1[Ψαλμὸς τοῦ Δαβίδ.] Εὐλογητὸς ὁ Κύριος, τὸ φρούριόν μου, ὁ διδάσκων τὰς χεῖράς μου εἰς πόλεμον, τοὺς δακτύλους μου εἰς μάχην·
2τὸ ἔλεός μου καὶ τὸ ὀχύρωμά μου, τὸ ὑψηλὸν καταφύγιόν μου καὶ ὁ ἐλευθερωτής μου· ἡ ἀσπὶς μου, ἐπὶ τὸν ὁποῖον ἤλπισα, ὅστις ὑποτάσσει τὸν λαὸν μου ὑπ᾿ ἐμέ.
3Κύριε, τὶ εἶναι ὁ ἄνθρωπος, καὶ γνωρίζεις αὐτόν; ἤ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, καὶ συλλογίζεσαι αὐτόν;
4Ὁ ἄνθρωπος ὁμοιάζει τὴν ματαιότητα· αἱ ἡμέραι αὐτοῦ εἶναι ὡς σκιὰ παρερχομένη.
5Κύριε, κλῖνον τοὺς οὐρανοὺς σου καὶ κατάβηθι· ἔγγισον τὰ ὅρη, καὶ θέλουσι καπνίσει.
6Ἄστραψον ἀστραπήν, καὶ θέλεις διασκορπίσει αὐτούς· ῥίψον τὰ βέλη σου, καὶ θέλεις ἐξολοθρεύσει αὐτούς.
7Ἐξαπόστειλον τὴν χεῖρά σου ἐξ ὕψους· λύτρωσόν με καὶ ἐλευθέρωσόν με ἐξ ὑδάτων πολλῶν, ἐκ χειρὸς τῶν υἱῶν τοῦ ἀλλοτρίου,
8τῶν ὁποίων τὸ στόμα λαλεῖ ματαιότητα, καὶ ἡ δεξιὰ αὐτῶν εἶναι δεξιὰ ψεύδους.
9Θεέ, ᾠδήν νέαν θέλω ψάλλει εἰς σέ· ἐν ψαλτηρίῳ δεκαχόρδῳ θέλω ψαλμῳδεῖ εἰς σέ·
10τὸν διδόντα σωτηρίαν εἰς τοὺς βασιλεῖς· τὸν λυτρόνοντα Δαβὶδ τὸν δοῦλόν αὑτοῦ ἀπὸ ῥομφαίας πονηρᾶς.
11Λύτρωσόν με καὶ ἐλευθέρωσόν με ἀπὸ χειρὸς τῶν υἱῶν τοῦ ἀλλοτρίου, τῶν ὁποίων τὸ στόμα λαλεῖ ματαιότητα, καὶ ἡ δεξιὰ αὐτῶν εἶναι δεξιὰ ψεύδους·
12διὰ νὰ ἦναι οἱ υἱοὶ ἡμῶν ὡς νεόφυτα, αὐξάνοντες εἰς τὴν νεότητα αὑτῶν· αἱ θυγατέρες ἡμῶν ὡς ἀκρογωνιαῖοι λίθοι τετορνευμένοι πρὸς στολισμὸν παλατίου·
13Αἱ ἀποθῆκαι ἡμῶν πλήρεις, ὥστε νὰ δίδωσι πᾶν εἶδος τροφῆς· τὰ πρόβατα ἡμῶν πληθυνόμενα εἰς χιλιάδας καὶ μυριάδας ἐν τοῖς ἀγροῖς ἡμῶν·
14οἱ βόες ἡμῶν πολύτοκοι· νὰ μή ὑπάρχῃ μήτε ἔφοδος ἐχθρῶν μήτε ἐξόρμησις, μηδὲ κραυγή ἐν ταῖς πλατείαις ἡμῶν.
15Μακάριος ὁ λαός, ὅστις εὑρίσκεται ἐν τοιαύτῃ καταστάσει! μακάριος ὁ λαός, τοῦ ὁποίου ὁ Κύριος εἶναι ὁ Θεὸς αὐτοῦ.