Άνοιξε τα χέρια σου, εμπιστεύου τον Θεό και παραδώσου σε Αυτόν. Πότε είδες την πιστότητά Του τελευταία φορά αυτή τη βδομάδα, μήνα, χρόνο;

Ο Ψαλμός ξεκινά με μια κραυγή απελπισίας και μια σειρά ερωτήσεων (εδ. 1-2). Ο ψαλμωδός ζητά απελπισμένα να αλλάξει η κατάστασή του. Ψάχνει να βρει απαντήσεις μέσα του (εδ. 2). Η επανάληψη του «πόσο καιρό;» δείχνει μεγάλη αντοχή μπρος στον αναπόδραστο και ατελείωτο πόνο. Δεν θα αλλάξει ποτέ η κατάσταση; Πάντα θα νιώθω έτσι; Μπορώ να συνεχίσω ενώ δεν ξέρω αν είσαι ακόμα μαζί μου; Η προσευχή και παράκληση «φώτισον τους οφθαλμούς μου» (εδ. 3) είναι ένα βήμα πίστης μέσα στην αναζήτηση για απαντήσεις. Έλα, Κύριε, σώσε με!

Κι όμως, παρά τους φόβους που έχει ακόμα ο ψαλμωδός (φόβους θανάτου και ήττας, εδ. 3-4), ο Ψαλμός κλείνει καθησυχαστικά. Όταν κοιτάμε πίσω και σημειώνουμε τις στιγμές αφθονίας και ευλογίας, ξαναθυμόμαστε ότι η αγάπη του Θεού είναι σταθερή. Ο ψαλμωδός έχει εμπιστευτεί τον Θεό στο παρελθόν και έχει γνωρίσει τη σωτηρία και τη φροντίδα Του (εδ. 5-6). Επομένως, μας καλεί να Τον δοξάσουμε ακόμα και όταν αυτό φαίνεται αδύνατο. Αντί να πολεμάς για να ξεφύγεις από την κοιλάδα των δυσκολιών στη ζωή σου, δες πώς εργάζεται ο Θεός σε στιγμές λύπης, αμφιβολίας και αγανάκτησης.

Ησαΐας 33–34, Εβραίους 2