1[Ψαλμὸς τοῦ Δαβίδ.] Δίκασον, Κύριε, τοὺς δικαζομένους μετ᾿ ἐμοῦ· πολέμησον τοὺς πολεμοῦντάς με.
2Ἀνάλαβε ὅπλον καὶ ἀσπίδα καὶ ἀνάστηθι εἰς βοήθειάν μου.
3Καὶ δράξον τὸ δόρυ καὶ σύγκλεισον τὴν ὁδὸν τῶν καταδιωκόντων με· εἰπὲ εἰς τὴν ψυχήν μου, Ἐγὼ εἶμαι ἡ σωτηρία σου.
4Ἄς αἰσχυνθῶσι καὶ ἄς ἐντραπῶσιν οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχήν μου· ἄς στραφῶσιν εἰς τὰ ὀπίσω καὶ ἄς αἰσχυνθῶσιν οἱ βουλευόμενοι τὸ κακὸν μου.
5Ἄς ἦναι ὡς λεπτὸν ἄχυρον κατὰ πρόσωπον ἀνέμου, καὶ ἄγγελος Κυρίου ἄς διώκῃ αὐτούς.
6Ἄς ἦναι ἡ ὁδὸς αὐτῶν σκότος καὶ ὀλίσθημα, καὶ ἄγγελος Κυρίου ἄς καταδιώκῃ αὐτούς.
7Διότι ἀναιτίως ἔκρυψαν δι᾿ ἐμὲ τὴν παγίδα αὑτῶν ἐν λάκκῳ· ἀναιτίως ἔσκαψαν αὐτὸν διὰ τὴν ψυχήν μου.
8Ἄς ἔλθῃ ἐπ᾿ αὐτὸν ὄλεθρος ἀπροσδόκητος· καὶ ἡ παγὶς αὐτοῦ, τὴν ὁποίαν ἔκρυψεν, ἄς συλλάβῃ αὐτόν· ἄς πέσῃ εἰς αὐτήν ἐν ὀλέθρῳ.
9Ἡ δὲ ψυχή μου θέλει ἀγάλλεσθαι εἰς τὸν Κύριον, θέλει χαίρει εἰς τὴν σωτηρίαν αὐτοῦ.
10Πάντα τὰ ὀστᾶ μου θέλουσιν εἰπεῖ, Κύριε, τίς ὅμοιός σου, ὅστις ἐλευθερόνεις τὸν πτωχὸν ἀπὸ τοῦ ἰσχυροτέρου αὐτοῦ, καὶ τὸν πτωχὸν καὶ τὸν πένητα ἀπὸ τοῦ διαρπάζοντος αὐτόν;
11Σηκωθέντες μάρτυρες ἄδικοι, μὲ ἠρώτων περὶ πραγμάτων, τὰ ὁποῖα ἐγὼ δὲν ἤξευρον·
12Ἀνταπέδωκαν εἰς ἐμὲ κακὸν ἀντὶ καλοῦ· στέρησιν εἰς τὴν ψυχήν μου.
13Ἐγὼ δέ, ὅτε αὐτοὶ ἦσαν ἐν θλίψει, ἐνεδυόμην σάκκον· ἐταπείνωσα ἐν νηστείᾳ τὴν ψυχήν μου· καὶ ἡ προσευχή μου ἐπέστρεφεν εἰς τὸν κόλπον μου.
14Ἐφερόμην ὡς πρὸς φίλον, ὡς πρὸς ἀδελφὸν μου· ἔκυπτον σκυθρωπάζων, ὡς ὁ πενθῶν διὰ τὴν μητέρα αὑτοῦ.
15Ἀλλ᾿ αὐτοὶ ἐχάρησαν διὰ τὴν συμφοράν μου καὶ συνήχθησαν· συνήχθησαν ἐναντίον μου οἱ χαμερπεῖς, καὶ ἐγὼ δὲν ἤξευρον· μὲ ἐξέσχιζον καὶ δὲν ἔπαυον·
16Μετὰ ὑποκριτικῶν χλευαστῶν ἐν συμποσίοις ἔτριζον κατ᾿ ἐμοῦ τοὺς ὀδόντας αὑτῶν.
17Κύριε, πότε θέλεις ἰδεῖ; ἐλευθέρωσον τὴν ψυχήν μου ἀπὸ τοῦ ὀλέθρου αὐτῶν, τὴν μεμονωμένην μου ἐκ τῶν λεόντων.
18Ἐγὼ θέλω σὲ ὑμνεῖ ἐν μεγάλῃ συνάξει· μεταξὺ πολυαρίθμου λαοῦ θέλω σὲ ὑμνεῖ.
19Ἄς μή χαρῶσιν ἐπ᾿ ἐμὲ οἱ ἐχθρευόμενοί με ἀδίκως· οἱ μισοῦντές με ἀναιτίως ἄς μή νεύωσι μὲ τοὺς ὀφθαλμούς.
20Διότι δὲν ἐλάλουν εἰρήνην, ἀλλὰ ἐμελέτων δόλους κατὰ τῶν ἡσυχαζόντων ἐπὶ τῆς γῆς·
21καὶ ἐπλάτυναν κατ᾿ ἐμοῦ τὸ στόμα αὑτῶν, Λέγοντες, Εὖγε, εὖγε· εἶδεν ὁ ὀφθαλμὸς ἡμῶν.
22Εἶδες, Κύριε· μή σιωπήσῃς· Κύριε, μή ἀπομακρυνθῇς ἀπ᾿ ἐμοῦ.
23Ἐγέρθητι καὶ ἐξύπνησον διὰ τὴν κρίσιν μου, Θεὲ μου καὶ Κύριέ μου, διὰ τὴν δίκην μου.
24Κρῖνόν με, Κύριε ὁ Θεὸς μου, κατὰ τὴν δικαιοσύνην σου, καὶ ἄς μή χαρῶσιν ἐπ᾿ ἐμέ.
25Ἄς μή εἴπωσιν ἐν ταῖς καρδίαις αὑτῶν, Εὖγε, ψυχή ἡμῶν. Μηδὲ ἄς εἴπωσι, Κατεπίομεν αὐτόν.
26Ἄς αἰσχυνθῶσι καὶ ἄς ἐντραπῶσιν ὁμοῦ οἱ ἐπιχαίροντες εἰς τὸ κακὸν μου· ἄς ἐνδυθῶσιν ἐντροπήν καὶ ὄνειδος οἱ μεγαλαυχοῦντες κατ᾿ ἐμοῦ.
27Ἄς εὐφρανθῶσι καὶ ἄς χαρῶσιν οἱ θέλοντες τὴν δικαιοσύνην μου· καὶ διαπαντὸς ἄς λέγωσιν, Ἄς μεγαλυνθῇ ὁ Κύριος, ὅστις θέλει τὴν εἰρήνην τοῦ δούλου αὑτοῦ.
28Καὶ ἡ γλῶσσά μου θέλει μελετᾷ τὴν δικαιοσύνην σου καὶ τὸν ἔπαινόν σου ὅλην τὴν ἡμέραν.