1Καὶ ὅτε ὁ Δαβὶδ ἐπέρασεν ὀλίγον τὴν κορυφήν, ἰδού, Σιβά, ὁ ὑπηρέτης τοῦ Μεμφιβοσθέ, συνήντησεν αὐτόν, μετὰ δύο ὄνων σαμαρωμένων, ἔχων ἐπ᾿ αὐτοὺς διακοσίους ἄρτους καὶ ἑκατὸν βότρυς σταφίδων καὶ ἑκατὸν ἀρμαθιὰς θερινῶν καρπῶν καὶ ἀσκὸν οἴνου.2Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεὺς πρὸς τὸν Σιβά, Διά τί φέρεις ταῦτα; Ὁ δὲ Σιβὰ εἶπεν, Οἱ ὄνοι εἶναι διὰ τὴν οἰκογένειαν τοῦ βασιλέως διὰ νὰ ἐπικάθηται, καὶ οἱ ἄρτοι καὶ οἱ θερινοὶ καρποὶ διὰ νὰ τρώγωσιν οἱ νέοι· ὁ δὲ οἶνος, διὰ νὰ πίνωσιν ὅσοι ἀτονίσωσιν ἐν τῇ ἐρήμῳ.3Τότε εἶπεν ὁ βασιλεύς, Καὶ ποῦ εἶναι ὁ υἱὸς τοῦ κυρίου σου; Καὶ εἶπεν ὁ Σιβὰ πρὸς τὸν βασιλέα, Ἰδού, κάθηται ἐν Ἱερουσαλήμ· διότι εἶπε, Σήμερον ὁ οἶκος Ἰσραήλ θέλει ἐπιστρέψει πρὸς ἐμὲ τὴν βασιλείαν τοῦ πατρὸς μου.4Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεὺς πρὸς τὸν Σιβά, Ἰδού, ἰδικὰ σου εἶναι πάντα τὰ ὑπάρχοντα τοῦ Μεμφιβοσθέ. Καὶ εἶπεν ὁ Σιβά, Δέομαι ὑποκλινῶς νὰ εὕρω χάριν εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς σου, κύριέ μου βασιλεῦ.
5Καὶ ὅτε ἦλθεν ὁ βασιλεὺς Δαβὶδ ἕως Βαουρείμ, ἰδού, ἐξήρχετο ἐκεῖθεν ἄνθρωπος ἐκ τῆς συγγενείας τοῦ οἴκου τοῦ Σαούλ, ὀνομαζόμενος Σιμεΐ, υἱὸς τοῦ Γηρά· καὶ ἐξελθὼν, ἤρχετο καταρώμενος.6Καὶ ἔρριπτε λίθους ἐπὶ τὸν Δαβὶδ καὶ ἐπὶ πάντας τοὺς δούλους τοῦ βασιλέως Δαβίδ· πᾶς δὲ ὁ λαὸς καὶ πάντες οἱ δυνατοὶ ἦσαν ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ καὶ ἐξ ἀριστερῶν αὐτοῦ.7Καὶ οὕτως ἔλεγεν ὁ Σιμεΐ καταρώμενος, Ἔξελθε, ἔξελθε, ἀνήρ αἱμάτων καὶ ἀνήρ κακοποιέ·8ἐπέστρεψεν ὁ Κύριος κατὰ σοῦ πάντα τὰ αἵματα τοῦ οἴκου τοῦ Σαούλ, ἀντὶ τοῦ ὁποίου ἐβασίλευσας· καὶ παρέδωκεν ὁ Κύριος τὴν βασιλείαν εἰς τὴν χεῖρα Ἀβεσσαλὼμ τοῦ υἱοῦ σου· καὶ ἰδού, σὺ ἐπιάσθης ἐν τῇ κακίᾳ σου, διότι εἶσαι ἀνήρ αἱμάτων.
9Τότε εἶπε πρὸς τὸν βασιλέα Ἀβισαὶ ὁ υἱὸς τῆς Σερουΐας, Διὰ τί οὗτος ὁ νεκρὸς κύων καταρᾶται τὸν κύριόν μου τὸν βασιλέα; ἄφες, παρακαλῶ, νὰ περάσω καὶ νὰ κόψω τὴν κεφαλήν αὐτοῦ.10Ὁ δὲ βασιλεὺς εἶπε, Τί μεταξὺ ἐμοῦ καὶ ἡμῶν, υἱοὶ τῆς Σερουΐας; ἄς καταρᾶται, διότι ὁ Κύριος εἶπε πρὸς αὐτόν, Καταράσθητι τὸν Δαβίδ. Τίς λοιπὸν θέλει εἰπεῖ, Διὰ τί ἔκαμες οὕτω;11Καὶ εἶπεν ὁ Δαβὶδ πρὸς τὸν Ἀβισαὶ καὶ πρὸς πάντας τοὺς δούλους αὑτοῦ, Ἰδού, ὁ υἱὸς μου, ὁ ἐξελθὼν ἐκ τῶν σπλάγχνων μου ζητεῖ τὴν ζωήν μου· πόσῳ μᾶλλον τώρα ὁ Βενιαμίτης; ἀφήσατε αὐτόν, καὶ ἄς καταρᾶται, διότι ὁ Κύριος προσέταξεν αὐτόν·12ἴσως ἐπιβλέψῃ ὁ Κύριος ἐπὶ τὴν θλῖψιν μου, καὶ ἀνταποδώσῃ ὁ Κύριος εἰς ἐμὲ ἀγαθὸν ἀντὶ τῆς κατάρας τούτου τὴν ἡμέραν ταύτην.
13Καὶ ἐπορεύοντο ὁ Δαβὶδ καὶ οἱ ἄνδρες αὐτοῦ εἰς τὴν ὁδόν, ὁ δὲ Σιμεΐ ἐπορεύετο κατὰ τὰ πλευρὰ τοῦ ὄρους ἀπέναντι αὐτοῦ, καὶ κατηρᾶτο πορευόμενος καὶ ἔρριπτε λίθους κατ᾿ αὐτοῦ καὶ ἐσκόνιζε μὲ χῶμα.14Καὶ ἦλθεν ὁ βασιλεύς, καὶ πᾶς ὁ λαὸς ὁ μετ᾿ αὐτοῦ, ἐκλελυμένοι καὶ ἀνεπαύθησαν ἐκεῖ.
15Ὁ δὲ Ἀβεσσαλὼμ καὶ πᾶς ὁ λαός, οἱ ἄνδρες Ἰσραήλ, ἦλθον εἰς Ἰερουσαλήμ, καὶ ὁ Ἀχιτόφελ μετ᾿ αὐτοῦ.16Καὶ ὅτε ἦλθε πρὸς τὸν Ἀβεσσαλὼμ Χουσαΐ ὁ Ἀρχίτης, ὁ φίλος τοῦ Δαβίδ, εἶπεν ὁ Χουσαΐ πρὸς τὸν Ἀβεσσαλώμ, Ζήτω ὁ βασιλεύς· ζήτω ὁ βασιλεύς.17Ὁ δὲ Ἀβεσσαλὼμ εἶπε πρὸς τὸν Χουσαΐ, Τοῦτο εἶναι τὸ ἔλεός σου πρὸς τὸν φίλον σου; διὰ τί δὲν ὑπῆγες μετὰ τοῦ φίλου σου;18Καὶ εἶπεν ὁ Χουσαΐ πρὸς τὸν Ἀβεσσαλώμ, Οὐχί· ἀλλ᾿ ἐκείνου, τὸν ὁποῖον ἐξέλεξεν ὁ Κύριος καὶ οὗτος ὁ λαὸς καὶ πάντες οἱ ἄνδρες Ἰσραήλ, τούτου θέλω εἶσθαι καὶ μετὰ τούτου θέλω κατοικεῖ·19καὶ ἔπειτα, ποῖον θέλω δουλεύει ἐγώ; οὐχὶ ἔμπροσθεν τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ; καθὼς ἐδούλευσα ἔμπροσθεν τοῦ πατρὸς σου, οὕτω θέλω εἶσθαι ἔμπροσθέν σου.
20Τότε εἶπεν ὁ Ἀβεσσαλὼμ πρὸς τὸν Ἀχιτόφελ, Συμβουλεύθητε μεταξὺ σας τί θέλομεν κάμει.21Καὶ εἶπεν ὁ Ἀχιτόφελ πρὸς τὸν Ἀβεσσαλώμ, Εἴσελθε εἰς τὰς παλλακὰς τοῦ πατρὸς σου, τὰς ὁποίας ἀφῆκε διὰ νὰ φυλάττωσι τὸν οἶκον· καὶ θέλει ἀκούσει πᾶς ὁ Ἰσραήλ, ὅτι ἔγεινες μισητὸς εἰς τὸν πατέρα σου· καὶ θέλουσιν ἐνδυναμωθῆ αἱ χεῖρες πάντων τῶν μετὰ σοῦ.22Ἔστησαν λοιπὸν εἰς τὸν Ἀβεσσαλὼμ σκηνήν ἐπὶ τοῦ δώματος, καὶ εἰσῆλθεν ὁ Ἀβεσσαλὼμ εἰς τὰς παλλακὰς τοῦ πατρὸς αὑτοῦ, ἐνώπιον παντὸς τοῦ Ἰσραήλ.
23 Καὶ ἡ συμβουλή τοῦ Ἀχιτόφελ, τὴν ὁποίαν ἔδιδε κατ᾿ ἐκείνας τὰς ἡμέρας, ἦτο ὡς ἐὰν τις ἤθελε συμβουλευθῆ τὸν Θεόν· οὕτως ἐνομίζετο πᾶσα συμβουλή τοῦ Ἀχιτόφελ καὶ εἰς τὸν Δαβὶδ καὶ εἰς τὸν Ἀβεσσαλώμ.