1[Ψαλμὸς τοῦ Δαβίδ.] Πρὸς σέ, Κύριε, ὕψωσα τὴν ψυχήν μου.
2Θεὲ μου, ἐπὶ σὲ ἤλπισα· ἄς μή καταισχυνθῶ, ἄς μή χαρῶσιν ἐπ᾿ ἐμὲ οἱ ἐχθροὶ μου.
3Βεβαίως πάντες οἱ προσμένοντές σε δὲν θέλουσι καταισχυνθῆ· ἄς καταισχυνθῶσιν οἱ μωροὶ παραβᾶται.
4Δεῖξόν μοι, Κύριε, τὰς ὁδοὺς σου· δίδαξόν με τὰ βήματά σου.
5Ὁδήγησόν με ἐν τῇ ἀληθείᾳ σου καὶ δίδαξόν με· διότι σὺ εἶσαι ὁ Θεὸς τῆς σωτηρίας μου· σὲ προσμένω ὅλην τὴν ἡμέραν.
6Μνήσθητι, Κύριε, τοὺς οἰκτιρμοὺς σου καὶ τὰ ἐλέη σου, διότι εἶναι ἀπ᾿ αἰῶνος.
7Τὰς ἁμαρτίας τῆς νεότητός μου καὶ τὰς παραβάσεις μου μή μνησθῇς· κατὰ τὸ ἔλεός σου μνήσθητί μου σύ, Κύριε, ἕνεκεν τῆς ἀγαθότητός σου.
8Ἀγαθὸς καὶ εὐθὺς ὁ Κύριος· διὰ τοῦτο θέλει διδάξει τοὺς ἁμαρτωλοὺς τὴν ὁδόν.
9Θέλει ὁδηγήσει τοὺς πράους ἐν κρίσει καὶ θέλει διδάξει τοὺς πράους τὴν ὁδὸν αὑτοῦ.
10Πᾶσαι αἱ ὁδοὶ τοῦ Κυρίου εἶναι ἔλεος καὶ ἀλήθεια εἰς τοὺς φυλάττοντας τὴν διαθήκην αὐτοῦ καὶ τὰ μαρτύρια αὐτοῦ.
11Ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου, Κύριε, συγχώρησον τὴν ἀνομίαν μου, διότι εἶναι μεγάλη.
12Τίς εἶναι ὁ ἄνθρωπος ὁ φοβούμενος τὸν Κύριον; αὐτὸν θέλει διδάξει τὴν ὁδόν, τὴν ὁποίαν πρέπει νὰ ἐκλέξῃ·
13Ἡ ψυχή αὐτοῦ θέλει κατοικεῖ ἐν ἀγαθοῖς, καὶ τὸ σπέρμα αὐτοῦ θέλει κληρονομήσει τὴν γῆν.
14Τὸ ἀπόρρητον τοῦ Κυρίου εἶναι μετὰ τῶν φοβουμένων αὐτὸν καὶ τὴν διαθήκην αὑτοῦ θέλει φανερώσει εἰς αὐτούς.
15Οἱ ὀφθαλμοὶ μου εἶναι διαπαντὸς πρὸς τὸν Κύριον, διότι αὐτὸς θέλει ἐξαγάγει ἐκ παγίδος τοὺς πόδας μου.
16Ἐπίβλεψον ἐπ᾿ ἐμὲ καὶ ἐλέησόν με, διότι μεμονωμένος καὶ τεθλιμμένος εἶμαι.
17Αἱ θλίψεις τῆς καρδίας μου ηὔξησαν· ἐξάγαγέ με ἐκ τῶν στενοχωριῶν μου.
18Ἰδὲ τὴν θλῖψιν μου καὶ τὸν μόχθον μου, καὶ ἄφες πάσας τὰς ἁμαρτίας μου.
19Ἰδὲ τοὺς ἐχθροὺς μου, διότι ἐπληθύνθησαν καὶ μῖσος ἄδικον μὲ ἐμίσησαν.
20Φύλαξον τὴν ψυχήν μου καὶ σῶσόν με· ἄς μή καταισχυνθῶ, διότι ἐπὶ σὲ ἤλπισα.
21Ἀκακία καὶ εὐθύτης ἄς μὲ περιφυλάττωσι, διότι σὲ προσέμεινα.
22Λύτρωσον, Θεέ, τὸν Ἰσραήλ ἐκ πασῶν τῶν θλίψεων αὐτοῦ.