὐρίου τοῦ Χετταίου; 4Καὶ ἀπέστειλεν ὁ Δαβὶδ μηνυτὰς καὶ ἔλαβεν αὐτήν· καὶ ὅτε ἦλθε πρὸς αὐτόν, ἐκοιμήθη μετ᾿ αὐτῆς, διότι εἶχε καθαρισθῆ ἀπὸ τῆς ἀκαθαρσίας αὑτῆς· καὶ ἐπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὑτῆς.
5Καὶ συνέλαβεν ἡ γυνή· καὶ ἀποστείλασα ἀπήγγειλε πρὸς τὸν Δαβὶδ καὶ εἶπεν, Ἔγκυος εἶμαι.6Καὶ ἀπέστειλεν ὁ Δαβὶδ πρὸς τὸν Ἰωάβ, λέγων, Ἀπόστειλόν μοι Οὐρίαν τὸν Χετταῖον. Καὶ ἀπέστειλεν ὁ Ἰωὰβ τὸν Οὐρίαν πρὸς τὸν Δαβίδ.7Καί ὅτε ἦλθε πρὸς αὐτὸν ὁ Οὐρίας, ἠρώτησεν ὁ Δαβὶδ πῶς ἔχει ὁ Ἰωὰβ καὶ πῶς ἔχει ὁ λαὸς καὶ πῶς ἔχουσι τὰ τοῦ πολέμου.8Καὶ εἶπεν ὁ Δαβὶδ πρὸς τὸν Οὐρίαν, Κατάβα εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ νίψον τοὺς πόδας σου· καὶ ἐξῆλθεν ὁ Οὐρίας ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ βασιλέως· καὶ κατόπιν αὐτοῦ ἦλθε μερίδιον ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ βασιλέως.9Ἀλλ᾿ ὁ Οὐρίας ἐκοιμήθη παρὰ τὴν θύραν τοῦ οἴκου τοῦ βασιλέως, μετὰ πάντων τῶν δούλων τοῦ κυρίου αὑτοῦ καὶ δὲν κατέβη εἰς τὸν οἶκον αὑτοῦ.
10Καὶ ὅτε ἀπήγγειλαν πρὸς τὸν Δαβίδ, λέγοντες, Δὲν κατέβη ὁ Οὐρίας εἰς τὸν οἶκον αὑτοῦ, εἶπεν ὁ Δαβὶδ πρὸς τὸν Οὐρίαν, Σὺ δὲν ἔρχεσαι ἐξ ὁδοιπορίας; διὰ τί δὲν κατέβης εἰς τὸν οἶκόν σου;11Καὶ εἶπεν ὁ Οὐρίας πρὸς τὸν Δαβίδ, Ἡ κιβωτὸς καὶ ὁ Ἰσραήλ καὶ ὁ Ἰούδας κατοικοῦσιν ἐν σκηναῖς, καὶ ὁ κύριός μου Ἰωὰβ καὶ οἱ δοῦλοι τοῦ κυρίου μου, εἶναι ἐστρατοπεδευμένοι ἐπὶ τὸ πρόσωπον τῆς πεδιάδος· καὶ ἐγὼ θέλω ὑπάγει εἰς τὸν οἶκόν μου, διὰ νὰ φάγω καὶ νὰ πίω καὶ να κοιμηθῶ μετὰ τῆς γυναικὸς μου; ζῇς καὶ ζῇ ἡ ψυχή σου, δὲν θέλω κάμει τὸ πρᾶγμα τοῦτο.12Καὶ εἶπεν ὁ Δαβὶδ πρὸς τὸν Οὐρίαν, Μεῖνε ἐνταῦθα καὶ σήμερον, καὶ αὔριον θέλω σὲ ἐξαποστείλει. Καὶ ἔμεινεν ὁ Οὐρίας ἐν Ἱερουσαλήμ τὴν ἡμέραν ἐκείνην καὶ τὴν ἐπαύριον.13Καὶ ἐκάλεσεν αὐτὸν ὁ Δαβίδ, καὶ ἔφαγεν ἐνώπιον αὐτοῦ καὶ ἔπιεν· καὶ ἐμέθυσεν αὐτόν· καὶ τὸ ἑσπέρας ἐξῆλθε νὰ κοιμηθῇ ἐπὶ τῆς κλίνης αὑτοῦ μετὰ τῶν δούλων τοῦ κυρίου αὑτοῦ, πλήν εἰς τὸν οἶκον αὑτοῦ δὲν κατέβη.
14Καὶ τὸ πρωΐ ἔγραψεν ὁ Δαβὶδ ἐπιστολήν πρὸς τὸν Ἰωάβ, καὶ ἔστειλεν αὐτήν διὰ χειρὸς τοῦ Οὐρίου.15Καὶ ἔγραψεν ἐν τῇ ἐπιστολῇ, λέγων, Θέσατε τὸν Οὐρίαν ἀπέναντι τῆς σκληροτέρας μάχης· ἔπειτα σύρθητε ἀπ᾿ αὐτοῦ, διὰ νὰ κτυπηθῇ καὶ νὰ ἀποθάνῃ.
16Καὶ ἀφοῦ παρετήρησε τὴν πόλιν ὁ Ἰωάβ, διώρισε τὸν Οὐρίαν εἰς θέσιν, ὅπου ἤξευρεν ὅτι ἦσαν ἄνδρες δυνάμεως.17Καὶ ἐξῆλθον οἱ ἄνδρες τῆς πόλεως, καὶ ἐπολέμησαν μετὰ τοῦ Ἰωάβ· καὶ ἔπεσον ἐκ τοῦ λαοῦ τινὲς τῶν δούλων τοῦ Δαβίδ· ἐθανατώθη δὲ καὶ Οὐρίας ὁ Χετταῖος.
18Καὶ ἀπέστειλεν ὁ Ἰωὰβ καὶ ἀνήγγειλε πρὸς τὸν Δαβὶδ πάντα τὰ περὶ τοῦ πολέμου.19Καὶ προσέταξε τὸν μηνυτήν, λέγων, Ἀφοῦ τελειώσῃς λαλῶν πρὸς τὸν βασιλέα πάντα τὰ περὶ τοῦ πολέμου,20ἐάν ἐξαφθῆ ὁ θυμὸς τοῦ βασιλέως, καὶ εἴπῃ πρὸς σέ, Διὰ τί ἐπλησιάσατε εἰς τὴν πόλιν μαχόμενοι; δὲν ἠξεύρετε ὅτι ἤθελον τοξεύσει ἀπὸ τοῦ τείχους;21τίς ἐπάταξεν Ἀβιμέλεχ τὸν υἱὸν τοῦ Ἱερουβέσεθ; γυνή τις δὲν ἔρριψεν ἐπ᾿ αὐτὸν τμῆμα μυλοπέτρας ἀπὸ τοῦ τείχους, καὶ ἀπέθανεν ἐν Θαιβαίς; Διὰ τί ἐπλησιάσατε εἰς τὸ τεῖχος; τότε εἰπέ, Ἀπέθανε καὶ ὁ δοῦλός σου Οὐρίας ὁ Χετταῖος.
22Ὑπῆγε λοιπὸν ὁ μηνυτής καὶ ἐλθών, ἀπήγγειλε πρὸς τὸν Δαβὶδ πάντα ἐκεῖνα, διὰ τὰ ὁποῖα ἀπέστειλεν αὐτὸν ὁ Ἰωάβ.23Καὶ εἶπεν ὁ μηνυτής πρὸς τὸν Δαβίδ, ὅτι ὑπερίσχυσαν καθ᾿ ἡμῶν οἱ ἄνδρες καὶ ἐξῆλθον πρὸς ἡμᾶς εἰς τὴν πεδιάδα, καὶ κατεδιώξαμεν αὐτοὺς μέχρι τῆς εἰσόδου τῆς πύλης·24ἀλλ᾿ οἱ τοξόται ἐτόξευσαν ἀπὸ τοῦ τείχους ἐπὶ τοὺς δούλους σου· καὶ τινες τῶν δούλων τοῦ βασιλέως ἀπέθανον, καὶ ὁ δοῦλός σου ἔτι Οὐρίας ὁ Χετταῖος ἀπέθανε.25Τότε εἶπεν ὁ Δαβὶδ πρὸς τὸν μηνυτήν, Οὕτω θέλεις εἰπεῖ πρὸς τὸν Ἰωάβ· Μή σὲ ἀνησυχῇ τοῦτο τὸ πρᾶγμα· διότι ἡ ῥομφαία κατατρώγει ποτὲ μὲν ἕνα, ποτὲ δὲ ἄλλον· ἐνίσχυσον τὴν μάχην σου ἐναντίον τῆς πόλεως καὶ κατάστρεψον αὐτήν· καὶ σὺ ἐνθάρρυνε αὐτόν.
26Ὅτε δὲ ἤκουσεν ἡ γυνή τοῦ Οὐρίου, ὅτι Οὐρίας ὁ ἀνήρ αὐτῆς ἀπέθανεν, ἐπένθησε διὰ τὸν ἄνδρα αὑτῆς.27Καὶ ἀφοῦ ἐπέρασε τὸ πένθος, ἀπέστειλεν ὁ Δαβὶδ καὶ παρέλαβεν αὐτήν εἰς τὸν οἶκον αὑτοῦ· καὶ ἔγεινε γυνή αὐτοῦ καὶ ἐγέννησεν εἰς αὐτὸν υἱόν· τὸ πρᾶγμα ὅμως τὸ ὁποῖον ἔπραξεν ὁ Δαβίδ, ἐφάνη κακὸν εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ Κυρίου.