«Ποια είναι η μόνη σου παρηγοριά στη ζωή και στον θάνατο;»* 

Στις Πράξεις βλέπουμε τη μετάβαση από μια κοινότητα Ιουδαίων πιστών του Ιησού σε ανθρώπους ειδωλολάτρες. Αυτή η ιδέα υπήρχε και στο παρελθόν. Δες πόσες φορές ο ψαλμωδός χρησιμοποιεί την έκφραση «όλη η γη» ή κάτι παρόμοιο (εδ. 1,3,7,9,10,13). Έθνη και λαοί καλούνται να δοξολογούν το όνομα του Κυρίου, όλοι είναι υπόλογοι απέναντί Του (εδ. 10,13). Απ’ την άλλη, οι άνθρωποι του Θεού έχουν την εντολή να «κηρύττουν τη σωτηρία του» (εδ. 2), να «αναγγέλλουν τη δόξα του» (εδ. 3), να πουν στα έθνη «Ο ΚΥΡΙΟΣ βασιλεύει» (εδ 10). Δεν φτάνει μόνο να απολαμβάνουμε τη θαυμάσια λατρεία ως εσωτερικό στοιχείο της χριστιανικής κοινότητας. Η εκτίμησή μας για τον Κύριο πρέπει να εξαγγέλλεται σε όλο τον κόσμο.

Και οι ύμνοι και ο φόβος του Κυρίου έχουν τη θέση τους καθώς ανταποκρινόμαστε σ’ αυτόν. Το καινούργιο τραγούδι εκφράζει τη φρεσκάδα της εμπειρίας των θαυμάσιων έργων του Θεού, στην προκειμένη περίπτωση πιθανόν της νίκης στη μάχη. Το τραγούδι αντηχεί με ενθουσιασμό σε όλη τη δημιουργία, μαζί με τον ουρανό, τη θάλασσα, τους αγρούς, τα δέντρα. Πάντοτε μπορούμε να βρούμε καινούργιους λόγους για να χαιρόμαστε με τον Κύριο μπροστά στη μεγαλοπρέπειά Του. Αρμόζει όμως και φόβος και τρόμος: αναγνωρίζουμε με χαρά ότι ο Θεός είναι άγιος – μοναδικός ανάμεσα σε όσα θεωρούνται «θεοί», δοξασμένος, βασιλιάς και κριτής μας. Αλλά ακόμα και η κρίση Του είναι πηγή χαράς, αφού εγγυάται την απόδοση της δικαιοσύνης.

*The Heidelberg Catechism, Modern English version, 2011, Lord’s Day 1

Α΄ Χρονικών 11–14, Β΄ Κορινθίους 12