Αρχίζοντας τη μελέτη της Εξόδου, ρωτούσαμε: «Ποιος είναι ο Θεός;» και «Ποιοι είμαστε εμείς ως λαός του Θεού;». Μίλα στον Θεό για όσα έμαθες.
Έξοδος 27:1-21
1Καὶ θέλεις κάμει θυσιαστήριον ἐκ ξύλου σιττίμ, πέντε πηχῶν τὸ μῆκος καὶ πέντε πηχῶν τὸ πλάτος· τετράγωνον θέλει εἶσθαι τὸ θυσιαστήριον· καὶ τὸ ὕψος αὐτοῦ τριῶν πηχῶν·2καὶ θέλεις κάμει τὰ κέρατα αὐτοῦ ἐπὶ τῶν τεσσάρων γωνιῶν αὐτοῦ· τὰ κέρατα αὐτοῦ θέλουσιν εἶσθαι ἐκ τοῦ αὐτοῦ καὶ θέλεις περικαλύψει αὐτὸ μὲ χαλκόν.3Καὶ θέλεις κάμει τοὺς στακτοδόχους λέβητας αὐτοῦ καὶ τὰ πτυάρια αὐτοῦ καὶ τὰς λεκάνας αὐτοῦ καὶ τὰς κρεάγρας αὐτοῦ καὶ τὰ πυροδόχα αὐτοῦ· χάλκινα θέλεις κάμει πάντα τὰ σκεύη αὐτοῦ.
4Καὶ θέλεις κάμει δι᾿ αὐτὸ χαλκίνην ἐσχάραν δικτυωτῆς ἐργασίας· καὶ ἐπὶ τοῦ δικτύου θέλεις κάμει τέσσαρας κρίκους χαλκίνους ἐπὶ τῶν τεσσάρων γωνιῶν αὐτοῦ.5Καὶ θέλεις θέσει αὐτήν ὑπὸ τὴν περιοχήν τοῦ θυσιαστηρίου κάτωθεν, ὥστε τὸ δίκτυον νὰ ἦναι μέχρι τοῦ μέσου τοῦ θυσιαστηρίου.6Καὶ θέλεις κάμει μοχλοὺς διὰ τὸ θυσιαστήριον, μοχλοὺς ἐκ ξύλου σιττίμ, καὶ θέλεις περικαλύψει αὐτοὺς μὲ χαλκόν·7καὶ οἱ μοχλοὶ θέλουσι τεθῆ ἐντὸς τῶν κρίκων καὶ θέλουσιν εἶσθαι οἱ μοχλοὶ ἐπὶ τῶν δύο πλευρῶν τοῦ θυσιαστηρίου, διὰ νὰ βαστάζωσιν αὐτό.
8Κοῖλον σανιδωτὸν θέλεις κάμει αὐτὸ, καθὼς ἐδείχθη εἰς σὲ ἐπὶ τοῦ ὄρους· οὕτω θέλουσι κάμει.
9Καὶ θέλεις κάμει τὴν αὐλήν τῆς σκηνῆς· ἀπὸ τὸ νότιον μέρος πρὸς μεσημβρίαν θέλουσιν εἶσθαι παραπετάσματα διὰ τὴν αὐλήν ἐκ βύσσου κεκλωσμένης, τὸ μῆκος ἑκατὸν πηχῶν διὰ τὸ ἕν πλευρόν.10Καὶ οἱ εἴκοσι στύλοι αὐτῆς καὶ τὰ εἴκοσι ὑποβάσια τούτων θέλουσιν εἶσθαι χάλκινα· τὰ ἄγκιστρα τῶν στύλων καὶ αἱ ζῶναι αὐτῶν ἀργυρά.11Καὶ ὁμοίως κατὰ τὸ βόρειον πλευρὸν κατὰ μῆκος θέλουσιν εἶσθαι παραπετάσματα, μῆκος ἑκατὸν πηχῶν, καὶ οἱ εἴκοσι στύλοι αὐτῶν καὶ τὰ εἴκοσι αὐτῶν χάλκινα ὑποβάσια· τὰ δὲ ἄγκιστρα τῶν στύλων καὶ αἱ ζῶναι αὐτῶν ἀργυρά.12Καὶ διὰ τὸ πλάτος τῆς αὐλῆς κατὰ τὸ δυτικὸν πλευρὸν θέλουσιν εἶσθαι παραπετάσματα πεντήκοντα πηχῶν· στύλοι αὐτῶν δέκα καὶ ὑποβάσια αὐτῶν δέκα.
13Καὶ τὸ πλάτος τῆς αὐλῆς κατὰ τὸ ἀνατολικὸν πλευρὸν τὸ πρὸς ἀνατολὰς θέλει εἶσθαι πεντήκοντα πηχῶν.14Καὶ τὰ παραπετάσματα τοῦ ἑνὸς μέρους τῆς πύλης θέλουσιν εἶσθαι δεκαπέντε πηχῶν· στύλοι αὐτῶν τρεῖς καὶ ὑποβάσια αὐτῶν τρία.15Καὶ εἰς τὸ ἄλλο μέρος θέλουσιν εἶσθαι παραπετάσματα δεκαπέντε πηχῶν· στύλοι αὐτῶν τρεῖς καὶ ὑποβάσια αὐτῶν τρία.16Διὰ δὲ τὴν πύλην τῆς αὐλῆς θέλει εἶσθαι καταπέτασμα εἴκοσι πηχῶν, ἐκ κυανοῦ καὶ πορφυροῦ καὶ κοκκίνου καὶ βύσσου κεκλωσμένης, κατεσκευασμένον μὲ ἐργασίαν κεντητοῦ· στύλοι αὐτῶν τέσσαρες καὶ ὑποβάσια τούτων τέσσαρα.
17Πάντες οἱ στύλοι κύκλῳ τῆς αὐλῆς θέλουσιν εἶσθαι ἐζωσμένοι μὲ ἄργυρον, τὰ ἄγκιστρα αὐτῶν ἀργυρὰ καὶ τὰ ὑποβάσια αὐτῶν χάλκινα.18Τὸ μῆκος τῆς αὐλῆς θέλει εἶσθαι ἑκατὸν πηχῶν καὶ τὸ πλάτος ἑκατέρωθεν πεντήκοντα καὶ τὸ ὕψος πέντε πηχῶν, ἐκ βύσσου κεκλωσμένης, καὶ τὰ ὑποβάσια αὐτῶν χάλκινα.19Πάντα τὰ σκεύη τῆς σκηνῆς διὰ πᾶσαν τὴν ὑπηρεσίαν αὐτῆς καὶ πάντες οἱ πάσσαλοι αὐτῆς καὶ πάντες οἱ πάσσαλοι τῆς αὐλῆς θέλουσιν εἶσθαι χάλκινοι.
20Καὶ σὺ πρόσταξον τοὺς υἱοὺς Ἰσραήλ νὰ φέρωσι πρὸς σὲ καθαρὸν ἔλαιον ἀπὸ ἐλαίας κοπανισμένας διὰ τὸ φῶς, διὰ νὰ καίῃ πάντοτε ὁ λύχνος.21Ἐν τῇ σκηνῇ τοῦ μαρτυρίου ἔξωθεν τοῦ καταπετάσματος, τὸ ὁποῖον εἶναι ἔμπροσθεν τοῦ μαρτυρίου, ὁ Ἀαρὼν καὶ οἱ υἱοὶ αὐτοῦ θέλουσι διαθέσει αὐτὸν ἀφ᾿ ἑσπέρας ἕως πρωΐ ἔμπροσθεν τοῦ Κυρίου· τοῦτο θέλει εἶσθαι νόμος παντοτεινὸς εἰς τοὺς υἱοὺς Ἰσραήλ κατὰ τὰς γενεὰς αὐτῶν.
Έχουμε δει τις οδηγίες του Θεού για το χτίσιμο του «οίκου» Του. Οι οδηγίες ξεκινούν από το εσωτερικό προς το εξωτερικό, αρχίζοντας από την κιβωτό στα άγια των αγίων (25:10-22), συνεχίζουν με την τράπεζα, τη λυχνία και την ίδια τη σκηνή (κεφ. 26). Στο σημερινό ανάγνωσμα ολοκληρώνεται το οικοδόμημα καθώς προχωράμε στην εξωτερική αυλή (εδ. 9-19), όπου ο Θεός ζήτησε να κατασκευάσουν και να τοποθετήσουν έναν βωμό (εδ. 1-8).
Στο εβραϊκό κείμενο, το οικοδόμημα αυτό αναφέρεται ως «σκηνή της συνάντησης». Οι Ισραηλίτες έπρεπε να μάθουν ότι ο Θεός δεν ήταν μόνο κάποιος στον οποίο πίστευαν, αλλά πιο πολύ κάποιος τον οποίο γνώριζαν. Όταν Τον λάτρευαν στη σκηνή, βρίσκονταν στον τόπο της συνάντησης μαζί Του. Ας το θυμόμαστε αυτό όταν πάμε στον δικό μας τόπο λατρείας.
Η τελευταία οδηγία, ότι η λυχνία πάντα θα ήταν αναμμένη (εδ. 21), είχε σκοπό να υπενθυμίζει στους Ισραηλίτες ότι ο Θεός δεν κοιμάται ποτέ, ούτε καλύπτεται από το σκοτάδι (και ό,τι αντιπροσωπεύει αυτό). Ο Θεός που τους οδηγούσε (και οδηγεί κι εμάς) είναι πάντα σε εγρήγορση, πανέτοιμος και προσιτός.
Δευτερονόμιο 27–28, Ρωμαίους 7
Τα Βιβλικά Αναγνώσματα στο email σας:
Αν θέλετε να λαμβάνετε καθημερινά τα Βιβλικά Αναγνώσματα στο email σας, μπορείτε να εγγραφείτε συμπληρώνοντας τα στοιχεία σας στην παρακάτω φόρμα.
