1[Εἰς τὸν πρῶτον μουσικόν. Ψαλμὸς τοῦ Δαβίδ.] Κύριε, ἐδοκίμασάς με καὶ μὲ ἐγνώρισας.
2Σὺ γνωρίζεις τὸ κάθισμά μου καὶ τὴν ἔγερσίν μου· νοεῖς τοὺς λογισμοὺς μου ἀπὸ μακρόθεν.
3Ἐξερευνᾷς τὸ περιπάτημά μου καὶ τὸ πλαγίασμά μου καὶ πάσας τὰς ὁδοὺς μου γνωρίζεις.
4Διότι καὶ πρὶν ἔλθῃ ὁ λόγος εἰς τὴν γλῶσσάν μου, ἰδού, Κύριε, γνωρίζεις τὸ πᾶν.
5Μὲ περικυκλόνεις ὄπισθεν καὶ ἔμπροσθεν, καὶ ἔθεσας ἐπ᾿ ἐμὲ τὴν χεῖρά σου.
6Ἡ γνῶσις αὕτη εἶναι ὑπερθαύμαστος εἰς ἐμέ· εἶναι ὑψηλή· δὲν δύναμαι νὰ φθάσω εἰς αὐτήν.
7Ποῦ νὰ ὑπάγω ἀπὸ τοῦ πνεύματός σου; καὶ ἀπὸ τοῦ προσώπου σου ποῦ νὰ φύγω;
8Ἐὰν ἀναβῶ εἰς τὸν οὐρανόν, εἶσαι ἐκεῖ· ἐὰν πλαγιάσω εἰς τὸν ᾅδην, ἰδού, σύ.
9Ἐὰν λάβω τὰς πτέρυγας τῆς αὐγῆς καὶ κατοικήσω εἰς τὰ ἔσχατα τῆς θαλάσσης,
10καὶ ἐκεῖ θέλει μὲ ὁδηγήσει ἡ χεὶρ σου καὶ ἡ δεξιὰ σου θέλει μὲ κρατεῖ.
11Ἐὰν εἴπω, Ἀλλὰ τὸ σκότος θέλει μὲ σκεπάσει, καὶ ἡ νὺξ θέλει εἶσθαι φῶς περὶ ἐμέ·
12καὶ αὐτὸ τὸ σκότος δὲν σκεπάζει οὐδὲν ἀπὸ σοῦ· καὶ ἡ νὺξ λάμπει ὡς ἡ ἡμέρα· εἰς σὲ τὸ σκότος εἶναι ὡς τὸ φῶς.
13Διότι σὺ ἐμόρφωσας τοὺς νεφροὺς μου· μὲ περιετύλιξας ἐν τῇ κοιλίᾳ τῆς μητρὸς μου.
14Θέλω σὲ ὑμνεῖ, διότι φοβερῶς καὶ θαυμασίως ἐπλάσθην· θαυμάσια εἶναι τὰ ἔργα σου· καὶ ἡ ψυχή μου κάλλιστα γνωρίζει τοῦτο.
15Δὲν ἐκρύφθησαν τὰ ὀστᾶ μου ἀπὸ σοῦ, ἐνῷ ἐπλαττόμην ἐν τῷ κρυπτῷ καὶ διεμορφονόμην ἐν τοῖς κατωτάτοις τῆς γῆς.
16Τὸ ἀδιαμόρφωτον τοῦ σώματός μου εἶδον οἱ ὀφθαλμοὶ σου· καὶ ἐν τῷ βιβλίῳ σου πάντα ταῦτα ἦσαν γεγραμμένα, ὡς καὶ αἱ ἡμέραι καθ᾿ ἄς ἐσχηματίζοντο, καὶ ἐνῷ οὐδὲν ἐκ τούτων ὑπῆρχε·
17πόσον δὲ πολύτιμοι εἶναι εἰς ἐμὲ αἱ βουλαὶ σου, Θεέ· πόσον ἐμεγαλύνθη ὁ ἀριθμὸς αὐτῶν.
18Ἐὰν ἤθελον νὰ ἀπαριθμήσω αὐτάς, ὑπερβαίνουσι τὴν ἄμμον· ἐξυπνῶ, καὶ ἔτι εἶμαι μετὰ σοῦ.
19Βεβαίως θέλεις θανατώσει τοὺς ἀσεβεῖς, Θεέ· ἀπομακρύνθητε λοιπὸν ἀπ᾿ ἐμοῦ, ἄνδρες αἱμάτων.
20Διότι λαλοῦσι κατὰ σοῦ ἀσεβῶς· οἱ ἐχθροὶ σου λαμβάνουσι τὸ ὄνομά σου ἐπὶ ματαίῳ.
21Μή δὲν μισῶ, Κύριε, τοὺς μισοῦντάς σε; καὶ δὲν ἀγανακτῶ κατὰ τῶν ἐπανισταμένων ἐπὶ σέ;
22Μὲ τέλειον μῖσος μισῶ αὐτούς· διὰ ἐχθροὺς ἔχω αὐτούς.
23Δοκίμασόν με, Θεέ, καὶ γνώρισον τὴν καρδίαν μου· ἐξέτασόν με καὶ μάθε τοὺς στοχασμοὺς μου·
24καὶ ἰδέ, ἄν ὑπάρχῃ ἐν ἐμοὶ ὁδὸς ἀνομίας· καὶ ὁδήγησόν με εἰς τὴν ὁδὸν τὴν αἰώνιον.