1Ὁ Κύριος ἀπεκρίθη ἔτι πρὸς τὸν Ἰὼβ καὶ εἶπεν·2Ὁ διαδικαζόμενος πρὸς τὸν Παντοδύναμον θέλει διδάξει αὐτόν; ὁ ἐλέγχων τὸν Θεὸν ἄς ἀποκριθῇ πρὸς τοῦτο.3Τότε ὁ Ἰὼβ ἀπεκρίθη πρὸς τὸν Κύριον καὶ εἶπεν·4Ἰδού, ἐγὼ εἶμαι οὐτιδανός· τί δύναμαι νὰ ἀποκριθῶ πρὸς σέ; θέλω βάλει τὴν χεῖρά μου ἐπὶ τὸ στόμα μου· 5ἅπαξ ἐλάλησα καὶ δὲν θέλω ἀποκριθῆ πλέον· μάλιστα, δίς· ἀλλὰ δὲν θέλω ἐπιπροσθέσει.
6Τότε ἀπεκρίθη ὁ Κύριος πρὸς τὸν Ἰὼβ ἐκ τοῦ ἀνεμοστροβίλου καὶ εἶπε·
7Ζῶσον ἤδη ὡς ἀνήρ τὴν ὀσφὺν σου· ἐγὼ θέλω σὲ ἐρωτήσει, καὶ ἀπάγγειλόν μοι.8Θέλεις ἆρα ἀναιρέσει τὴν κρίσιν μου; θέλεις μὲ καταδικάσει, διὰ νὰ δικαιωθῇς;9Ἔχεις βραχίονα ὡς ὁ Θεὸς; ἤ δύνασαι νὰ βροντᾷς μὲ φωνήν ὡς αὐτός;10Στολίσθητι τώρα μεγαλοπρέπειαν καὶ ὑπεροχήν· καὶ ἐνδύθητι δόξαν καὶ ὡραιότητα.11Ἔκχεε τὰς φλόγας τῆς ὀργῆς σου· καὶ βλέπε πάντα ὑπερήφανον καὶ ταπείνονε αὐτόν.12Βλέπε πάντα ὑπερήφανον· κρήμνιζε αὐτόν· καὶ καταπάτει τοὺς ἀσεβεῖς ἐν τῷ τόπῳ αὐτῶν.13Κρύψον αὐτοὺς ὁμοῦ ἐν τῷ χώματι· κάλυψον τὰ πρόσωπα αὐτῶν ἐν ἀφανείᾳ.
14Τότε καὶ ἐγὼ θέλω ὁμολογήσει πρὸς σέ, ὅτι ἡ δεξιὰ σου δύναται νὰ σὲ σώσῃ.15Ἰδοὺ τώρα, ὁ Βεεμώθ, τὸν ὁποῖον ἔκαμα μετὰ σοῦ, τρώγει χόρτον ὡς βοῦς.16Ἰδοὺ τώρα, ἡ δύναμις αὐτοῦ εἶναι ἐν τοῖς νεφροῖς αὐτοῦ καὶ ἡ ἰσχὺς αὐτοῦ ἐν τῷ ὀμφαλῷ τῆς κοιλίας αὐτοῦ.1740:17 Ὑψόνει τὴν οὐρὰν αὑτοῦ ὡς κέδρον· τὰ νεῦρα τῶν μηρῶν αὐτοῦ εἶναι συμπεπλεγμένα.18Τὰ ὀστᾶ αὐτοῦ εἶναι χάλκινοι σωλῆνες· τὰ ὀστᾶ αὐτοῦ ὡς μοχλοὶ σιδήρου.19Τοῦτο εἶναι τὸ ἀριστούργημα τοῦ Θεοῦ· ὁ ποιήσας αὐτὸν δύναται νὰ πλησιάσῃ εἰς αὐτὸν τὴν ῥομφαίαν αὑτοῦ.20Διότι τὰ ὄρη προμηθεύουσιν εἰς αὐτὸν τὴν τροφήν, ὅπου παίζουσι πάντα τὰ θηρία τοῦ ἀγροῦ.21Πλαγιάζει ὑποκάτω τῶν σκιερῶν δένδρων, ὑπὸ τὴν σκέπην τῶν καλάμων καὶ ἐν τοῖς βάλτοις.22Τὰ σκιερὰ δένδρα σκεπάζουσιν αὐτὸν μὲ τὴν σκιὰν αὑτῶν· αἱ ἰτέαι τῶν ῥυάκων περικαλύπτουσιν αὐτόν.23Ἰδού, ἐὰν πλημμυρίσῃ ποταμός, δὲν σπεύδει νὰ φύγῃ· ἔχει θάρρος, καὶ ἄν ὁ Ἰορδάνης προσβάλλῃ εἰς τὸ στόμα αὐτοῦ.
24Δύναταί τις φανερὰ νὰ συλλάβῃ αὐτόν; ἤ διὰ παγίδων νὰ διατρυπήσῃ τὴν ῥῖνα αὐτοῦ;