1Ἦλθον δὲ οἱ Ζιφαῖοι πρὸς τὸν Σαοὺλ εἰς Γαβαά, λέγοντες, Δὲν κρύπτεται ὁ Δαβὶδ ἐν τῷ βουνῷ Ἐχελὰ ἀπέναντι Γεσιμών;2Καὶ ἐσηκώθη ὁ Σαοὺλ καὶ κατέβη εἰς τὴν ἔρημον Ζίφ, ἔχων μεθ᾿ ἑαυτοῦ τρεῖς χιλιάδας ἀνδρῶν ἐκλεκτῶν ἐκ τοῦ Ἰσραήλ, διὰ νὰ ζητῇ τὸν Δαβὶδ ἐν τῇ ἐρήμῳ Ζίφ.3Καὶ ἐστρατοπέδευσεν ὁ Σαοὺλ ἐπὶ τοῦ βουνοῦ Ἐχελά, τοῦ ἀπέναντι Γεσιμών, πλησίον τῆς ὁδοῦ. Ὁ δὲ Δαβὶδ ἐκάθητο ἐν τῇ ἐρήμῳ καὶ εἶδεν ὅτι ὁ Σαοὺλ ἤρχετο κατόπιν αὐτοῦ εἰς τὴν ἔρημον.4Ὅθεν ἀπέστειλεν ὁ Δαβὶδ κατασκόπους καὶ ἔμαθεν ὅτι ὁ Σαοὺλ ἦλθε τῳόντι.5Καὶ σηκωθεὶς ὁ Δαβὶδ ἦλθεν εἰς τὸν τόπον ὅπου ὁ Σαοὺλ εἶχε στρατοπεδεύσει· καὶ παρετήρησεν ὁ Δαβὶδ τὸν τόπον ὅπου ἐκοιμᾶτο ὁ Σαούλ, καὶ Ἀβενήρ ὁ υἱὸς τοῦ Νήρ, ὁ ἀρχιστράτηγος αὐτοῦ· ἐκοιμᾶτο δὲ ὁ Σαοὺλ ἐντὸς τοῦ περιβόλου, καὶ ὁ λαὸς ἦτο ἐστρατοπεδευμένος κύκλῳ αὐτοῦ.
6Τότε ἐλάλησεν ὁ Δαβὶδ καὶ εἶπε πρὸς τὸν Ἀχιμέλεχ τὸν Χετταῖον καὶ πρὸς τὸν Ἀβισαὶ τὸν υἱὸν τῆς Σερουΐας, ἀδελφὸν τοῦ Ἰωάβ, λέγων, Τίς θέλει καταβῆ μετ᾿ ἐμοῦ πρὸς τὸν Σαοὺλ εἰς τὸ στρατόπεδον; Καὶ εἶπεν ὁ Ἀβισαί, Ἐγὼ θέλω καταβῆ μετὰ σοῦ.7Ἦλθον λοιπὸν ὁ Δαβὶδ καὶ ὁ Ἀβισαὶ διὰ νυκτὸς πρὸς τὸν λαόν· καὶ ἰδού, ὁ Σαούλ ἔκειτο κοιμώμενος ἐντὸς τοῦ περιβόλου, καὶ τὸ δόρυ αὐτοῦ ἐμπεπηγμένον εἰς τὴν γῆν πρὸς τὴν κεφαλήν αὐτοῦ· ὁ δὲ Ἀβενήρ καὶ ὁ λαὸς ἐκοιμῶντο κύκλῳ αὐτοῦ.8Τότε εἶπεν ὁ Ἀβισαὶ πρὸς τὸν Δαβίδ, Ὁ Θεὸς ἀπέκλεισε σήμερον εἰς τὴν χεῖρά σου τὸν ἐχθρὸν σου· τώρα λοιπὸν ἄς πατάξω αὐτὸν διὰ τοῦ δόρατος ἕως τῆς γῆς διὰ μιᾶς· καὶ δὲν θέλω δευτερώσει ἐπ᾿ αὐτόν.
9Ἀλλ᾿ ὁ Δαβὶδ εἶπε πρὸς τὸν Ἀβισαί, Μή θανατώσῃς αὐτόν· διότι τίς ἐπιβαλὼν τὴν χεῖρα αὑτοῦ ἐπὶ τὸν κεχρισμένον τοῦ Κυρίου θέλει εἶσθαι ἀθῷος;10Εἶπε μάλιστα ὁ Δαβίδ, Ζῇ Κύριος, ὁ Κύριος θέλει πατάξει αὐτόν· ἤ ἡ ἡμέρα αὐτοῦ θέλει ἐλθεῖ, καὶ θέλει ἀποθάνει· θέλει καταβῆ εἰς πόλεμον καὶ θανατωθῆ·11μή γένοιτο εἰς ἐμὲ παρὰ Κυρίου, νὰ ἐπιβάλω τὴν χεῖρά μου ἐπὶ τὸν κεχρισμένον τοῦ Κυρίου· λάβε ὅμως τώρα, παρακαλῶ, τὸ δόρυ τὸ πρὸς τὴν κεφαλήν αὐτοῦ καὶ τὸ ἀγγεῖον τοῦ ὕδατος, καὶ ἄς ἀναχωρήσωμεν.12Ἔλαβε λοιπὸν ὁ Δαβὶδ τὸ δόρυ καὶ τὸ ἀγγεῖον τοῦ ὕδατος ἀπὸ πλησίον τῆς κεφαλῆς τοῦ Σαούλ· καὶ ἀνεχώρησαν, καὶ οὐδεὶς εἶδε καὶ οὐδεὶς ἐνόησε καὶ οὐδεὶς ἐξύπνησε· διότι πάντες ἐκοιμῶντο, ἐπειδή βαθὺς ὕπνος παρὰ Κυρίου ἔπεσεν ἐπ᾿ αὐτούς.
13Τότε διέβη ὁ Δαβὶδ εἰς τὸ πέραν καὶ ἐστάθη ἐπὶ τῆς κορυφῆς τοῦ ὄρους μακρόθεν· ἦτο δὲ πολὺ ἀπόστημα μεταξὺ αὐτῶν.14Καὶ ἐβόησεν ὁ Δαβὶδ πρὸς τὸν λαὸν καὶ πρὸς τὸν Ἀβενήρ τὸν υἱὸν τοῦ Νήρ, λέγων, Δὲν ἀποκρίνεσαι, Ἀβενήρ; Καὶ ἀπεκρίθη ὁ Ἀβενήρ καὶ εἶπε, Τίς εἶσαι σύ, ὅστις βοᾷς πρὸς τὸν βασιλέα;15Καὶ εἶπεν ὁ Δαβὶδ πρὸς τὸν Ἀβενήρ, Δὲν εἶσαι ἀνήρ σύ; καὶ τίς ὅμοιός σου μεταξὺ τοῦ Ἰσραήλ; διὰ τί λοιπὸν δὲν φυλάττεις τὸν κύριόν σου τὸν βασιλέα; διότι εἰσῆλθέ τις ἐκ τοῦ λαοῦ διὰ νὰ θανατώσῃ τὸν βασιλέα τὸν κύριόν σου·16δὲν εἶναι καλὸν τὸ πρᾶγμα τοῦτο, τὸ ὁποῖον ἔπραξας· ζῇ Κύριος, σεῖς εἶσθε ἄξιοι θανάτου, ἐπειδή δὲν ἐφυλάξατε τὸν κύριόν σας, τὸν κεχρισμένον τοῦ Κυρίου. Καὶ τώρα, ἰδέτε ποῦ εἶναι τὸ δόρυ τοῦ βασιλέως καὶ τὸ ἀγγεῖον τοῦ ὕδατος· τὸ πρὸς τὴν κεφαλήν αὐτοῦ.
17Καὶ ἐγνώρισεν ὁ Σαοὺλ τὴν φωνήν τοῦ Δαβὶδ καὶ εἶπεν, Ἡ φωνή σου εἶναι, τέκνον μου Δαβίδ; Καὶ ὁ Δαβὶδ εἶπεν, Ἡ φωνή μου, κύριέ μου βασιλεῦ.18Καὶ εἶπε, Διὰ τί ὁ κύριός μου καταδιώκει οὕτως ὀπίσω τοῦ δούλου αὑτοῦ; διότι τί ἔπραξα; ἤ τί κακὸν εἶναι ἐν τῇ χειρὶ μου;19τώρα λοιπὸν ἄς ἀκούσῃ, παρακαλῶ, ὁ κύριός μου ὁ βασιλεὺς τοὺς λόγους τοῦ δούλου αὑτοῦ· ἐὰν ὁ Κύριος σὲ διήγειρεν ἐναντίον μου, ἄς δεχθῇ θυσίαν· ἀλλ᾿ ἐὰν υἱοὶ ἀνθρώπων, οὗτοι ἄς ἦναι ἐπικατάρατοι ἐνώπιον τοῦ Κυρίου· διότι μὲ ἐξέβαλον τὴν σήμερον ἀπὸ τοῦ νὰ κατοικῶ ἐν τῇ κληρονομίᾳ τοῦ Κυρίου, λέγοντες, Ὕπαγε, λάτρευε ἄλλους Θεούς·20τώρα λοιπόν, ἄς μή πέσῃ τὸ αἷμά μου εἰς τὴν γῆν ἐνώπιον τοῦ Κυρίου· διότι ἐξῆλθεν ὁ βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ νὰ ζητήσῃ ἕνα ψύλλον, ὡς ὅταν καταδιώκῃ τις πέρδικα εἰς τὰ ὄρη.
21Καὶ εἶπεν ὁ Σαούλ, Ἡμάρτησα· ἐπίστρεψον, τέκνον μου Δαβίδ· διότι δὲν θέλω σὲ κακοποιήσει πλέον, ἐπειδή ἡ ψυχή μου ἐστάθη σήμερον πολύτιμος εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς σου· ἰδού, ἔπραξα ἀφρόνως καὶ ἐπλανήθην σφόδρα.
22Καὶ ἀπεκρίθη ὁ Δαβὶδ καὶ εἶπεν, Ἰδού, τὸ δόρυ τοῦ βασιλέως· καὶ ἄς καταβῇ εἷς ἐκ τῶν νέων καὶ ἄς λάβῃ αὐτό.23ὁ δὲ Κύριος ἄς ἀποδώσῃ εἰς ἕκαστον κατὰ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ καὶ κατὰ τὴν πίστιν αὐτοῦ· διότι σὲ παρέδωκεν ὁ Κύριος σήμερον εἰς τὴν χεῖρά μου, πλήν ἐγὼ δὲν ἠθέλησα νὰ ἐπιβάλω τὴν χεῖρά μου ἐπὶ τὸν κεχρισμένον τοῦ Κυρίου.24ἰδοὺ λοιπόν, καθὼς ἡ ζωή σου ἐστάθη σήμερον πολύτιμος εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς μου, οὕτως ἡ ζωή μου ἄς σταθῇ πολύτιμος εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ Κυρίου, καὶ ἄς μὲ ἐλευθερώσῃ ἐκ πασῶν τῶν θλίψεων.
25Τότε εἶπεν ὁ Σαοὺλ πρὸς τὸν Δαβίδ, Εὐλογημένος νὰ ἦσαι, τέκνον μου Δαβίδ· βεβαίως θέλεις κατορθώσει μεγάλα καὶ θέλεις βεβαίως ὑπερισχύσει. Καὶ ὁ μὲν Δαβὶδ ἀπῆλθεν εἰς τὴν ὁδὸν αὑτοῦ, ὁ δὲ Σαοὺλ ἐπέστρεψεν εἰς τὸν τόπον αὑτοῦ.