1Ὁ λόγος τοῦ Κυρίου ὁ γενόμενος πρὸς Ἱερεμίαν περὶ τῆς ἀνομβρίας.
2Ὁ Ἰούδας πενθεῖ καὶ αἱ πύλαι αὐτοῦ εἶναι περίλυποι· κοίτονται κατὰ γῆς μελανειμονοῦσαι· καὶ ἀνέβη ἡ κραυγή τῆς Ἱερουσαλήμ.3Καὶ οἱ μεγιστάνες αὐτῆς ἀπέστειλαν τοὺς νέους αὑτῶν διὰ ὕδωρ· ἦλθον εἰς τὰ φρέατα, δὲν εὕρηκαν ὕδωρ· ἐπέστρεψαν μὲ τὰ ἀγγεῖα αὑτῶν κενά· σχύνθησαν καὶ ἐνετράπησαν καὶ ἐσκέπασαν τὰς κεφαλὰς αὑτῶν.4Ἐπειδή ἡ γῆ ἐσχίσθη, διότι δὲν ἦτο βροχή ἐπὶ τῆς γῆς, οἱ γεωργοὶ σχύνθησαν, ἐσκέπασαν τὰς κεφαλὰς αὑτῶν.5Καὶ ἡ ἔλαφος ἔτι, γεννήσασα ἐν τῇ πεδιάδι, ἐγκατέλιπε τὸ τέκνον αὐτῆς, ἐπειδή χόρτος δὲν ἦτο.6Καὶ οἱ ἄγριοι ὄνοι ἐστάθησαν ἐπὶ τοὺς ὑψηλοὺς τόπους, ἐρρόφουν τὸν ἀέρα ὡς θῶες· οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτῶν ἐμαράνθησαν, ἐπειδή χόρτος δὲν ἦτο.
7Κύριε, ἄν καὶ αἱ ἀνομίαι ἡμῶν καταμαρτυρῶσιν ἐναντίον ἡμῶν, κάμε ὅμως διὰ τὸ ὄνομά σου· διότι αἱ ἀποστασίαι ἡμῶν ἐπληθύνθησαν· εἰς σὲ ἡμαρτήσαμεν.8Ἐλπὶς τοῦ Ἰσραήλ, σωτήρ αὐτοῦ ἐν καιρῷ θλίψεως, διὰ τὶ ἤθελες εἶσθαι ὡς πάροικος ἐν τῇ γῇ καὶ ὡς ὁδοιπόρος ἐκκλίνων εἰς κατάλυμα;9Διὰ τὶ ἤθελες εἶσθαι ὡς ἄνθρωπος ἐκστατικός, ὡς ἰσχυρὸς μή δυνάμενος νὰ σώσῃ; Ἀλλὰ σύ, Κύριε, ἐν μέσῳ ἡμῶν εἶσαι, καὶ τὸ ὄνομά σου ἐκλήθη ἐφ᾿ ἡμᾶς· μή ἐγκαταλίπῃς ἡμᾶς.
10Οὕτω λέγει Κύριος πρὸς τὸν λαὸν τοῦτον· Ἐπειδή ἠγάπησαν νὰ πλανῶνται καὶ δὲν ἐκράτησαν τοὺς πόδας αὑτῶν, διὰ τοῦτο ὁ Κύριος δὲν ηὐδόκησεν εἰς αὐτούς· τώρα θέλει ἐνθυμηθῆ τὴν ἀνομίαν αὐτῶν καὶ ἐπισκεφθῆ τὰς ἁμαρτίας αὐτῶν.11Καὶ εἶπε Κύριος πρὸς ἐμέ, Μή προσεύχου ὑπὲρ τοῦ λαοῦ τούτου διὰ καλόν.12Καὶ ἐὰν νηστεύσωσι, δὲν θέλω εἰσακούσει τῆς κραυγῆς αὐτῶν· καὶ ἐὰν προσφέρωσιν ὁλοκαυτώματα καὶ προσφοράν, δὲν θέλω εὐδοκήσει εἰς αὐτά· ἀλλὰ θέλω καταναλώσει αὐτοὺς ἐν μαχαίρᾳ καὶ ἐν πείνῃ καὶ ἐν λοιμῷ.
13Καὶ εἶπα, Ὦ, Κύριε Θεέ, ἰδού, οἱ προφῆται λέγουσι πρὸς αὐτούς, Δὲν θέλετε ἰδεῖ μάχαιραν οὐδὲ θέλει εἶσθαι πεῖνα εἰς ἐσᾶς, ἀλλὰ θέλω σᾶς δώσει εἰρήνην ἀσφαλῆ ἐν τῷ τόπῳ τούτῳ.
14Καὶ εἶπε Κύριος πρὸς ἐμέ, Ψευδῆ προφητεύουσιν οἱ προφῆται ἐν τῷ ὀνόματί μου· ἐγὼ δὲν ἀπέστειλα αὐτοὺς οὐδὲ προσέταξα εἰς αὐτοὺς οὐδὲ ἐλάλησα πρὸς αὐτούς· αὐτοὶ προφητεύουσιν εἰς ἐσᾶς ὄρασιν ψευδῆ καὶ μαντείαν καὶ ματαιότητα καὶ τὴν δολιότητα τῆς καρδίας αὑτῶν.15Διὰ τοῦτο οὕτω λέγει Κύριος περὶ τῶν προφητῶν τῶν προφητευόντων ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐνῷ ἐγὼ δὲν ἀπέστειλα, αὐτοὺς ἀλλ᾿ αὐτοὶ λέγουσι, Μάχαιρα καὶ πεῖνα δὲν θέλει εἶσθαι ἐν τῷ τόπῳ τούτῳ· ἐν μαχαίρᾳ καὶ ἐν πείνῃ θέλουσι συντελεσθῆ οἱ προφῆται ἐκεῖνοι. 16Ὁ δὲ λαός, εἰς τοὺς ὁποίους αὐτοὶ προφητεύουσι, θέλουσιν εἶσθαι ἐρριμμένοι ἐν ταῖς ὁδοῖς τῆς Ἱερουσαλήμ ὑπὸ πείνης καὶ μαχαίρας· καὶ δὲν θέλει εἶσθαι ὁ θάπτων αὐτούς, τὰς γυναῖκας αὐτῶν καὶ τοὺς υἱοὺς αὐτῶν καὶ τὰς θυγατέρας αὐτῶν· καὶ θέλω ἐκχέει ἐπ᾿ αὐτοὺς τὴν κακίαν αὐτῶν.
17Διὰ τοῦτο θέλεις εἰπεῖ πρὸς αὐτοὺς τὸν λόγον τοῦτον· Ἄς χύσωσιν οἱ ὀφθαλμοὶ μου δάκρυα, νύκτα καὶ ἡμέραν, καὶ ἄς μή παύσωσι· διότι ἡ παρθένος, ἡ θυγάτηρ τοῦ λαοῦ μου, συνετρίφθη σύντριμμα μέγα, πληγήν ὀδυνηρὰν σφόδρα.18Ἐὰν ἐξέλθω εἰς τὴν πεδιάδα, τότε ἰδού, οἱ πεφονευμένοι ἐν μαχαίρᾳ· καὶ ἐὰν εἰσέλθω εἰς τὴν πόλιν, τότε ἰδού, οἱ νενεκρωμένοι ὑπὸ τῆς πείνης, ὁ δὲ προφήτης ἔτι καὶ ὁ ἱερεὺς ἐμπορεύονται ἐπὶ τῆς γῆς καὶ δὲν αἰσθάνονται.
19Ἀπέρριψας παντάπασι τὸν Ἰούδαν; ἀπεστράφη τὴν Σιὼν ἡ ψυχή σου; Διὰ τί ἐπάταξας ἡμᾶς, καὶ δὲν ὑπάρχει θεραπεία εἰς ἡμᾶς; ἐπροσμένομεν εἰρήνην, ἀλλ᾿ οὐδὲν ἀγαθόν· καὶ τὸν καιρὸν τῆς θεραπείας, καὶ ἰδού, ταραχή.20Γνωρίζομεν, Κύριε, τὴν ἀσέβειαν ἡμῶν, τὴν ἀνομίαν τῶν πατέρων ἡμῶν, ὅτι ἡμαρτήσαμεν εἰς σέ.21Μή ἀποστραφῇς ἡμᾶς, διὰ τὸ ὄνομά σου· μή ἀτιμάσῃς τὸν θρόνον τῆς δόξης σου· ἐνθυμήθητι, μή διασκεδάσῃς τὴν διαθήκην σου τὴν πρὸς ἡμᾶς.22Ὑπάρχει μεταξὺ τῶν ματαιοτήτων τῶν ἐθνῶν διδοὺς βροχήν; ἤ οἱ οὐρανοὶ δίδουσιν ὑετούς; δὲν εἶσαι σὺ αὐτὸς ὁ δοτήρ, Κύριε Θεὲ ἡμῶν; διὰ τοῦτο θέλομεν σὲ προσμένει· διότι σὺ ἔκαμες πάντα ταῦτα.