1[Ψαλμὸς τοῦ Δαβίδ.] Μή ἀγανάκτει διὰ τοὺς πονηρευομένους, μηδὲ ζήλευε τους ἐργάτας τῆς ἀνομίας.
2Διότι ὡς χόρτος ταχέως θέλουσι κοπῆ, καὶ ὡς χλωρὰ βοτάνη θέλουσι καταμαρανθῆ.
3Ἔλπιζε ἐπὶ Κύριον καὶ πράττε τὸ ἀγαθόν· κατοίκει τὴν γῆν καὶ νέμου τὴν ἀλήθειαν·
4καὶ εὐφραίνου ἐν Κυρίῳ, καὶ θέλει σοὶ δώσει τὰ ζητήματα τῆς καρδίας σου.
5Ἀνάθες εἰς τὸν Κύριον τὴν ὁδὸν σου καὶ ἔλπιζε ἐπ᾿ αὐτόν, καὶ αὐτὸς θέλει ἐνεργήσει·
6καὶ θέλει ἐξάξει ὡς φῶς τὴν δικαιοσύνην σου καὶ τὴν κρίσιν σου ὡς μεσημβρίαν.
7Ἀναπαύου ἐπὶ τὸν Κύριον καὶ πρόσμενε αὐτόν· μή ἀγανάκτει διὰ τὸν κατευοδούμενον ἐν τῇ ὁδῷ αὐτοῦ, διὰ ἄνθρωπον πράττοντα παρανομίας.
8Παῦσον ἀπὸ θυμοῦ καὶ ἄφες τὴν ὀργήν· μηδόλως ἀγανάκτει ὥστε νὰ πράττῃς πονηρά.
9Διότι οἱ πονηρευόμενοι θέλουσιν ἐξολοθρευθῆ· οἱ δὲ προσμένοντες τὸν Κύριον, οὗτοι θέλουσι κληρονομήσει τὴν γῆν.
10Διότι ἔτι μικρὸν καὶ ὁ ἀσεβής δὲν θέλει ὑπάρχει· καὶ θέλεις ζητήσει τὸν τόπον αὐτοῦ, καὶ δὲν θέλει εὑρεθῆ·
11οἱ πραεῖς ὅμως θέλουσι κληρονομήσει τὴν γῆν· καὶ θέλουσι κατατρυφᾷ ἐν πολλῇ εἰρήνῃ.
12Ὁ ἀσεβής μηχανᾶται κατὰ τοῦ δικαίου, καὶ τρίζει κατ᾿ αὐτοῦ τοὺς ὀδόντας αὑτοῦ.
13Ὁ Κύριος θέλει γελάσει ἐπ᾿ αὐτῷ, ἐπειδή βλέπει ὅτι ἔρχεται ἡ ἡμέρα αὐτοῦ.
14Οἱ ἀσεβεῖς ἐξέσπασαν ῥομφαίαν καὶ ἐνέτειναν τὸ τόξον αὑτῶν, διὰ νὰ καταβάλωσι τὸν πτωχὸν καὶ τὸν πένητα, διὰ νὰ σφάξωσι τοὺς περιπατοῦντας ἐν εὐθύτητι.
15Ἡ ῥομφαία αὐτῶν θέλει ἐμβῆ εἰς τὴν καρδίαν αὐτῶν, καὶ τὰ τόξα αὐτῶν θέλουσι συντριφθῆ.
16Κάλλιον τὸ ὀλίγον τοῦ δικαίου παρὰ ὁ πλοῦτος πολλῶν ἀσεβῶν.
17Διότι οἱ βραχίονες τῶν ἀσεβῶν θέλουσι συντριφθῆ· τοὺς δὲ δικαίους ὑποστηρίζει ὁ Κύριος.
18Γινώσκει ὁ Κύριος τὰς ἡμέρας τῶν ἀμέμπτων· καὶ ἡ κληρονομία αὐτῶν θέλει εἶσθαι εἰς τὸν αἰῶνα·
19δὲν θέλουσι καταισχυνθῆ ἐν καιρῷ πονηρῷ· καὶ ἐν ἡμέραις πείνης θέλουσι χορτασθῆ.
20Οἱ δὲ ἀσεβεῖς θέλουσιν ἐξολοθρευθῆ· καὶ οἱ ἐχθροὶ τοῦ Κυρίου, ὡς τὸ πάχος τῶν ἀρνίων, θέλουσιν ἀναλωθῆ· εἰς καπνὸν θέλουσι διαλυθῆ.
21Δανείζεται ὁ ἀσεβής καὶ δὲν ἀποδίδει, ὁ δὲ δίκαιος ἐλεεῖ καὶ δίδει.
22Διότι οἱ εὐλογημένοι αὐτοῦ θέλουσι κληρονομήσει τὴν γῆν· οἱ δὲ κατηραμένοι αὐτοῦ θέλουσιν ἐξολοθρευθῆ.
23Ὅταν ὑπὸ Κυρίου κατευθύνωνται τὰ διαβήματα τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁδὸς αὐτοῦ εἶναι ἀρεστή εἰς αὐτόν.
24Ἐὰν πέσῃ, δὲν θέλει συντριφθῆ· διότι ὁ Κύριος ὑποστηρίζει τὴν χεῖρα αὐτοῦ.
25Νέος ἤμην καὶ ἤδη ἐγήρασα, καὶ δὲν εἶδον δίκαιον ἐγκαταλελειμμένον οὐδὲ τὸ σπέρμα αὐτοῦ ζητοῦν ἄρτον.
26Ὅλην τὴν ἡμέραν ἐλεεῖ καὶ δανείζει, καὶ τὸ σπέρμα αὐτοῦ εἶναι εἰς εὐλογίαν.
27Ἔκκλινον ἀπὸ τοῦ κακοῦ καὶ πράττε τὸ ἀγαθόν, καὶ θέλεις διαμένει εἰς τὸν αἰῶνα.
28Διότι ὁ Κύριος ἀγαπᾷ κρίσιν, καὶ δὲν ἐγκαταλείπει τοὺς ὁσίους αὑτοῦ· εἰς τὸν αἰῶνα θέλουσι διαφυλαχθῆ· τὸ δὲ σπέρμα τῶν ἀσεβῶν θέλει ἐξολοθρευθῆ.
29Οἱ δίκαιοι θέλουσι κληρονομήσει τὴν γῆν, καὶ ἐπ᾿ αὐτῆς θέλουσι κατοικεῖ εἰς τὸν αἰῶνα.
30Τὸ στόμα τοῦ δικαίου μελετᾷ σοφίαν, καὶ ἡ γλῶσσα αὐτοῦ λαλεῖ κρίσιν.
31Ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ αὐτοῦ εἶναι ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ· τὰ διαβήματα αὐτοῦ δὲν θέλουσιν ὀλισθήσει.
32Κατασκοπεύει ὁ ἁμαρτωλὸς τὸν δίκαιον καὶ ζητεῖ νὰ θανατώσῃ αὐτόν.
33Ὁ Κύριος δὲν θέλει ἀφήσει αὐτὸν εἰς τὰς χεῖρας αὐτοῦ, οὐδὲ θέλει καταδικάσει αὐτὸν ὅταν κρίνῃ αὐτόν.
34Πρόσμενε τὸν Κύριον καὶ φύλαττε τὴν ὁδὸν αὐτοῦ, καὶ θέλει σὲ ὑψώσει διὰ νὰ κληρονομήσῃς τὴν γῆν· ὅταν ἐξολοθρευθῶσιν οἱ ἀσεβεῖς, θέλεις ἰδεῖ.
35Εἶδον τὸν ἀσεβῆ ὑπερυψούμενον καὶ ἐξηπλωμένον ὡς τὴν χλωρὰν δάφνην·
36ἀλλ᾿ ἠφανίσθη· καὶ ἰδού, δὲν ὑπῆρχε· καὶ ἐζήτησα αὐτόν, καὶ δὲν εὑρέθη.
37Παρατήρει τὸν ἄκακον καὶ βλέπε τὸν εὐθύν, ὅτι εἰς τὸν εἰρηνικὸν ἄνθρωπον θέλει εἶσθαι ἐγκατάλειμμα·
38οἱ δὲ παραβᾶται θέλουσιν ὅλως ἐξολοθρευθῆ· τῶν ἀσεβῶν τὸ ἐγκατάλειμμα θέλει ἀποκοπῆ.
39Τῶν δικαίων ὅμως ἡ σωτηρία εἶναι παρὰ Κυρίου· αὐτὸς εἶναι ἡ δύναμις αὐτῶν ἐν καιρῷ θλίψεως.
40Καὶ θέλει βοηθήσει αὐτοὺς ὁ Κύριος, καὶ ἐλευθερώσει αὐτούς· θέλει ἐλευθερώσει αὐτοὺς ἀπὸ ἀσεβῶν καὶ σώσει αὐτούς· διότι ἤλπισαν ἐπ᾿ αὐτόν.