1Μετὰ δὲ ταῦτα Ἀβεσσαλὼμ ὁ υἱὸς τοῦ Δαβὶδ εἶχεν ἀδελφήν ὡραίαν, ὀνόματι Θάμαρ, καὶ ἠγάπησεν αὐτήν Ἀμνὼν ὁ υἱὸς τοῦ Δαβίδ.2Καὶ ἔπασχε τόσον ὁ Ἀμνών, ὥστε ἠρρώστησε διὰ τὴν ἀδελφήν αὑτοῦ Θάμαρ· διότι ἦτο παρθένος, καὶ ἐφαίνετο εἰς τὸν Ἀμνὼν δυσκολώτατον νὰ πράξῃ τί εἰς αὐτήν.
3εἶχε δὲ ὁ Ἀμνὼν φίλον, ὀνομαζόμενον Ἰωναδάβ, υἱὸν τοῦ Σαμαά, ἀδελφοῦ τοῦ Δαβίδ· ἦτο δὲ ὁ Ἰωναδὰβ ἄνθρωπος πανοῦργος σφόδρα.4Καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν, Διὰ τί σύ, υἱὲ τοῦ βασιλέως, ἀδυνατεῖς τόσον ἀπὸ ἡμέρας εἰς ἡμέραν; δὲν θέλεις φανερώσει τοῦτο πρὸς ἐμέ; Καὶ εἶπε πρὸς αὐτὸν ὁ Ἀμνών, Ἀγαπῶ Θάμαρ, τὴν ἀδελφήν Ἀβεσσαλὼμ τοῦ ἀδελφοῦ μου.5Καὶ ὁ Ἰωναδὰβ εἶπε πρὸς αὐτόν, Πλαγίασον ἐπὶ τῆς κλίνης σου καὶ προσποιήθητι τὸν ἄρρωστον· καὶ ὅταν ὁ πατήρ σου ἔλθῃ νὰ σὲ ἴδῃ, εἰπὲ πρὸς αὐτόν, Ἄς ἔλθῃ, παρακαλῶ, Θάμαρ ἡ ἀδελφή μου, καὶ ἄς μοὶ δώσῃ νὰ φάγω, καὶ ἄς ἑτοιμάσῃ ἔμπροσθέν μου τὸ φαγητόν, διὰ νὰ ἴδω καὶ νὰ φάγω ἐκ τῆς χειρὸς αὐτῆς.
6Καὶ ἐπλαγίασεν ὁ Ἀμνὼν καὶ προσεποιήθη τὸν ἄρρωστον· καὶ ὅτε ἦλθεν ὁ βασιλεὺς νὰ ἴδῃ αὐτόν, εἶπεν ὁ Ἀμνὼν πρὸς τὸν βασιλέα, Ἄς ἔλθῃ, παρακαλῶ, Θάμαρ ἡ ἀδελφή μου, καὶ ἄς κάμῃ ἔμπροσθέν μου δύο κολλύρια, διὰ νὰ φάγω ἐκ τῆς χειρὸς αὐτῆς.
7Καὶ ἀπέστειλεν ὁ Δαβὶδ εἰς τὸν οἶκον πρὸς τὴν Θάμαρ, λέγων, Ὕπαγε τώρα εἰς τὸν οἶκον τοῦ ἀδελφοῦ σου Ἀμνών, καὶ ἑτοίμασον εἰς αὐτὸν φαγητόν.8Καὶ ὑπῆγεν ἡ Θάμαρ εἰς τὸν οἶκον τοῦ ἀδελφοῦ αὑτῆς Ἀμνών, ὅστις ἦτο πλαγιασμένος· καὶ ἔλαβε τὸ ἄλευρον καὶ ἐζύμωσε καὶ ἔκαμε κολλύρια ἔμπροσθεν αὐτοῦ καὶ ἔψησε τὰ κολλύρια.9Ἔπειτα ἔλαβε τὸ τηγάνιον καὶ ἐκένωσεν αὐτὰ ἔμπροσθεν αὐτοῦ· πλήν δὲν ἠθέλησε νὰ φάγῃ. Καὶ εἶπεν ὁ Ἀμνών, Ἐκβάλετε πάντα ἄνθρωπον ἀπ᾿ ἔμπροσθέν μου. Καὶ ἐξῆλθον ἀπ᾿ αὐτοῦ πάντες.10Καὶ εἶπεν ὁ Ἀμνὼν πρὸς τὴν Θάμαρ, Φέρε τὸ φαγητὸν εἰς τὸν κοιτῶνα, διὰ νὰ φάγω ἐκ τῆς χειρὸς σου. Καὶ ἡ Θάμαρ ἔλαβε τὰ κολλύρια, τὰ ὁποῖα ἔκαμε, καὶ ἔφερεν εἰς τὸν κοιτῶνα πρὸς Ἀμνὼν τὸν ἀδελφὸν αὑτῆς.
11Καί ὅτε προσέφερε πρὸς αὐτὸν διὰ νὰ φάγῃ, ἐπίασεν αὐτήν καὶ εἶπε πρὸς αὐτήν, Ἐλθέ, κοιμήθητι μετ᾿ ἐμοῦ, ἀδελφή μου.12Ἡ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν, Μή, ἀδελφέ μου, μή μὲ ταπεινώσῃς· διότι δὲν πρέπει τοιοῦτον πρᾶγμα νὰ γείνῃ ἐν τῷ Ἰσραήλ· μή κάμῃς τὴν ἀφροσύνην ταύτην·13καὶ ἐγὼ πῶς θέλω ἀπαλείψει τὸ ὄνειδός μου; ἀλλὰ καὶ σὺ θέλεις εἶσθαι ὡς εἷς ἐκ τῶν ἀφρόνων ἐν τῷ Ἰσραήλ· τώρα λοιπόν, παρακαλῶ, λάλησον πρὸς τὸν βασιλέα· διότι δὲν θέλει μὲ ἀρνηθῆ εἰς σέ.14Δὲν ἠθέλησεν ὅμως νὰ εἰσακούσῃ τῆς φωνῆς αὐτῆς· ἀλλ᾿ ὑπερισχύσας ἐκείνης, ἐβίασεν αὐτήν καὶ ἐκοιμήθη μετ᾿ αὐτῆς.
15Τότε ὁ Ἀμνὼν ἐμίσησεν αὐτήν μῖσος μέγα σφόδρα· ὥστε τὸ μίσος, μὲ τὸ ὁποῖον ἐμίσησεν αὐτήν, ἦτο μεγαλήτερον παρὰ τὴν ἀγάπην, μὲ τὴν ὁποίαν ἠγάπησεν αὐτήν. Καὶ εἶπε πρὸς αὐτήν ὁ Ἀμνών, Σηκώθητι, ὕπαγε.16Ἡ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν, Δὲν εἶναι αἰτία· τὸ κακὸν τοῦτο, τὸ νὰ μὲ ἀποβάλης, εἶναι μεγαλήτερον τοῦ ἄλλου, τὸ ὁποῖον ἔπραξας εἰς ἐμέ. Δὲν ἠθέλησεν ὅμως νὰ εἰσακούσῃ αὐτῆς.17Καὶ ἔκραξε τὸν νέον αὑτοῦ τὸν ὑπηρετοῦντα αὐτὸν καὶ εἶπεν, Ἔκβαλε τώρα ταύτην ἀπ᾿ ἐμοῦ ἔξω, καὶ μόχλωσον τὴν θύραν κατόπιν αὐτῆς.
18Ἦτο δὲ ἐνδεδυμένη χιτῶνα ποικιλόχρουν· διότι αἱ θυγατέρες τοῦ βασιλέως, αἱ παρθένοι, τοιαῦτα ἐπενδύματα ἐνεδύοντο. Καὶ ἐξέβαλεν αὐτήν ἔξω ὁ ὑπηρέτης αὐτοῦ καὶ ἐμόχλωσε τὴν θύραν κατόπιν αὐτῆς.19Λαβοῦσα δὲ ἡ Θάμαρ στάκτην ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὑτῆς, καὶ διασχίσασα τὸν ἐφ᾿ αὑτῆς χιτῶνα τὸν ποικιλόχρουν, καὶ βαλοῦσα τὰς χεῖρας αὑτῆς ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὑτῆς, ἀπήρχετο, πορευομένη καὶ κράζουσα.20Καὶ εἶπε πρὸς αὐτήν Ἀβεσσαλὼμ ὁ ἀδελφὸς αὐτῆς, Μήπως Ἀμνὼν ὁ ἀδελφὸς σου εὑρέθη μετὰ σοῦ; πλήν τώρα σιώπησον, ἀδελφή μου· ἀδελφὸς σου εἶναι μή κατάθλιβε τὴν καρδίαν σου διὰ τὸ πρᾶγμα τοῦτο. Ἡ Θάμαρ λοιπὸν ἐκάθητο χηρεύουσα ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ ἀδελφοῦ αὑτῆς Ἀβεσσαλώμ.
21Ἀκούσας δὲ ὁ βασιλεὺς Δαβὶδ πάντα ταῦτα τὰ πράγματα, ἐθυμώθη σφόδρα.22Ὁ δὲ Ἀβεσσαλὼμ δὲν ἐλάλησε μετὰ τοῦ Ἀμνὼν οὔτε καλὸν οὔτε κακόν· διότι ἐμίσει ὁ Ἀβεσσαλὼμ τὸν Ἀμνών, ἐπειδή ἐταπείνωσε τὴν ἀδελφήν αὐτοῦ Θάμαρ.