1Ἐπανελάβε δὲ ὁ Ἐλιοὺ καὶ εἶπεν·2Ἀκούσατε τοὺς λόγους μου, ὦ σοφοί· καὶ δότε ἀκρόασιν εἰς ἐμέ, οἱ νοήμονες·3Διότι τὸ τίον δοκιμάζει τοὺς λόγους, ὁ δὲ οὐρανίσκος γεύεται τὸ φαγητόν.4Ἄς ἐκλέξωμεν εἰς ἑαυτοὺς κρίσιν· ἄς γνωρίσωμεν μεταξὺ ἡμῶν τί τὸ καλόν. 5Διότι ὁ Ἰὼβ εἶπεν, Εἶμαι δίκαιος· καὶ ὁ Θεὸς ἀφῄρεσε τὴν κρίσιν μου·6ἐψεύσθην εἰς τὴν κρίσιν μου· ἡ πληγή μου εἶναι ἀνίατος, ἄνευ παραβάσεως.7Τίς ἄνθρωπος ὡς ὁ Ἰώβ, ὅστις καταπίνει τὸν χλευασμὸν ὡς ὕδωρ·8καὶ ὑπάγει ἐν συνοδίᾳ μετὰ τῶν ἐργατῶν τῆς ἀνομίας, καὶ περιπατεῖ μετὰ ἀνθρώπων ἀσεβῶν;9Διότι εἶπεν, οὐδὲν φελεῖ τὸν ἄνθρωπον τὸ νὰ εὐαρεστῇ εἰς τὸν Θεόν.10Διὰ τοῦτο ἀκούσατέ μου, ἄνδρες συνετοί· μή γένοιτο νὰ ὑπάρχῃ εἰς τὸν Θεὸν ἀδικία, καὶ εἰς τὸν Παντοδύναμον ἀνομία.11Ἐπειδή κατὰ τὸ ἔργον τοῦ ἀνθρώπου θέλει ἀποδώσει εἰς αὐτόν, καὶ θέλει κάμει ἕκαστον νὰ εὕρῃ κατὰ τὴν ὁδὸν αὑτοῦ.12Ναί, βεβαίως ὁ Θεὸς δὲν θέλει πράξει ἀσεβῶς, οὐδὲ θέλει διαστρέψει ὁ Παντοδύναμος τὴν κρίσιν.13Τίς κατέστησεν αὐτὸν ἐπιτηρητήν τῆς γῆς; ἤ τίς διέταξε πᾶσαν τὴν οἰκουμένην;14Ἐὰν βάλῃ τὴν καρδίαν αὑτοῦ ἐπὶ τὸν ἄνθρωπον, θέλει σύρει εἰς ἑαυτὸν τὸ πνεῦμα αὐτοῦ καὶ τὴν πνοήν αὐτοῦ·
15πᾶσα σὰρξ θέλει ἐκπνεύσει ὁμοῦ, καὶ ὁ ἄνθρωπος θέλει ἐπιστρέψει εἰς τὸ χῶμα.16Ἐὰν τώρα ἔχῃς σύνεσιν· ἄκουσον τοῦτο· ἀκροάσθητι τῆς φωνῆς τῶν λόγων μου.17Μήπως κυβερνᾷ ὁ μισῶν τὴν εὐθύτητα; καὶ θέλεις καταδικάσει τὸν κατ᾿ ἐξοχήν δίκαιον;18ὅστις λέγει πρὸς βασιλέα, Εἶσαι ἀσεβής, πρὸς ἄρχοντας, Εἶσθε κακοί;19Ὅστις δὲν προσωποληπτεῖ εἰς ἄρχοντας οὐδὲ ἀποβλέπει εἰς τὸν πλούσιον μᾶλλον παρὰ εἰς τὸν πτωχόν; ἐπειδή πάντες οὗτοι εἶναι ἔργον τῶν χειρῶν αὐτοῦ.20Ἐν μιᾷ στιγμῇ θέλουσιν ἀποθάνει, καὶ τὸ μεσονύκτιον ὁ λαὸς θέλει ταραχθῆ καὶ θέλει παρέλθει· καὶ ὁ ἰσχυρὸς θέλει ἀναρπαχθῆ, οὐχὶ ὑπὸ χειρός.21Διότι οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ εἶναι ἐπὶ τὰς ὁδοὺς τοῦ ἀνθρώπου, καὶ βλέπει πάντα τὰ βήματα αὐτοῦ. 22Δὲν εἶναι σκότος οὐδὲ σκιὰ θανάτου, ὅπου οἱ ἐργάται τῆς ἀνομίας νὰ κρυφθῶσιν.23Ἐπειδή δὲν θέλει ἀφήσει πλέον τὸν ἄνθρωπον νὰ ἔλθῃ εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ Θεοῦ.24Θέλει συντρίψει ἀναριθμήτους ἰσχυροὺς καὶ βάλει ἄλλους ἀντ᾿ αὐτῶν25διότι γνωρίζει τὰ ἔργα αὐτῶν, καὶ ἀνατρέπει αὐτοὺς τὴν νύκτα, καὶ συντρίβονται.26Κτυπᾷ αὐτοὺς ὡς ἀσεβεῖς ἐν τῷ τόπῳ τῶν θεατῶν·27ἐπειδή ἐξέκλιναν ἀπ᾿ αὐτοῦ καὶ δὲν ἐθεώρησαν οὐδεμίαν τῶν ὁδῶν αὐτοῦ·28καὶ ἔκαμον νὰ ἔλθῃ πρὸς αὐτὸν ἡ κραυγή τῶν πτωχῶν, καὶ ἤκουσε τὴν φωνήν τῶν τεθλιμμένων.29Καὶ ὅταν αὐτὸς δίδῃ ἡσυχίαν, τίς θέλει διαταράξει αὐτήν; καὶ ὅταν κρύπτῃ τὸ πρόσωπον αὑτοῦ, τίς δύναται νὰ ἴδῃ αὐτόν; εἴτε ἐπὶ ἔθνος εἴτε ἐπὶ ἄνθρωπον ὁμοῦ· 30ὥστε νὰ μή βασιλεύῃ ὑποκριτής, διὰ νὰ μή παγιδεύηται ὁ λαός.31Βεβαίως πρέπει νὰ λέγῃ τις πρὸς τὸν Θεόν, Ἔπαθον, δὲν θέλω πλέον πράξει κακῶς· 32ὅ, τι δὲν βλέπω, σὺ δίδαξόν με· ἐὰν ἔπραξα ἀνομίαν, δὲν θέλω πράξει πλέον.33Ἀλλὰ μήπως θέλει γείνει κατὰ τὸν στοχασμὸν σου; εἴτε σὺ ἀποβάλῃς εἴτε ἐκλέξῃς, αὐτὸς θέλει ἀνταποδώσει, καὶ οὐχὶ ἐγώ· λέγε λοιπὸν ὅ, τι ἐξεύρεις.34Ἄνδρες συνετοὶ θέλουσιν εἰπεῖ πρὸς ἐμέ, καὶ ὁ σοφὸς ἄνθρωπος ὅστις μὲ ἀκούει,35Ὁ Ἰὼβ δὲν ἐλάλησεν ἐν γνώσει, καὶ οἱ λόγοι αὐτοῦ δὲν ἦσαν μετὰ συνέσεως.36Ἡ ἐπιθυμία μου εἶναι, ὁ Ἰὼβ νὰ ἐξετασθῇ ἕως τέλους· ἐπειδή ἀπεκρίθη ὡς οἱ ἄνθρωποι οἱ ἀσεβεῖς.37Διότι εἰς τὴν ἁμαρτίαν αὑτοῦ προσθέτει ἀσέβειαν· καυχᾶται μεταξὺ ἡμῶν, καὶ πολλαπλασιάζει τοὺς λόγους αὑτοῦ ἐναντίον τοῦ Θεοῦ.