Φαντάσου τον Θεό να σε κρατάει στα χέρια Του και άφησέ Του κάθε σκέψη και συναίσθημα που ανεβαίνει στον νου και την καρδιά σου.

Ο Ψαλμός 95 αποτελεί χαρούμενο τραγούδι, έκφραση ευγνωμοσύνης και δοξολογίας καθώς εισερχόμαστε στην παρουσία του Θεού. Πόσο συχνά αναγνωρίζουμε τη λατρεία – με όποιον τρόπο εκφράζεται στη ζωή μας – ως πρόσκληση του Θεού να απολαύσουμε την παρουσία του. Ο ψαλμός ξεκάθαρα εστιάζει στον Θεό τον κατασκευαστή, μεγαλειότατο, δημιουργό, βασιλιά. Η αμετάβλητη, παντοτινή αξία του είναι το πρώτο, το πιο σημαντικό και αιώνιο θεμέλιο της λατρείας μας (εδ. 3-5). Ο ψαλμωδός μάς θυμίζει πως τα χέρια που κατασκεύασαν τον κόσμο αγκαλιάζουν κι εμάς. Αυτός που μας έφτιαξε και μας έκανε δικούς του, μας πρόσφερε τον εαυτό του, και με αυτό το θαύμα μάς καλοδέχεται και γεμίζει την καρδιά μας με ξεχείλισμα λατρείας (εδ. 6-7).

Τα χέρια του, η καρδιά μας: εκεί διαμορφώνεται η αληθινή λατρεία. Τα χέρια του είναι άξια, οι καρδιές μας είναι πρόθυμες; Εκεί που συγκλίνουν οι επιθυμίες, συναισθήματα, λογική και θέλησή μας, μπορούμε να διαλέξουμε την περιπλάνηση και τον μόχθο ή τα δικά του μονοπάτια και την ειρήνη του. Ξεκινάμε να περπατάμε στους δικούς του δρόμους με θαυμασμό, καθοδηγούμαστε ακούγοντας προσεκτικά, και στο τέλος μπαίνουμε στην ανάπαυσή του – στην απόλαυση της παρουσίας του αιώνια, σ’ αυτή τη ζωή και στην ερχόμενη. Το πανόραμα της λατρείας κόβει την ανάσα!

Β΄ Βασιλέων 17–18, Β΄ Κορινθίους 7