«Άνοιξε τα μάτια και τα αυτιά μου, Κύριε, για να Σε δω και να Σε ακούσω καθαρά. Αμήν».

Ο λαός Ισραήλ ήταν πολύ εξοικειωμένος με τα μακρινά ταξίδια στην έρημο. Σκέψου τα ταξίδια του Άβραμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ και του Ιωσήφ. Επίσης, η Έξοδος ήταν ένα οδοιπορικό 40 ετών και η αναγκαστική πορεία προς τη Βαβυλώνα μια πιο σύντομη (μερικών εβδομάδων) πορεία, αλλά πολύ πιο επίπονη. Η έρημος συνεπαγόταν έκθεση σε ακραίες θερμοκρασίες καθώς και φόβο και δυσφορία λόγω ανεπάρκειας τροφής και νερού. Εμείς μπορεί να μην έχουμε να αντιμετωπίσουμε ερήμους στην κυριολεξία, αλλά όλοι μας έχουμε ζήσει περιόδους κατά τις οποίες ήταν δύσκολο να καλλιεργηθεί και να αναπτυχθεί η ελπίδα μας.

Σε αυτό το όμορφο ποίημα η σκονισμένη έρημος μετατρέπεται σε έναν μεγαλόπρεπο χώρο προσκυνήματος (εδ. 2). Ο ταξιδιώτης ενισχύεται με διάφορους τρόπους. Πρώτον, βλέπει παντού τα σημάδια της παρουσίας και της αγάπης του Θεού (εδ. 5-7). Δεύτερον, βεβαιώνεται ότι ο Θεός έρχεται να σώσει (εδ. 4). Τρίτον, πορεύεται στην «Οδό Αγία» που οδηγεί σε αιώνια χαρά (εδ. 8, 10).

Δεν περιπλανιόμαστε στη ζωή χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση μέχρι να καταλήξουμε σε έναν ανούσιο θάνατο. Πορευόμαστε σε έναν καλοστρωμένο δρόμο προς το σπίτι μας. Δεν είμαστε μόνοι στο ταξίδι μας. Περιτριγυριζόμαστε από ένα μεγάλο πλήθος πιστών και συνοδευόμαστε από τον ίδιο τον Θεό.

Ωσηέ 7–8, Ψαλμοί 137–138