18Τότε εἰσῆλθεν ὁ βασιλεὺς Δαβὶδ καὶ ἐκάθησεν ἐνώπιον τοῦ Κυρίου καὶ εἶπε, Τίς εἶμαι ἐγώ, Κύριε Θεέ; καὶ τίς ὁ οἶκός μου, ὥστε μὲ ἔφερες μέχρι τούτου.19Ἀλλὰ καὶ τοῦτο ἔτι ἐστάθη μικρὸν εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς σου, Κύριε Θεέ· καὶ ἐλάλησας ἔτι περὶ τοῦ οἴκου τοῦ δούλου σου διὰ μέλλον μακρόν. Καὶ εἶναι οὗτος ὁ τρόπος τῶν ἀνθρώπων, Δέσποτα Κύριε;20Καὶ τί δύναται νὰ εἴπῃ πλέον ὁ Δαβὶδ πρὸς σέ; διότι σὺ γνωρίζεις τὸν δοῦλόν σου, Δέσποτα Κύριε.21Διὰ τὸν λόγον σου καὶ κατὰ τὴν καρδίαν σου ἔπραξας πάντα ταῦτα τὰ μεγαλεῖα, διὰ νὰ γνωστοποιήσῃς αὐτὰ εἰς τὸν δοῦλόν σου.22Διὰ τοῦτο μέγας εἶσαι, Κύριε Θεέ· διότι δὲν εἶναι ὅμοιός σου· οὐδὲ εἶναι Θεὸς ἐκτὸς σοῦ, κατὰ πάντα ὅσα ἠκούσαμεν μὲ τὰ ὦτα ἡμῶν.23Καὶ τί ἄλλο ἔθνος ἐπὶ τῆς γῆς εἶναι ὡς ὁ λαὸς σου, ὡς ὁ Ἰσραήλ, τὸν ὁποῖον ὁ Θεὸς ἦλθε νὰ ἐξαγοράσῃ διὰ λαὸν ἑαυτοῦ καὶ διὰ νὰ κάμῃ αὐτὸν ὀνομαστόν, καὶ νὰ ἐνεργήσῃ ὑπὲρ ὑμῶν πράγματα μεγάλα καὶ θαυμαστά, ὑπὲρ τῆς γῆς σου, ἔμπροσθεν τοῦ λαοῦ σου, τὸν ὁποῖον ἐλύτρωσας διὰ σεαυτὸν ἐξ Αἰγύπτου, ἐκ τῶν ἐθνῶν καὶ ἐκ τῶν θεῶν αὐτῶν;24Διότι ἐστερέωσας εἰς σεαυτὸν τὸν λαὸν σου Ἰσραήλ, διὰ νὰ ἦναι λαὸς σου εἰς τὸν αἰῶνα· καὶ σύ, Κύριε, ἔγεινες Θεὸς αὐτῶν.25καὶ τώρα, Κύριε Θεέ, τὸν λόγον τὸν ὁποῖον ἐλάλησας περὶ τοῦ δούλου σου καὶ περὶ τοῦ οἴκου αὐτοῦ ἄς στερεωθῇ εἰς τὸν αἰῶνα, καὶ κάμε ὡς ἐλάλησας.26Καὶ ἄς μεγαλυνθῇ τὸ ὄνομά σου ἕως αἰῶνος, ὥστε νὰ λέγωσιν, Ὁ Κύριος τῶν δυνάμεων εἶναι ὁ Θεὸς ἐπὶ τὸν Ἰσραήλ· καὶ ὁ οἶκος τοῦ δούλου σου Δαβὶδ ἄς ἦναι ἐστερεωμένος ἐνώπιόν σου.27Διότι σύ, Κύριε τῶν δυνάμεων, Θεὲ τοῦ Ἰσραήλ, ἀπεκάλυψας εἰς τὸν δοῦλόν σου, λέγων, Οἶκον θέλω οἰκοδομήσει εἰς σέ· διὰ τοῦτο ὁ δοῦλός σου εὕρηκε τὴν καρδίαν αὑτοῦ ἑτοίμην νὰ προσευχηθῇ πρὸς σὲ τὴν προσευχήν ταύτην.28Καὶ τώρα, Δέσποτα Κύριε, σὺ εἶσαι ὁ Θεός, καὶ οἱ λόγοι σου θέλουσιν εἶσθαι ἀληθινοί, καὶ σὺ ὑπεσχέθης τὰ ἀγαθὰ ταῦτα πρὸς τὸν δοῦλόν σου·29τώρα λοιπὸν εὐδόκησον νὰ εὐλογήσῃς τὸν οἶκον τοῦ δούλου σου, διὰ νὰ ἦναι ἐνώπιόν σου εἰς τὸν αἰῶνα· διότι σύ, Δέσποτα Κύριε, ἐλάλησας· καὶ ὑπὸ τῆς ευλογίας σου ἄς ἦναι ὁ οἶκος τοῦ δούλου σου εὐλογημένος εἰς τὸν αἰῶνα.