1[Εἰς τὸν πρῶτον μουσικόν, τὸν Ἰεδουθούν. Ψαλμὸς τοῦ Δαβίδ.] Εἶπα, Θέλω προσέχει εἰς τὰς ὁδοὺς μου, διὰ νὰ μή ἁμαρτάνω διὰ τῆς γλώσσης μου· θέλω φυλάττει τὸ στόμα μου μὲ χαλινόν, ἐνῷ εἶναι ὁ ἀσεβής ἔμπροσθέν μου.
2Ἐστάθην ἄφωνος καὶ σιωπηλός· ἐσιώπησα καὶ ἀπὸ τοῦ νὰ λέγω καλόν· καὶ ὁ πόνος μου ἀνεταράχθη.
3Ἐθερμάνθη ἡ καρδία μου ἐντὸς μου· ἐνῷ ἐμελέτων, ἐξήφθη ἐν ἐμοὶ πῦρ· ἐλάλησα διὰ τῆς γλώσσης μου καὶ εἶπα,
4Κάμε γνωστὸν εἰς ἐμέ, Κύριε, τὸ τέλος μου καὶ τὸν ἀριθμὸν τῶν ἡμερῶν μου, τίς εἶναι, διὰ νὰ γνωρίσω πόσον ἔτι θέλω ζήσει.
5Ἰδού, μέτρον σπιθαμῆς κατέστησας τὰς ἡμέρας μου, καὶ ὁ καιρὸς τῆς ζωῆς μου εἶναι ὡς οὐδὲν ἔμπροσθέν σου· ἐπ᾿ ἀληθείας πᾶς ἄνθρωπος, καίτοι στερεός, εἶναι ὅλως ματαιότης.
Διάψαλμα.
6Βεβαίως ὁ ἄνθρωπος περιπατεῖ ἐν φαντασίᾳ· βεβαίως εἰς μάτην ταράττεται· θησαυρίζει, καὶ δὲν ἐξεύρει τίς θέλει συνάξει αὐτά.
7Καὶ τώρα, Κύριε, τί περιμένω; ἡ ἐλπὶς μου εἶναι ἐπὶ σέ.
8Ἀπὸ πασῶν τῶν ἀνομιῶν μου λύτρωσόν με· μή μὲ κάμῃς ὄνειδος τοῦ ἄφρονος.
9Ἔγεινα ἄφωνος· δὲν ἤνοιξα τὸ στόμα μου, ἐπειδή σὺ ἔκαμες τοῦτο.
10Ἀπομάκρυνον ἀπ᾿ ἐμοῦ τὴν πληγήν σου· ἀπὸ τῆς πάλης τῆς χειρὸς σου ἐγὼ ἀπέκαμον.
11Ὅταν δι᾿ ἐλέγχων παιδεύῃς ἄνθρωπον διὰ ἀνομίαν, κατατρώγεις ὡς σκώληξ τὴν ὡραιότητα αυτοῦ· τῷ ὄντι ματαιότης πᾶς ἄνθρωπος.
Διάψαλμα.
12Εἰσάκουσον, Κύριε, τῆς προσευχῆς μου καὶ δὸς ἀκρόασιν εἰς τὴν κραυγήν μου· μή παρασιωπήσῃς εἰς τὰ δάκρυά μου. Διότι πάροικος εἶμαι παρὰ σοὶ καὶ παρεπίδημος, καθὼς πάντες οἱ πατέρες μου.
13Παῦσαι ἀπ᾿ ἐμοῦ, διὰ νὰ ἀναλάβω δύναμιν, πρὶν ἀποδημήσω καὶ δὲν ὑπάρχω πλέον.