Aναστενάζεις για τον κόσμο με λύπη, σύγχυση ή απελπισία; Ζήτησε ο Θεός να σου θυμίζει πως αυτός παραμένει ακόμη ο κόσμος Του που δημιούργησε. Δεν μας αφήνει ακυβέρνητους.

Χρειαζόμουν χρόνο για να συνομιλήσω με τον Θεό. Υπάρχει τόσο πολύ κακό παντού στον κόσμο μας, που με έκανε να νιώθω σαστισμένος και θλιμμένος. Δεν ήξερα από πού ν’ αρχίσω. Έτσι, βγήκα έξω για έναν μακρύ περίπατο, βάζοντας τ’ ακουστικά μου και ακούγοντας ύμνους λατρείας. Το κεφάλι μου πλημύρισε με αλήθειες για τον Θεό. Σύντομα, αγνοούσα τους περαστικούς και τραγουδούσα μεγαλόφωνα, διακηρύσσοντας τα μεγαλεία του Θεού.

Απαγγέλλοντας ή ψάλλοντας αυτό τον Ψαλμό θα είχε πάνω μου την ίδια επίδραση. Κάνε μια παύση και περίγραψε τις εικόνες από το έργο του Θεού στη δημιουργία που βρίσκουμε στα εδάφια 1-9. Όμως ο Θεός δεν έβαλε τον κόσμο σε κίνηση και τον άφησε μόνο του. Στα εδάφια 10-32 είναι ξεκάθαρο πως είναι παρών παντού, κάθε στιγμή, συνεχίζοντας να συντηρεί τον κόσμο.

 Συνεχίζοντας, στα εδάφια 33-35, ο ψαλμωδός ζητάει να εξακολουθήσουμε να θυμόμαστε και να χαιρόμαστε για όλα όσα ο Θεός έκανε, κάνει και θα κάνει. Έχει πλήρη επίγνωση της ειδεχθούς κακίας που κυριαρχεί στον κόσμο Του (εδ. 35), στην αιωνιότητα θα εξαλείψει το κακό. Η επανάληψη όλων αυτών των αληθειών με παρηγορεί και μου δίνει ελπίδα.

Ιώβ 39–40, Φιλιππησίους 2