1Ἀκούσατε τὸν λόγον, τὸν ὁποῖον ὁ Κύριος λαλεῖ πρὸς ἐσᾶς, οἶκος Ἰσραήλ.2Οὕτω λέγει Κύριος· Μή μανθάνετε τὴν ὁδὸν τῶν ἐθνῶν καὶ εἰς τὰ σημεῖα τοῦ οὐρανοῦ μή πτοεῖσθε, διότι τὰ ἔθνη πτοοῦνται εἰς αὐτά.3Διότι τὰ νόμιμα τῶν λαῶν εἶναι μάταια, διότι κόπτουσι ξύλον ἐκ τοῦ δάσους, ἔργον χειρῶν τέκτονος μὲ τὸν πέλεκυν.4Καλλωπίζουσιν αὐτὸ μὲ ἄργυρον καὶ χρυσόν· στερεόνουσιν αὐτὸ μὲ καρφία καὶ μὲ σφύρας, διὰ νὰ μή κινῆται.5Εἶναι ὄρθια ὡς φοίνιξ, ἀλλὰ δὲν λαλοῦσιν· ἔχουσι χρείαν νὰ βαστάζωνται, διότι δὲν δύνανται νὰ περιπατήσωσι. Μή φοβεῖσθε αὐτά· διότι δὲν δύνανται νὰ κακοποιήσωσιν, οὐδὲ εἶναι δυνατὸν εἰς αὐτὰ νὰ ἀγαθοποιήσωσι.
6Δὲν ὑπάρχει ὅμοιός σου, Κύριε· εἶσαι μέγας καὶ μέγα τὸ ὄνομά σου ἐν δυνάμει.7Τίς δὲν ἤθελε σὲ φοβεῖσθαι, Βασιλεῦ τῶν ἐθνῶν; διότι εἰς σὲ ἀνήκει τοῦτο, διότι μεταξὺ πάντων τῶν σοφῶν τῶν ἐθνῶν καὶ ἐν πᾶσι τοῖς βασιλείοις αὐτῶν δὲν ὑπάρχει ὅμοιός σου.
8Ἀλλ᾿ εἶναι παντάπασι κτηνώδεις καὶ ἄφρονες· διδασκαλία ματαιοτήτων εἶναι τὸ ξύλον.9Ἀργύριον κεχυμένον εἰς πλάκας ἐφέρθη ἀπὸ Θαρσεὶς καὶ χρυσίον ἀπὸ Οὐφάζ, ἔργον τεχνίτου καὶ χειρῶν χρυσοχόου· κυανοῦν καὶ πορφυροῦν εἶναι τὸ ἔνδυμα αὐτῶν· ἔργον σοφῶν πάντα ταῦτα.10Ἀλλ᾿ ὁ Κύριος εἶναι Θεὸς ἀληθινός, εἶναι Θεὸς ζῶν καὶ βασιλεὺς αἰώνιος· ἐν τῇ ὀργῇ αὐτοῦ ἡ γῆ θέλει σεισθῆ καὶ τὰ ἔθνη δὲν θέλουσιν ἀνθέξει εἰς τὴν ἀγανάκτησιν αὐτοῦ.
11Οὕτω θέλετε εἰπεῖ πρὸς αὐτούς· οἱ θεοί, οἵτινες δὲν ἔκαμον τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν, θέλουσιν ἀφανισθῆ ἀπὸ τῆς γῆς καὶ ὑποκάτωθεν τοῦ οὐρανοῦ τούτου.
12Αὐτὸς ἐποίησε τὴν γῆν διὰ τῆς δυνάμεως αὑτοῦ, ἐστερέωσε τὴν οἰκουμένην ἐν τῇ σοφίᾳ αὑτοῦ, καὶ ἐξέτεινε τοὺς οὐρανοὺς ἐν τῇ συνέσει αὑτοῦ.13Ὅταν ἐκπέμπῃ τὴν φωνήν αὑτοῦ, συνίσταται πλῆθος ὑδάτων ἐν οὐρανοῖς, καὶ ἀνάγει νεφέλας ἀπὸ τῶν ἄκρων τῆς γῆς· κάμνει ἀστραπὰς διὰ βροχήν καὶ ἐξάγει ἄνεμον ἀπὸ τῶν θησαυρῶν αὑτοῦ.14Πᾶς ἄνθρωπος ἐμωράνθη ὑπὸ τῆς γνώσεως αὑτοῦ, πᾶς χωνευτής κατῃσχύνθη ὑπὸ τῶν γλυπτῶν· διότι ψεῦδος εἶναι τὸ χωνευτὸν αὐτοῦ καὶ πνοή δὲν ὑπάρχει ἐν αὐτῷ.15Ματαιότης ταῦτα, ἔργον πλάνης· ἐν τῷ καιρῷ τῆς ἐπισκέψεως αὐτῶν θέλουσιν ἀπολεσθῆ.16Ἡ μερὶς τοῦ Ἰακὼβ δὲν εἶναι ὡς αὐτά· διότι αὐτὸς εἶναι ὁ πλάσας τὰ πάντα, καὶ ὁ Ἰσραήλ εἶναι ἡ ῥάβδος τῆς κληρονομίας αὐτοῦ· Κύριος τῶν δυνάμεων τὸ ὄνομα αὐτοῦ.
17Σύναξον ἐκ τῆς γῆς τὴν περιουσίαν σου, σύ, ἡ κατοικοῦσα ἐν ὀχυρώματι.18Διότι οὕτω λέγει Κύριος· Ἰδού, ἐγὼ θέλω ἐκσφενδονίσει τοὺς κατοίκους τῆς γῆς ταύτην τὴν φορὰν καὶ θέλω στενοχωρήσει αὐτούς, ὥστε νὰ εὕρωσιν αὐτό.
19Οὐαὶ εἰς ἐμὲ διὰ τὴν θραῦσίν μου· ἡ πληγή μου εἶναι ὀδυνηρά· ἀλλ᾿ ἐγὼ εἶπα, Τῳόντι τοῦτο εἶναι πόνος μου, καὶ πρέπει νὰ ὑποφέρω αὐτόν.20Ἡ σκηνή μου ἠρημώθη καὶ πάντα τὰ σχοινία μου κατεκόπησαν· οἱ υἱοὶ μου ἐχωρίσθησαν ἀπ᾿ ἐμοῦ καὶ δὲν ὑπάρχουσι· δὲν ὑπάρχει πλέον ὁ ἐκτείνων τὴν σκηνήν μου καὶ σηκόνων τὰ παραπετάσματά μου.21Ἐπειδή οἱ ποιμένες ἐμωράνθησαν καὶ τὸν Κύριον δὲν ἐξεζήτησαν, διὰ τοῦτο δὲν θέλουσιν εὐοδωθῆ καὶ πάντα τὰ ποίμνια αὐτῶν θέλουσι διασκορπισθῆ.
22Ἰδού, ἦχος θορύβου ἔρχεται καὶ συγκίνησις μεγάλη ἐκ τῆς γῆς τοῦ βορρᾶ, διὰ νὰ καταστήσῃ τὰς πόλεις τοῦ Ἰούδα ἐρήμωσιν, κατοικίαν θώων.
23Κύριε, γνωρίζω ὅτι ἡ ὁδὸς τοῦ ἀνθρώπου δὲν ἐξαρτᾶται ἀπ᾿ αὐτοῦ· τοῦ περιπατοῦντος ἀνθρώπου δὲν εἶναι τὸ νὰ κατευθύνῃ τὰ διαβήματα αὑτοῦ.24Κύριε, παίδευσόν με, πλήν ἐν κρίσει· μή ἐν τῷ θυμῷ σου, διὰ νὰ μή μὲ συντελέσῃς.
25Ἔκχεε τὸν θυμὸν σου ἐπὶ τὰ ἔθνη τὰ μή γνωρίζοντά σε, καὶ ἐπὶ γενεάς, αἵτινες δὲν ἐπικαλοῦνται τὸ ὄνομά σου· διότι κατέφαγον τὸν Ἰακὼβ καὶ κατηνάλωσαν αὐτὸν καὶ κατέφθειραν αὐτὸν καὶ ἠρήμωσαν τὴν κατοικίαν αὐτοῦ.