1Ἀπέθανε δὲ ὁ Σαμουήλ· καὶ συνήχθησαν πᾶς ὁ Ἰσραήλ καὶ ἔκλαυσαν αὐτόν, καὶ ἐνεταφίασαν αὐτὸν ἐν τῷ οἴκῳ αὐτοῦ ἐν Ῥαμά. Καὶ ἐσηκώθη ὁ Δαβὶδ καὶ κατέβη εἰς τὴν ἔρημον Φαράν.
2Ἦτο δὲ ἄνθρωπός τις ἐν Μαών, τοῦ ὁποίου τὰ κτήματα ἦσαν ἐν τῷ Καρμήλῳ, καὶ ὁ ἄνθρωπος ἦτο μέγας σφόδρα καὶ εἶχε τρισχίλια πρόβατα καὶ χιλίας αἶγας· καὶ ἐκούρευε τὰ πρόβατα αὑτοῦ ἐν τῷ Καρμήλῳ.3Τὸ δὲ ὄνομα τοῦ ἀνθρώπου ἦτο Νάβαλ· καὶ τὸ ὄνομα τῆς γυναικὸς αὐτοῦ Ἀβιγαία· καὶ ἡ μὲν γυνή ἦτο καλή εἰς τὴν σύνεσιν καὶ ὡραία τὴν ὄψιν· ὁ ἄνθρωπος ὅμως σκληρός, καὶ κακὸς εἰς τὰς πράξεις αὑτοῦ· ἦτο δὲ ἐκ τῆς γενεᾶς τοῦ Χάλεβ.4Καὶ ἤκουσεν ὁ Δαβὶδ ἐν τῇ ἐρήμῳ, ὅτι ὁ Νάβαλ ἐκούρευε τὰ πρόβατα αὑτοῦ.5Καὶ ἀπέστειλεν ὁ Δαβὶδ δέκα νέους, καὶ εἶπεν ὁ Δαβὶδ πρὸς τοὺς νέους, Ἀνάβητε εἰς τὸν Κάρμηλον καὶ ὑπάγετε πρὸς τὸν Νάβαλ καὶ χαιρετήσατε αὐτὸν ἐξ ὀνόματός μου.6καὶ θέλετε εἰπεῖ, Νὰ ἦσαι πολυχρόνιος· εἰρήνη καὶ εἰς σέ, εἰρήνη καὶ εἰς τὸν οἶκόν σου, εἰρήνη καὶ εἰς πάντα ὅσα ἔχεις·7καὶ τώρα ἤκουσα ὅτι ἔχεις κουρευτάς· ἰδού, τοὺς ποιμένας σου, οἵτινες ἦσαν μεθ᾿ ἡμῶν, δὲν ἐβλάψαμεν αὐτούς, οὐδὲ ἐχάθη τι εἰς αὐτούς, καθ᾿ ὅλον τὸν καιρὸν καθ᾿ ὅν ἦσαν ἐν τῷ Καρμήλῳ·8ἐρώτησον τοὺς νέους σου, καὶ θέλουσι σοὶ εἰπεῖ· ἄς εὕρωσι λοιπὸν οἱ νέοι οὗτοι χάριν εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς σου· διότι εἰς ἡμέραν καλήν ἤλθομεν· δός, παρακαλοῦμεν, ὅ, τι ἔλθῃ εἰς τὴν χεῖρά σου πρὸς τοὺς δούλους σου καὶ πρὸς τὸν υἱὸν σου τὸν Δαβίδ.
9Καὶ ἐλθόντες οἱ νέοι τοῦ Δαβὶδ ἐλάλησαν πρὸς τὸν Νάβαλ κατὰ πάντας τοὺς λόγους τούτους ἐν ὀνόματι τοῦ Δαβίδ, καὶ ἔπαυσαν.10Ἀλλ᾿ ὁ Νάβαλ ἀπεκρίθη πρὸς τοὺς δούλους τοῦ Δαβὶδ καὶ εἶπε, Τίς εἶναι ὁ Δαβὶδ; καὶ τίς ὁ υἱὸς τοῦ Ἰεσσαί; πολλοὶ εἶναι τὴν σήμερον οἱ δοῦλοι, οἵτινες ἀποσκιρτῶσιν ἕκαστος ἀπὸ τοῦ κυρίου αὑτοῦ·11θέλω λάβει λοιπὸν τὸν ἄρτον μου καὶ τὸ ὕδωρ μου καὶ τὸ σφακτὸν μου, τὸ ὁποῖον ἔσφαξα διὰ τοὺς κουρευτὰς μου, καὶ δώσει εἰς ἀνθρώπους τοὺς ὁποίους δὲν γνωρίζω πόθεν εἶναι;
12Καὶ ἐστράφησαν οἱ νέοι τοῦ Δαβὶδ εἰς τὴν ὁδὸν αὑτῶν καὶ ἀνεχώρησαν καὶ ἐλθόντες ἀπήγγειλαν πρὸς αὐτὸν πάντας τοὺς λόγους τούτους.13Καὶ εἶπεν ὁ Δαβὶδ πρὸς τοὺς ἄνδρας αὑτοῦ, Ζώσθητε ἕκαστος τὴν ῥομφαίαν αὑτοῦ. Καὶ ἐζώσθησαν ἕκαστος τὴν ῥομφαίαν αὑτοῦ· καὶ ὁ Δαβὶδ ὁμοίως ἐζώσθη τὴν ῥομφαίαν αὑτοῦ· καὶ ἀνέβησαν κατόπιν τοῦ Δαβὶδ ἕως τετρακόσιοι ἄνδρες· διακόσιοι δὲ ἔμειναν πλησίον τῆς ἀποσκευῆς.
14Εἷς δὲ ἐκ τῶν νέων ἀπήγγειλε πρὸς τὴν Ἀβιγαίαν, τὴν γυναῖκα τοῦ Νάβαλ, λέγων, Ἰδού, ὁ Δαβὶδ ἀπέστειλε μηνυτὰς ἐκ τῆς ἐρήμου διὰ νὰ χαιρετήσῃ τὸν κύριον ἡμῶν, καὶ ἐκεῖνος ἀπεδίωξεν αὐτούς·15οἱ ἄνδρες ὅμως ἐστάθησαν πολὺ καλοὶ πρὸς ἡμᾶς καὶ δὲν ἐβλάφθημεν οὐδὲ ἐχάσαμεν οὐδὲν, ὅσον καιρὸν συνανεστράφημεν μετ᾿ αὐτῶν, ὅτε ἤμεθα ἐν τοῖς ἀγροῖς·16ἦσαν ὡς τεῖχος πέριξ ἡμῶν καὶ νύκτα καὶ ἡμέραν, καθ᾿ ὅλον τὸν καιρὸν καθ᾿ ὅν ἤμεθα μετ᾿ αὐτῶν βόσκοντες τὰ πρόβατα·17τώρα λοιπόν, γνώρισον καὶ ἰδὲ τί θέλεις κάμει σύ· διότι κακὸν ἀπεφασίσθη κατὰ τοῦ κυρίου ἡμῶν, καὶ κατὰ παντὸς τοῦ οἴκου αὐτοῦ· ἐπειδή εἶναι ἄνθρωπος δύστροπος, ὥστε οὐδεὶς δύναται νὰ ὁμιλήσῃ πρὸς αὐτόν.
18Τότε ἔσπευσεν ἡ Ἀβιγαία, καὶ ἔλαβε διακοσίους ἄρτους, καὶ δύο ἀγγεῖα οἴνου, καὶ πέντε πρόβατα ἡτοιμασμένα, καὶ πέντε μέτρα σίτου πεφρυγανισμένου, καὶ ἑκατὸν δέσμας σταφίδος, καὶ διακοσίας πήττας σύκων, καὶ ἔθεσεν αὐτὰ ἐπὶ ὄνων.19Καὶ εἶπε πρὸς τοὺς νέους αὑτῆς, Προπορεύεσθε ἔμπροσθέν μου· ἰδού, ἐγὼ ἔρχομαι κατόπιν σας· πρὸς τὸν Νάβαλ ὅμως τὸν ἄνδρα αὑτῆς δὲν ἐφανέρωσε τοῦτο.
20Καὶ καθὼς αὐτή, καθημένη ἐπὶ τοῦ ὄνου, κατέβαινεν ὑπὸ τὴν σκέπην τοῦ ὄρους, ἰδού, ὁ Δαβὶδ καὶ οἱ ἄνδρες αὐτοῦ κατέβαινον πρὸς αὐτήν· καὶ συνήντησεν αὐτούς.21εἶχε δὲ εἰπεῖ ὁ Δαβίδ, Ματαίως τῳόντι ἐφύλαξα πάντα ὅσα εἶχεν οὗτος ἐν τῇ ἐρήμῳ, καὶ δὲν ἐχάθη οὐδὲν ἐκ πάντων τῶν κτημάτων αὐτοῦ· καὶ ἀνταπέδωκεν εἰς ἐμὲ κακὸν ἀντὶ καλοῦ·22οὕτω νὰ κάμῃ ὁ Θεὸς εἰς τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Δαβὶδ καὶ οὕτω νὰ προσθέσῃ, ἐὰν ἕως τὸ πρωΐ ἀφήσω ἐκ πάντων τῶν πραγμάτων αὐτοῦ οὐροῦντα εἰς τοῖχον.