“Δίκαιες κι αληθινές οι ενέργειές σου, βασιλιά των εθνών” (Αποκάλυψη 15:3β). Ευχαρίστησε τον Θεό για παραδείγματα που το επαληθεύουν.

«Ελπίζω να καίγεται στην κόλαση», είπε μια πονεμένη μητέρα για τον δολοφόνο του 21χρονου γιου της. Δεν ξέρουμε αν πίστευε στην κόλαση, αλλά σε κάθε περίπτωση, τα λόγια της εκφράζουν μια ανθρώπινη αντίδραση. Είναι κραυγή εναντίον της αδικίας και υπέρ της απονομής δικαιοσύνης, ώστε οι άνθρωποι να λογοδοτήσουν για το κακό. Ο Ψαλμός 97 ασχολείται με αυτό το ευαίσθητο θέμα, διακηρύσσοντας ότι ο Θεός είναι βασιλιάς που κατακαίει τους εχθρούς του (εδ. 3) και ντροπιάζει τους δούλους των ειδώλων (εδ. 7). Αυτό μάς δίνει χαρά, επειδή μισούμε το κακό και έχουμε ανάγκη προστασίας από τις επιθέσεις του (εδ. 10). Πιστεύουμε ότι το κακό θα νικηθεί. Ο Θεός, μπροστά στον οποίο ακόμα και τα ψηλότερα βουνά λιώνουν, το έχει αναλάβει αυτό (εδ. 5).

Χαιρόμαστε για τη δικαιοσύνη του Θεού, περιμένοντας τη μέρα που θα γίνει ξεκάθαρο σε όλους ότι ο Χριστός είναι «η αρχή και ο πρωταναστημένος» (Κολοσσαείς 1:18). Αυτό δεν είναι αιτία για εφησυχασμό ή εκδικητικότητα. Συμφωνούμε με τη θεμελιώδη δέσμευση του Θεού για απονομή δικαιοσύνης και το επακόλουθο μίσος προς το κακό. Χαιρόμαστε όταν το δίκαιο θριαμβεύει και θρηνούμε όταν αυτό δεν συμβαίνει. Δηλαδή, στρέφουμε την καρδιά μας προς τη σωστή κατεύθυνση και προειδοποιούμε όσους νομίζουν ότι δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Τελικά, αυτό μας κάνει αισιόδοξους, χαρούμενους ανθρώπους, γεμάτους ελπίδα.

Β΄ Χρονικών 1–2, Γαλάτες 4