«Θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της δυνάμεώς σου και εξ όλης της διανοίας σου, και τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Λουκάς 10:27).
Ιώβ 27:1-23
1Καὶ ἐξηκολούθησεν ὁ Ἰὼβ τὴν παραβολήν αὑτοῦ καὶ εἶπε·
2Ζῇ ὁ Θεός, ὁ ἀποβαλὼν τὴν κρίσιν μου, καὶ ὁ Παντοδύναμος, ὁ πικράνας τὴν ψυχήν μου,3ὅτι πάντα τὸν χρόνον ἐνόσῳ ἡ πνοή μου εἶναι ἐν ἐμοὶ καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ εἰς τοὺς μυκτῆράς μου,4τὰ χείλη μου δὲν θέλουσι λαλήσει ἀδικίαν καὶ ἡ γλῶσσά μου δὲν θέλει μελετήσει δόλον.5Μή γένοιτο εἰς ἐμὲ νὰ σᾶς δικαιώσω· ἕως νὰ ἐκπνεύσω, δὲν θέλω ἀπομακρύνει τὴν ἀκεραιότητά μου ἀπ᾿ ἐμοῦ.
6Θέλω κρατεῖ τὴν δικαιοσύνην μου καὶ δὲν θέλω ἀφήσει αὐτήν· ἡ καρδία μου δὲν θέλει μὲ ἐλέγξει ἐνόσῳ ζῶ. 7Ὁ ἐχθρὸς μου νὰ ἦναι ὡς ὁ ἀσεβής καὶ ὁ ἀνιστάμενος κατ᾿ ἐμοῦ ὡς ὁ παράνομος.8Διότι τίς ἡ ἐλπὶς τοῦ ὑποκριτοῦ, ἄν καὶ ἐπλεονέκτησεν, ὅταν ὁ Θεὸς ἀποσπᾷ τὴν ψυχήν αὐτοῦ;9Ἄρά γε θέλει ἀκούσει ὁ Θεὸς τὴν κραυγήν αὐτοῦ, ὅταν ἐπέλθῃ ἐπ᾿ αὐτὸν συμφορά;
10Θέλει εὐφραίνεσθαι εἰς τὸν Παντοδύναμον; θέλει ἐπικαλεῖσθαι τὸν Θεὸν ἐν παντὶ καιρῷ;11θέλω σᾶς διδάξει τί εἶναι ἐν τῇ χειρὶ τοῦ Θεοῦ· ὅ, τι εἶναι παρὰ τῷ Παντοδυνάμῳ, δὲν θέλω κρύψει αὐτό.12Ἰδού, σεῖς πάντες εἴδετε· διὰ τί λοιπὸν εἶσθε ὅλως τόσον μάταιοι;13Τοῦτο εἶναι παρὰ Θεοῦ ἡ μερὶς τοῦ ἀσεβοῦς ἀνθρώπου, καὶ ἡ κληρονομία τῶν δυναστῶν, τὴν ὁποίαν θέλουσι λάβει παρὰ τοῦ Παντοδυνάμου.14Ἐὰν οἱ υἱοὶ αὐτοῦ πολλαπλασιασθῶσιν, εἶναι διὰ τὴν ῥομφαίαν· καὶ οἱ ἔκγονοι αὐτοῦ δὲν θέλουσι χορτασθῆ ἄρτον.15Οἱ ἐναπολειφθέντες αὐτοῦ θέλουσι ταφῆ ἐν θανάτῳ· καὶ αἱ χῆραι αὐτοῦ δὲν θέλουσι κλαύσει.16Καὶ ἄν ἐπισωρεύσῃ ἀργύριον ὡς τὸ χῶμα καὶ ἑτοιμάσῃ ἱμάτια ὡς τὸν πηλόν·17δύναται μὲν νὰ ἑτοιμάσῃ, πλήν ὁ δίκαιος θέλει ἐνδυθῆ αὐτά· καὶ ὁ ἀθῶος θέλει διαμοιρασθῆ τὸ ἀργύριον.18Οἰκοδομεῖ τὸν οἶκον αὑτοῦ ὡς τὸ σαράκιον, καὶ ὡς καλύβην, τὴν ὁποίαν κάμνει ὁ ἀγροφύλαξ.19Πλαγιάζει πλούσιος, πλήν δὲν θέλει συναχθῆ· ἀνοίγει τοὺς ὀφθαλμοὺς αὑτοῦ καὶ δὲν ὑπάρχει.20Τρόμοι συλλαμβάνουσιν αὐτὸν ὡς ὕδατα, ἀνεμοστρόβιλος ἁρπάζει αὐτὸν τὴν νύκτα.21Σηκόνει αὐτὸν ἀνατολικὸς ἄνεμος, καὶ ὑπάγει· καὶ ἀποσπᾷ αὐτὸν ἀπὸ τοῦ τόπου αὐτοῦ.22Διότι ὁ Θεὸς θέλει ῥίψει κατ᾿ αὐτοῦ συμφορὰς καὶ δὲν θέλει φεισθῆ· ἀπὸ τῆς χειρὸς αὐτοῦ σπεύδει νὰ φύγῃ.23Θέλουσι κροτήσει τὰς χεῖρας αὑτῶν ἐπ᾿ αὐτόν, καὶ θέλουσι συρίξει αὐτὸν ἀπὸ τοῦ τόπου αὑτῶν.
Πόσο υπέροχο είναι που ο Ιώβ κατάφερε στο σημερινό κομβικό εδάφιο (εδ. 6) να πει ότι ήταν σίγουρος για τη δικαιοσύνη του ενώπιον του Θεού. Όπως είδαμε στο χθεσινό ανάγνωσμα, αυτό ήταν σχεδόν αδύνατο, αλλά ο Ιώβ – ακόμη και μετά από όλες τις φορές που οι φίλοι του πρότειναν να εξετάσει την καρδιά και τη ζωή του – ήταν σίγουρος ότι η συνείδησή του ήταν καθαρή.
Δεν νομίζω αυτό να ήταν αλαζονεία ή αυταπάτη· ήδη, από την αρχή, ο ίδιος ο Θεός είχε ανακηρύξει τον Ιώβ «άμεμπτο και ευθύ, φοβούμενο τον Θεόν και απεχόμενο από κακού;» (1:8).
Όπως είδαμε χθες, κάτω από τη νέα διαθήκη – η σωτηρία εξαγοράστηκε με το αίμα του Ιησού – δικαιωνόμαστε μια για πάντα. Όλες οι αμαρτίες, στο παρελθόν, παρόν και μέλλον έχουν καθαριστεί. Κι όμως, καλούμαστε να ζήσουμε άγια ζωή (βλ. Α΄ Πέτρου 1:13-16): να είμαστε τέλειοι, να φοβόμαστε τον Θεό και να μισούμε το κακό. Αυτό δεν γίνεται για να κερδίσουμε τη σωτηρία, αλλά για να την αντανακλούμε – να είμαστε μάρτυρες στους γύρω μας και να φανερώνουμε τη μεταμορφωτική δύναμη του Πνεύματος του Θεού.
Αριθμοί 20–21, Πράξεις 20
Τα Βιβλικά Αναγνώσματα στο email σας:
Αν θέλετε να λαμβάνετε καθημερινά τα Βιβλικά Αναγνώσματα στο email σας, μπορείτε να εγγραφείτε συμπληρώνοντας τα στοιχεία σας στην παρακάτω φόρμα.
