Σκέψου μια ευλογία πνευματική, υλική ή ευλογία σχέσεων (κάποιον συγγενή, φίλο ή μέλος της εκκλησίας) που είχες αυτή τη βδομάδα. Δόξασε τον Θεό για όσα σου χαρίζει.

Ο σημερινός Ψαλμός φαίνεται να γράφτηκε από αυτόπτες μάρτυρες των φρικιαστικών σκηνών που έλαβαν χώρα στην Ιερουσαλήμ όταν κυριεύτηκε από τον Ναβουχοδονόσορ (589–587 π.Χ.). Η ωμή βία των τεσσάρων πρώτων εδαφίων περιγράφει τα βασανιστήρια, την ντροπή και τη μεγάλη απώλεια που βίωσαν. Χειρότερος από τον σωματικό πόνο ήταν ο τρόπος με τον οποίο το όνομα του Θεού σύρθηκε μέσα στη λάσπη, εξαιτίας της πτώσης του λαού Του (εδ. 1-10).

Η κραυγή «ως πότε, Κύριε;» (εδ. 5) αντηχεί στο πέρασμα των χρόνων, καθώς οι πιστοί του Χριστού προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα των διωγμών και δυσκολεύονται να τους συσχετίσουν με την πίστη τους σε έναν καλό και ισχυρό Θεό που τηρεί τις υποσχέσεις Του. Όταν ο πόνος και η απώλεια μας κυριεύουν, το μόνο μέρος στο οποίο μπορούμε να καταφύγουμε είναι η ευσπλαχνία του Θεού (εδ. 8).

Τα μάτια της πίστης, όμως, βλέπουν πέρα από το παρόν, σε ένα διαφορετικό μέλλον. Όλο το σκηνικό αλλάζει, αν μπορέσουμε να υπομείνουμε τα βάσανά μας, καθώς μας ενισχύει η ελπίδα. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Ψαλμός που αρχίζει με τόσο πόνο τελειώνει με την προοπτική της απελευθέρωσης και με δοξολογία (εδ. 13).

Έξοδος 3–4, Ματθαίος 19