1[Εἰς τὸν πρῶτον μουσικόν, διὰ Ἰεδουθούν. Ψαλμὸς τοῦ Δαβίδ.] Ἐπὶ τὸν Θεὸν βεβαίως ἀναπαύεται ἡ ψυχή μου· ἐξ αὐτοῦ πηγάζει ἡ σωτηρία μου.
2Αὐτὸς βεβαίως εἶναι πέτρα μου καὶ σωτηρία μου· προπύργιον μου· δὲν θέλω σαλευθῆ πολύ.
3Ἕως πότε θέλετε ἐπιβουλεύεσθαι ἐναντίον ἀνθρώπου; σεῖς πάντες θέλετε φονευθῆ· εἶσθε ὡς τοῖχος κεκλιμένος καὶ φραγμὸς ἑτοιμόρροπος.
4Δὲν συμβουλεύονται παρὰ νὰ ῥίψωσι αὐτὸν ἀπὸ τοῦ ὕψους αὐτοῦ· ἀγαπῶσι τὸ ψεῦδος· διὰ μὲν τοῦ στόματος αὑτῶν εὐλογοῦσι, διὰ δὲ τῆς καρδίας αὑτῶν καταρῶνται.
Διάψαλμα.
5Ἀλλὰ σύ, ὦ ψυχή μου, ἐπὶ τὸν Θεὸν ἀναπαύου, διότι ἐξ αὐτοῦ κρέμαται ἡ ἐλπὶς μου.
6Αὐτὸς βεβαίως εἶναι πέτρα μου καὶ σωτηρία μου· προπύργιόν μου· δέν θέλω σαλευθῆ.
7Ἐν τῷ Θεῷ εἶναι ἡ σωτηρία μου καὶ ἡ δόξα μου· ἡ πέτρα τῆς δυνάμεώς μου, τὸ καταφύγιόν μου, εἶναι ἐν τῷ Θεῷ.
8Ἐλπίζετε ἐπ᾿ αὐτὸν ἐν παντὶ καιρῷ· ἀνοίγετε, λαοί, ἐνώπιον αὐτοῦ τὰς καρδίας σας· ὁ Θεὸς εἶναι καταφύγιον εἰς ἡμᾶς.
Διάψαλμα.
9Οἱ κοινοὶ ἄνθρωποι βεβαίως εἶναι ματαιότης, οἱ ἄρχοντες ψεῦδος· ἐν τῇ πλάστιγγι πάντες ὁμοῦ εἶναι ἐλαφρότεροι αὐτῆς τῆς ματαιότητος.
10Μή ἐλπίζετε ἐπὶ ἀδικίαν καὶ ἐπὶ ἁρπαγήν μή ματαιόνεσθε· πλοῦτος ἐὰν ῥέῃ, μή προσηλόνετε τὴν καρδίαν σας.
11Ἃπαξ ἐλάλησεν ὁ Θεός, δὶς ἤκουσα τοῦτο, ὅτι ἡ δύναμις εἶναι τοῦ Θεοῦ·
12καὶ σοῦ εἶναι, Κύριε, τὸ ἔλεος· Διότι σὺ θέλεις ἀποδώσει εἰς ἕκαστον κατὰ τὰ ἔργα αὐτοῦ.