1[Εἰς τὸν πρῶτον μουσικόν. Ψαλμὸς διὰ τοὺς υἱοὺς Κορέ.] Ἀκούσατε ταῦτα, πάντες οἱ λαοί· ἀκροάσθητε, πάντες οἱ κάτοικοι τῆς οἰκουμένης·
2μικροὶ τε καὶ μεγάλοι, πλούσιοι ὁμοῦ καὶ πένητες.
3Τὸ στόμα μου θέλει λαλήσει σοφίαν· καὶ ἡ μελέτη τῆς καρδίας μου εἶναι σύνεσις.
4Θέλω κλίνει εἰς παραβολήν τὸ τίον μου· θέλω ἐκθέσει ἐν κιθάρᾳ τὸ αἴνιγμά μου.
5Διὰ τί νὰ φοβῶμαι ἐν ἡμέραις συμφορᾶς, ὅταν μὲ περικυκλώσῃ ἡ ἀνομία τῶν ἐνεδρευόντων με;
6Οἵτινες ἐλπίζουσιν εἰς τὰ ἀγαθὰ αὑτῶν καὶ καυχῶνται εἰς τὸ πλῆθος τοῦ πλούτου αὑτῶν·
7οὐδεὶς δύναται ποτὲ νὰ ἐξαγοράσῃ ἀδελφόν, μηδὲ νὰ δώσῃ εἰς τὸν Θεὸν λύτρον δι᾿ αὐτόν·
8διότι πολύτιμος εἶναι ἡ ἀπολύτρωσις τῆς ψυχῆς αὐτῶν, καὶ ἀνεύρητος διαπαντός,
9ὥστε νὰ ζῇ αἰωνίως, νὰ μή ἴδῃ διαφθοράν.
10Διότι βλέπει τοὺς σοφοὺς ἀποθνήσκοντας, καθὼς καὶ τὸν ἄφρονα καὶ τὸν ἀνόητον ἀπολλυμένους καὶ καταλείποντας εἰς ἄλλους τὰ ἀγαθὰ αὑτῶν.
11Ὁ ἐσωτερικὸς λογισμὸς αὐτῶν εἶναι ὅτι οἱ οἶκοι αὐτῶν θέλουσιν ὑπάρχει εἰς τὸν αἰῶνα, αἱ κατοικίαι αὐτῶν εἰς γενεὰν καὶ γενεὰν· ὀνομάζουσι τὰ ὑποστατικὰ αὑτῶν μὲ τὰ ἴδια αὑτῶν ὀνόματα.
12Πλήν ὁ ἄνθρωπος ὁ ἐν τιμῇ δὲν διαμένει, ὡμοιώθη μὲ τὰ κτήνη τὰ φθειρόμενα.
13Αὕτη ἡ ὁδὸς αὐτῶν εἶναι μωρία αὐτῶν· καὶ ὅμως οἱ ἀπόγονοι αὐτῶν ἠδύνονται εἰς τὰ λόγια αὐτῶν.
Διάψαλμα.
14Ὡς πρόβατα ἐβλήθησαν εἰς τὸν ᾅδην· θάνατος θέλει ποιμάνει αὐτούς· καὶ οἱ εὐθεῖς θέλουσι κατακυριεύσει αὐτοὺς τὸ πρωΐ· ἡ δὲ δύναμις αὐτῶν θέλει παλαιωθῆ ἐν τῷ ᾅδῃ, ἀφοῦ ἕκαστος ἀφήσῃ τὴν κατοικίαν αὑτοῦ.
15Ἀλλ᾿ ὁ Θεὸς θέλει λυτρώσει τὴν ψυχήν μου ἐκ χειρὸς ᾅδου· διότι θέλει μὲ δεχθῆ.
Διάψαλμα.
16Μή φοβοῦ ὅταν πλουτήσῃ ἄνθρωπος, ὅταν αὐξήσῃ ἡ δόξα τῆς οἰκίας αὐτοῦ·
17διότι ἐν τῷ θανάτῳ αὐτοῦ, δὲν θέλει συμπαραλάβει οὐδέν, οὐδὲ θέλει καταβῆ κατόπιν αὐτοῦ ἡ δόξα αὐτοῦ.
18Ἄν καὶ ηὐλόγησε τὴν ψυχήν αὑτοῦ ἐν τῇ ζωῇ αὑτοῦ, καὶ οἱ ἄνθρωποι θέλωσι σὲ ἐπαινεῖ ἀγαθοποιοῦντα σεαυτόν,
19θέλει ὑπάγει εἰς τὴν γενεάν τῶν πατέρων αὑτοῦ· εἰς τὸν αἰῶνα δὲν θέλουσιν ἰδεῖ φῶς.
20Ὁ ἄνθρωπος ὁ ἐν τιμῇ καὶ μή ἐννοῶν ὡμοιώθη μὲ τὰ κτήνη τὰ φθειρόμενα.