1Καὶ ἀπηρίθμησεν ὁ Δαβὶδ τὸν λαὸν τὸν μετ᾿ αὐτοῦ, καὶ κατέστησεν ἐπ᾿ αὐτοὺς χιλιάρχους καὶ ἑκατοντάρχους.
2Καὶ ἀπέστειλεν ὁ Δαβὶδ τὸν λαόν, ἕν τρίτον ὑπὸ τὴν χεῖρα τοῦ Ἰωάβ, καὶ ἕν τρίτον ὑπὸ τὴν χεῖρα τοῦ Ἀβισαί, υἱοῦ τῆς Σερουΐας, ἀδελφοῦ τοῦ Ἰωάβ, καὶ ἕν τρίτον ὑπὸ τὴν χεῖρα Ἰτταΐ τοῦ Γετθαίου. Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεὺς πρὸς τὸν λαόν, Θέλω βεβαίως ἐξέλθει καὶ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν.3Ὁ λαὸς ὅμως ἀπεκρίθη, Δὲν θέλεις ἐξέλθει διότι, ἐὰν τραπῶμεν εἰς φυγήν, δὲν μέλει αὐτοὺς περὶ ἡμῶν· οὐδὲ ἐὰν τὸ ἥμισυ ἐξ ἡμῶν ἀποθάνῃ, δὲν μέλει αὐτοὺς περὶ ἡμῶν· ἐπειδή τώρα σὺ εἶσαι ὡς ἡμεῖς δέκα χιλιάδες· ὅθεν τώρα εἶναι καλήτερον νὰ ἦσαι βοηθὸς ἡμῶν ἐκ τῆς πόλεως.
4Καὶ εἶπε πρὸς αὐτοὺς ὁ βασιλεύς, Ὅ, τι σᾶς φαίνεται καλόν, θέλω κάμει. Καὶ ἐστάθη ὁ βασιλεὺς εἰς τὸ πλάγιον τῆς πύλης· καὶ πᾶς ὁ λαὸς ἐξήρχετο κατὰ ἑκατοντάδας καὶ κατὰ χιλιάδας.5Καὶ προσέταξεν ὁ βασιλεὺς εἰς τὸν Ἰωὰβ καὶ εἰς τὸν Ἀβισαὶ καὶ εἰς τὸν Ἰτταΐ, λέγων, Σώσατέ μοι τὸν νέον, τὸν Ἀβεσσαλώμ. Καὶ πᾶς ὁ λαὸς ἤκουσεν, ἐνῷ ὁ βασιλεὺς προσέταττεν εἰς πάντας τοὺς ἄρχοντας ὑπὲρ τοῦ Ἀβεσσαλώμ.
6Ἐξῆλθε λοιπὸν ὁ λαὸς εἰς τὸ πεδίον ἐναντίον τοῦ Ἰσραήλ· καὶ ἡ μάχη ἔγεινεν ἐν τῷ δάσει Ἐφραΐμ.7Καὶ κατετροπώθη ἐκεῖ ὁ λαὸς Ἰσραήλ ὑπὸ τῶν δούλων τοῦ Δαβίδ· καὶ ἔγεινεν ἐκεῖ τὴν ἡμέραν ἐκείνην θραῦσις μεγάλη, εἴκοσι χιλιάδων.8διότι ἡ μάχη ἔγεινεν ἐκεῖ διεσπαρμένη ἐπὶ τὸ πρόσωπον ὅλου τοῦ τόπου· καὶ τὸ δάσος κατέφαγε πλειότερον λαόν, παρ᾿ ὅσον κατέφαγεν ἡ μάχαιρα, τὴν ἡμέραν ἐκείνην.
9Καὶ συνήντησεν ὁ Ἀβεσσαλὼμ τοὺς δούλους τοῦ Δαβίδ. Καὶ ἐκάθητο ὁ Ἀβεσσαλὼμ ἐπὶ ἡμιόνου, καὶ εἰσῆλθεν ὁ ἡμίονος ὑπὸ τοὺς πυκνοὺς κλάδους μεγάλης δρυός, καὶ ἐπιάσθη ἡ κεφαλή αὐτοῦ εἰς τὴν δρῦν, καὶ ἐκρεμάσθη ἀναμέσον τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς· ὁ δὲ ἡμίονος ὁ ὑποκάτω αὐτοῦ διεπέρασεν.10Ἰδὼν δὲ ἀνήρ τις, ἀπήγγειλε πρὸς τὸν Ἰωάβ, καὶ εἶπεν, Ἰδού, εἶδον τὸν Ἀβεσσαλὼμ κρεμάμενον εἰς δρῦν.
11Καὶ εἶπεν ὁ Ἰωὰβ πρὸς τὸν ἄνδρα, τὸν ἀπαγγείλαντα πρὸς αὐτόν, Καὶ ἰδού, εἶδες, καὶ διὰ τί πατάξας δὲν κατέβαλες αὐτὸν ἐκεῖ εἰς τὴν γῆν; βεβαίως ἤθελον σοὶ δώσει δέκα σίκλους ἀργυρίου καὶ μίαν ζώνην.12Ὁ δὲ ἀνήρ εἶπε πρὸς τὸν Ἰωάβ, Καὶ χίλιοι σίκλοι ἀργυρίου ἄν ἤθελον μετρηθῇ εἰς τὴν παλάμην μου, δὲν ἤθελον βάλει τὴν χεῖρά μου ἐπὶ τὸν υἱὸν τοῦ βασιλέως· διότι εἰς ἐπήκοον ἡμῶν προσέταξεν ὁ βασιλεὺς εἰς σὲ καὶ εἰς τὸν Ἀβισαὶ καὶ εἰς τὸν Ἰτταΐ, λέγων, Φυλάχθητε μή ἐγγίσῃ μηδεὶς τὸν νέον, τὸν Ἀβεσσαλώμ·13ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἤθελον πράξει δολίως ἐναντίον τῆς ζωῆς μου, δὲν κρύπτεται οὐδὲν ἀπὸ τοῦ βασιλέως· καὶ σὺ ἤθελες σταθῇ ἐναντίος.
14Τότε εἶπεν ὁ Ἰωάβ, Δὲν πρέπει νὰ χρονοτριβῶ οὕτω μετὰ σοῦ. Καὶ λαβὼν εἰς τὴν χεῖρα αὑτοῦ τρία βέλη, διεπέρασεν αὐτὰ διὰ τῆς καρδίας τοῦ Ἀβεσσαλώμ, ἐνῷ ἔτι ἔζη ἐν τῷ μέσῳ τῆς δρυός.15Καὶ περικυκλώσαντες δέκα νέοι, οἱ βαστάζοντες τὰ ὅπλα τοῦ Ἰωάβ, ἐπάταξαν τὸν Ἀβεσσαλὼμ καὶ ἐθανάτωσαν αὐτόν.
16Καὶ ἐσάλπισεν ὁ Ἰωὰβ διὰ τῆς σάλπιγγος, καὶ ἐπέστρεψεν ὁ λαὸς ἀπὸ τοῦ νὰ καταδιώκῃ ὀπίσω τοῦ Ἰσραήλ· διότι ἀνεχαίτισεν ὁ Ἰωὰβ τὸν λαόν.17Καὶ λαβόντες τὸν Ἀβεσσαλώμ, ἔρριψαν αὐτὸν εἰς λάκκον μέγαν ἐντὸς τοῦ δάσους· καὶ ἔστησαν ἐπ᾿ αὐτὸν σωρὸν λίθων μέγαν σφόδρα· καὶ πᾶς ὁ Ἰσραήλ ἔφυγεν ἕκαστος εἰς τὴν σκηνήν αὑτοῦ.
18Ἔτι δὲ ζῶν ὁ Ἀβεσσαλὼμ εἶχε λάβει καὶ στήσει δι᾿ ἑαυτὸν στήλην, τὴν ἐν τῇ κοιλάδι τοῦ βασιλέως· διότι εἶπεν, Δὲν ἔχω υἱὸν διὰ νὰ διατηρῇ τὴν μνήμην τοῦ ὀνόματός μου· καὶ ἐκάλεσε τὴν στήλην μὲ τὸ ὄνομα αὑτοῦ· καὶ καλεῖται ἕως τῆς ἡμέρας ταύτης Στήλη τοῦ Ἀβεσσαλώμ.
19Τότε εἶπεν Ἀχιμάας ὁ υἱὸς τοῦ Σαδώκ, Ἄς τρέξω τώρα καὶ ἄς φέρω πρὸς τὸν βασιλέα ἀγγελίας, ὅτι ὁ Κύριος ἐξεδίκησεν αὐτὸν ἐκ χειρὸς τῶν ἐχθρῶν αὐτοῦ.20Καὶ εἶπε πρὸς αὐτὸν ὁ Ἰωάβ, Δὲν θέλεις εἶσθαι τὴν ἡμέραν ταύτην ἀγγελιαφόρος, ἀλλ᾿ εἰς ἄλλην ἡμέραν θέλεις φέρει ἀγγελίας· εἰς ταύτην δὲ τὴν ἡμέραν δὲν θέλεις φέρει ἀγγελίας, ἐπειδή ὁ υἱὸς τοῦ βασιλέως ἀπέθανε.21Τότε εἶπεν ὁ Ἰωὰβ πρὸς τὸν Χουσεί, Ὕπαγε, ἀπάγγειλον πρὸς τὸν βασιλέα ὅσα εἶδες. Καὶ ὁ Χουσεὶ προσεκύνησε τὸν Ἰωὰβ καὶ ἔτρεξε.
22Τότε Ἀχιμάας ὁ υἱὸς τοῦ Σαδὼκ εἶπε πάλιν πρὸς τὸν Ἰωάβ, Ἀλλ᾿ ὅ, τι καὶ ἄν ἦναι, ἄς τρέξω καὶ ἐγώ, παρακαλῶ, κατόπιν τοῦ Χουσεί. Ὁ δὲ Ἰωὰβ εἶπε, Διὰ τί θέλεις νὰ τρέξῃς, τέκνον μου, ἐνῷ δὲν ἔχεις ἁρμοδίους ἀγγελίας;23Ἀλλ᾿ ὅ, τι καὶ ἄν ἦναι, εἶπεν, ἄς τρέξω. Τότε εἶπε πρὸς αὐτόν, Τρέχε. Καὶ ἔτρεξεν ὁ Ἀχιμάας διὰ τῆς ὁδοῦ τῆς πεδιάδος καὶ ἐπέρασε τὸν Χουσεί.
24Ἐκάθητο δὲ ὁ Δαβὶδ μεταξὺ τῶν δύο πυλῶν· καὶ ἀνέβη ὁ σκοπὸς εἰς τὸ δῶμα τῆς πύλης, ἐπὶ τὸ τεῖχος, καὶ ὑψώσας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὑτοῦ, εἶδε, καὶ ἰδού, ἄνθρωπος τρέχων μόνος.25Καὶ ἀνεβόησεν ὁ σκοπὸς καὶ ἀπήγγειλε πρὸς τὸν βασιλέα. Καὶ ὁ βασιλεὺς εἶπεν, Ἐὰν ἦναι μόνος, ἔχει ἀγγελίας εἰς τὸ στόμα αὑτοῦ. Καὶ ἤρχετο προχωρῶν καὶ ἐπλησίαζε.26Καὶ εἶδεν ὁ σκοπὸς ἄλλον ἄνθρωπον τρέχοντα· καὶ ἀνεβόησεν ὁ σκοπὸς πρὸς τὸν θυρωρόν, καὶ εἶπεν, Ἰδού, ἄλλος ἄνθρωπος τρέχων μόνος. Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς, Καὶ οὗτος εἶναι ἀγγελιαφόρος.27Καὶ εἶπεν ὁ σκοπός, Τὸ τρέξιμον τοῦ πρώτου μοὶ φαίνεται ὡς τὸ τρέξιμον τοῦ Ἀχιμάας, υἱοῦ τοῦ Σαδώκ. Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς, Καλὸς ἄνθρωπος εἶναι οὗτος καὶ ἔρχεται μὲ ἀγαθὰς ἀγγελίας.
28Καὶ ἐβόησεν ὁ Ἀχιμάας καὶ εἶπε πρὸς τὸν βασιλέα, Χαῖρε. καὶ προσεκύνησε τὸν βασιλέα κατὰ πρόσωπον αὑτοῦ ἕως ἐδάφους· καὶ εἶπεν, Εὐλογητὸς Κύριος ὁ Θεὸς σου, ὅστις παρέδωκε τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς σηκώσαντας τὴν χεῖρα αὑτῶν κατὰ τοῦ κυρίου μου τοῦ βασιλέως.29Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς, Ὑγιαίνει ὁ νέος, ὁ Ἀβεσσαλώμ; Καὶ ἀπεκρίθη ὁ Ἀχιμάας, Ὅτε ὁ Ἰωὰβ ἀπέστελλε τὸν δοῦλον τοῦ βασιλέως, καὶ ἐμὲ τὸν δοῦλόν σου, εἶδον τὸν μέγαν θόρυβον, πλήν δὲν ἤξευρον τί ἦτο.30Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεύς, Στρέψον, στάθητι ἐκεῖ. Καὶ ἐστράφη καὶ ἐστάθη.
31Καὶ ἰδού, ἦλθεν ὁ Χουσεί· καὶ εἶπεν ὁ Χουσεί, Ἀγγελίας, κύριέ μου βασιλεῦ· διότι ὁ Κύριος σὲ ἐξεδίκησε τὴν ἡμέραν ταύτην ἐκ χειρὸς πάντων τῶν ἐπανισταμένων ἐπὶ σέ.32Καὶ εἶπεν ὁ βασιλεὺς πρὸς τὸν Χουσεί, Ὑγιαίνει ὁ νέος, ὁ Ἀβεσσαλώμ; Καὶ ἀπεκρίθη ὁ Χουσεί, εἴθε νὰ γείνωσιν ὡς ὁ νέος ἐκεῖνος οἱ ἐχθροὶ τοῦ κυρίου μου τοῦ βασιλέως, καὶ πάντες οἱ ἐπανιστάμενοι ἐπὶ σὲ διὰ κακόν.33Καὶ ἐταράχθη ὁ βασιλεὺς καὶ ἀνέβη εἰς τὸ ὑπερῷον τῆς πύλης, καὶ ἔκλαυσε· καὶ ἐνῷ ἐπορεύετο, ἔλεγεν οὕτως· Υἱὲ μου Ἀβεσσαλώμ, υἱὲ μου, υἱὲ μου Ἀβεσσαλώμ· εἴθε νὰ ἀπέθνησκον ἐγὼ ἀντὶ σοῦ, Ἀβεσσαλώμ, υἱὲ μου, υἱὲ μου.