Δώσε χρόνο και άφησε να βγει στην επιφάνεια η μυστική προσευχή της καρδιάς σου. 

Ο Ψαλμός 116 είναι ένας δυνατός ύμνος προσωπικής μαρτυρίας, ενώ ο Ψαλμός 117 απευθύνεται σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ο συνδυασμός και των δύο δείχνει την πιστότητα και την αγάπη του Θεού. Αυτό το γνωρίζουμε μέσα από την προσωπική μας εμπειρία, αλλά δεν είναι μόνο ιδιωτική υπόθεση, πρόκειται και για μια «δημόσια αλήθεια».

Αν ο Ψαλμός 117 λέει στα έθνη να αναγνωρίσουν τον Θεό, ο Ψαλμός 116 καλεί τον καθένα μας να εμπιστευτεί τον Θεό μέσα από τις προσωπικές του προκλήσεις. Ο ψαλμωδός φαίνεται να στράφηκε στον Θεό σε μια στιγμή απόγνωσης (εδ. 3-4) και ο Θεός τού απάντησε. Ο ψαλμωδός αποφασίζει να στρέφεται στον Θεό συνεχώς (εδ. 2), μετατρέπεται σε έναν ενθουσιώδη άνθρωπο προσευχής  (εδ. 13, 17) και η πίστη του αυξάνεται συνεχώς. 

Αναρωτιέμαι αν μερικές φορές είμαστε υπερβολικά ευγενικοί στη σχέση μας με τον Θεό. Ο Ιησούς ποτέ δεν απέρριψε κάποιον που ήρθε να του ζητήσει κάτι. Στην πραγματικότητα, ενθάρρυνε κάποιους ανθρώπους να διατυπώσουν το προφανές αίτημά τους (βλ. Μάρκος 10:51). Ο Ιάκωβος λέει στους αναγνώστες του: «Επιθυμείτε κάτι και δεν το έχετε, γιατί δεν το ζητάτε από τον Θεό» (Ιακώβου 4:2-3), αλλά προειδοποιεί ταυτόχρονα να ζητάμε με τα σωστά κίνητρα. 

Ηρέμησε ψυχή μου, γιατί ο Κύριος σε ευργέτησε (Ψαλμός 116:7).

Θρήνοι 1–2, Ιωάννης 19