1[Σιγαϊὼν τοῦ Δαβίδ, τὸ ὁποῖον ἔψαλλεν εἰς τὸν Κύριον, διὰ τοὺς λόγους Χοὺς τοῦ Βενιαμίτου.] Κύριε ὁ Θεὸς μου, ἐπὶ σὲ ἐλπίζω· σῶσον με ἐκ πάντων τῶν διωκόντων με καὶ ἐλευθέρωσόν με·
2μήποτε ὁ ἐχθρὸς ἁρπάσῃ ὡς λέων τὴν ψυχήν μου καὶ διασπαράξῃ, χωρὶς νὰ ὑπάρξῃ ἐλευθερωτής.
3Κύριε ὁ Θεὸς μου, ἐὰν ἐγὼ ἔπραξα τοῦτο, ἐὰν εἰς τὰς χεῖράς μου ἦναι ἀνομία·
4ἐὰν ἀνταπέδωκα κακὸν εἰς τὸν εἰρηνεύοντα μετ᾿ ἐμοῦ, ἤ κατέθλιψα τὸν ἀναιτίως διώκοντά με·
5ἄς καταδιώξῃ ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου καὶ ἄς φθάσῃ αὐτήν· καὶ ἄς καταπατήσῃ εἰς γῆν τὴν ζωήν μου, καὶ ἄς καταβάλῃ τὴν δόξαν μου εἰς τὸ χῶμα.
Διάψαλμα.
6Ἀνάστηθι, Κύριε, ἐν τῇ ὀργῇ σου· ὑψώθητι ἕνεκα τῆς λύσσης τῶν ἐχθρῶν μου· καὶ ἐγέρθητι δι᾿ ἐμὲ εἰς τὴν κρίσιν τὴν ὁποίαν προσέταξας.
7Καὶ ἡ σύναξις τῶν λαῶν θέλει σὲ κυκλώσει· καὶ σὺ ἐπίστρεψον, νὰ καθήσῃς ὑπεράνωθεν αὐτῆς εἰς ὕψος.
8Ὁ Κύριος θέλει κρίνει τοὺς λαούς. Κρῖνόν με, Κύριε, κατὰ τὴν δικαιοσύνην μου, καὶ κατὰ τὴν ἀκεραιότητά μου, τὴν ἐν ἐμοί.
9Ἄς τελειώσῃ πλέον ἡ κακία τῶν ἀσεβῶν· καὶ στερέωσον τὸν δίκαιον, σὺ ὁ Θεὸς ὁ δίκαιος, ὁ ἐξετάζων καρδίας καὶ νεφρούς.
10Ἡ ἀσπὶς μου εἶναι ἐν τῷ Θεῷ, ὅστις σώζει τοὺς εὐθεῖς τὴν καρδίαν.
11Ὁ Θεὸς εἶναι κριτής δίκαιος καὶ Θεὸς ὀργιζόμενος καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν.
12Ἐὰν ὁ ἀσεβής δὲν ἐπιστραφῇ, θέλει ἀκονίσει τὴν ῥομφαίαν αὑτοῦ· ἐνέτεινε τὸ τόξον αὑτοῦ καὶ ἡτοίμασεν αὐτό·
13καὶ δι᾿ αὐτὸν ἡτοίμασεν ὄργανα θανάτου· προσήρμοσε τὰ βέλη αὐτοῦ ἐναντίον τῶν διωκτῶν.
14Ἰδού, ὁ ἀσεβής κοιλοπονεῖ ἀνομίαν· συνέλαβε δὲ πονηρίαν καὶ ἐγέννησε ψεῦδος·
15Ἔσκαψε λάκκον καὶ ἐβάθυνεν αὐτόν· πλήν αὐτὸς θέλει πέσει εἰς τὸν βόθρον, τὸν ὁποῖον ἔκαμεν.
16Ἡ πονηρία αὐτοῦ θέλει ἐπιστρέψει κατὰ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, καὶ ἡ καταδυναστεία αὐτοῦ θέλει καταβῆ ἐπὶ τὴν κορυφήν αὐτοῦ.
17Ἐγὼ θέλω ἐπαινεῖ τὸν Κύριον κατὰ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ θέλω ψαλμῳδεῖ εἰς τὸ ὄνομα Κυρίου τοῦ Ὑψίστου.