Οι Ψαλμοί μάς ενθαρρύνουν να πούμε στον Θεό με άνεση όσα έχουμε στο μυαλό και την καρδιά μας. Κάνε το τώρα.
Ψαλμός 130
1[Ὠδή τῶν Ἀναβαθμῶν.] Ἐκ βαθέων ἔκραξα πρὸς σέ, Κύριε.
2Κύριε, εἰσάκουσον τῆς φωνῆς μου· ἄς ἦναι τὰ ὦτά σου προσεκτικὰ εἰς τὴν φωνήν τῶν δεήσεών μου.
3Ἐὰν, Κύριε, παρατηρήσῃς ἀνομίας, Κύριε, τίς θέλει δυνηθῆ νὰ σταθῆ;
4Παρὰ σοὶ ὅμως εἶναι συγχώρησις, διὰ νὰ σὲ φοβῶνται.
5Προσέμεινα τὸν Κύριον, προσέμεινεν ἡ ψυχή μου, καὶ ἤλπισα ἐπὶ τὸν λόγον αὐτοῦ.
6Ἡ ψυχή μου προσμένει τὸν Κύριον, μᾶλλον παρὰ τοὺς προσμένοντας τὴν αὐγήν, ναί, τοὺς προσμένοντας τὴν αὐγήν.
7Ἄς ἐλπίζῃ ὁ Ἰσραήλ ἐπὶ τὸν Κύριον· διότι παρὰ τῷ Κυρίῳ εἶναι ἔλεος, καὶ λύτρωσις πολλή παρ᾿ αὐτῷ·
8καὶ αὐτὸς θέλει λυτρώσει τὸν Ἰσραήλ ἀπὸ πασῶν τῶν ἀνομιῶν αὐτοῦ.
Στον Ψαλμό αυτόν παρατηρούμε πως η στάση του ψαλμωδού αντικατοπτρίζει τα λόγια του Ιησού στους Μακαρισμούς. Ο ψαλμωδός θρηνεί (εδ. 1-2), επειδή γνωρίζει πολύ καλά πως είναι αμαρτωλός και πνευματικά φτωχός (εδ. 3). Διψά για συγχώρηση και για καλή σχέση με τον Θεό (εδ. 4). Δεν αναζητά φαγητό, αλλά πεινά να γνωρίσει περισσότερο τον Κύριο (εδ. 5) και τον λόγο Του.
Μπορούμε να αισθανθούμε πόσο απελπισμένα αποζητά ο ψαλμωδός τον Θεό μέσα στο σκοτάδι της ψυχής (εδ. 6). Η προσπάθεια και η εσωτερική πάλη κάθε πιστού να συνεχίσει να υπηρετεί τον Χριστό εν μέσω πειρασμών και αγώνων παραλληλίζεται με την εικόνα ενός φρουρού που είναι κουρασμένος από τη νυχτερινή σκοπιά και περιμένει απελπισμένα το πρωινό φως. Κι εμείς επιζητούμε κάποιες φορές να τελειώσει η «σκοπιά» μας και να επιστρέψει ο Χριστός…
Ο φρουρός ξέρει ότι θα έρθει το πρωί, έτσι κι εμείς ξέρουμε ότι ο Θεός τηρεί τον λόγο Του (εδ. 5,7). Η ελπίδα μας δεν είναι αόριστη και ασαφής, αλλά είμαστε σίγουροι για το μέλλον που μας υποσχέθηκε ο Θεός. Και τι μέλλον! Αγάπη που δεν τελειώνει και λύτρωση απ’ όλες τις αμαρτίες μας (εδ. 7-8)!
Γένεση 30–31, Ματθαίος 11
Τα Βιβλικά Αναγνώσματα στο email σας:
Αν θέλετε να λαμβάνετε καθημερινά τα Βιβλικά Αναγνώσματα στο email σας, μπορείτε να εγγραφείτε συμπληρώνοντας τα στοιχεία σας στην παρακάτω φόρμα.
