Εισαγωγή:
Πριν λίγες εβδομάδες συναντήσαμε τον Ιώβ και τους φίλους του. Ίσως θυμάσαι ότι στα κεφάλαια 4–27 του βιβλίου του Ιώβ υπάρχουν τρεις σειρές μονολόγων. Εδώ μπαίνουμε στο τέλος της πρώτης σειράς μονολόγων (κεφ. 4–14) και μετά θα δούμε τη δεύτερη (κεφ.15–21).
Πρώτα ακούμε τον Σωφάρ, που είναι ο λιγότερο συμπονετικός από τους φίλους και έχει σκοπό να διορθώσει τη θεολογία του Ιώβ. Όπως οι συμπατριώτες του, έχει μια εικόνα του Θεού πολύ μηχανιστική, και γι’ αυτό δεν μπορεί να καταλάβει αυτό που συμβαίνει στον Ιώβ. Κάθε φορά που μιλούν οι φίλοι του Ιώβ, επαναλαμβάνουν το επιχείρημα που θεωρούν αδιαμφισβήτητη αλήθεια: οι δίκαιοι άνθρωποι δεν υποφέρουν όπως ο Ιώβ. Πρόσεξε, αυτό μας διδάσκει πώς να μην αντιμετωπίζουμε τις ανάγκες των ανθρώπων γύρω μας.
Άρα, τι συμβαίνει; Η παραβολή του σπορέα βοηθάει, καθώς περιγράφει τις αντιδράσεις στον λόγο του Θεού. Δύο εικόνες μιλούν για ανθρώπους που ξεκίνησαν καλά, αλλά αυτό δεν κράτησε πολύ. Το πετρώδες έδαφος υπόσχεται πολλά, αλλά όταν έρχονται τα προβλήματα, εξασθενούν οι υποσχέσεις. Ο σπόρος στα αγκάθια μεγαλώνει, αλλά πνίγεται, δηλαδή δεν δίνει καρπό (Ματθαίος 13:20-22). Μήπως ο Ιώβ είναι πιστός μόνο όταν τα πράγματα είναι καλά ή δίκαιος μόνο όταν η κατάσταση τον ευνοεί; Πώς θα είναι όταν όλα πάνε προς το χειρότερο και χαλάσει η όμορφη σχέση του με τον Θεό; Η κατάσταση είναι απογοητευτική και ανατριχιάζουμε όταν ακούμε τον θρήνο του Ιώβ, ενώ μαθαίνουμε ταυτόχρονα ότι και αυτό είναι ένα είδος σχέσης με τον Θεό. Μην περιμένεις ξεκάθαρες απαντήσεις εδώ. Ο Ιώβ επιθυμεί απάντηση από τον Θεό, αλλά λαμβάνει σιωπή. Κάποιες φορές στη ζωή μένουμε με τα ερωτηματικά μας. Όμως ο Ιώβ συνεχίζει να Τον εμπιστεύεται!
Ακόμα κι αν δεν νιώθουμε πάντα τον Θεό κοντά, μπορούμε να Τον εμπιστευθούμε, γιατί Εκείνος είναι αγάπη (Φ. Φάμπερ, 1814-1863).
Ιώβ 11
1Καὶ ἀπεκρίθη ὁ Σωφὰρ ὁ Νααμαθίτης καὶ εἶπε·
2Δὲν δίδεται ἀπόκρισις εἰς τὸ πλῆθος τῶν λόγων; καὶ ὁ πολύλογος θέλει δικαιωθῆ;3Αἱ φλυαρίαι σου θέλουσιν ἀποστομώσει τοὺς ἀνθρώπους; καὶ ὅταν περιγελᾷς, δὲν θέλει σὲ καταισχύνει τις;4Διότι εἶπες, Ἡ ὁμιλία μου εἶναι καθαρά, καὶ εἶμαι καθαρὸς ἐνώπιόν σου.5Ἀλλ᾿ εἴθε νὰ ἐλάλει ὁ Θεὸς καὶ νὰ ἤνοιγε τὰ χείλη αὑτοῦ ἐναντίον σου.
6Καὶ νὰ σοὶ ἐφανέρονε τὰ κρύφια τῆς σοφίας, ὅτι εἶναι διπλάσια τῶν ὅσα γνωρίζονται. Ἔξευρε λοιπόν, ὅτι ὁ Θεὸς ἀπαιτεῖ ἀπὸ σοῦ ὀλιγώτερον τῆς ἀνομίας σου.7Δύνασαι νὰ ἐξιχνιάσῃς τὰ βάθη τοῦ Θεοῦ; δύνασαι νὰ ἐξιχνιάσῃς τὸν Παντοδύναμον μὲ ἐντέλειαν; 8Ταῦτα εἶναι ὡς τὰ ὕψη τοῦ οὐρανοῦ· τί δύνασαι νὰ κάμῃς; εἶναι βαθύτερα τοῦ ᾅδου· τί δύνασαι νὰ γνωρίσῃς;9Τὸ μέτρον αὐτῶν εἶναι μακρότερον τῆς γῆς, καὶ πλατύτερον τῆς θαλάσσης.10Ἐὰν θελήσῃ νὰ χαλάσῃ καὶ νὰ κλείσῃ, ἤ νὰ συνάξῃ, τότε τίς δύναται νὰ ἐμποδίσῃ αὐτὸν;11Διότι αὐτὸς γνωρίζει τὴν ματαιότητα τῶν ἀνθρώπων, καὶ βλέπει τὴν ἀσέβειαν· καὶ δὲν θέλει ἐξετάσει;
12Ὁ δὲ μάταιος ἄνθρωπος ὑπερηφανεύεται, καὶ γεννᾶται ὁ ἄνθρωπος ἄγριον ὀνάριον.13Ἐὰν σὺ ἑτοιμάσῃς τὴν καρδίαν σου καὶ ἐκτείνῃς τὰς χεῖράς σου πρὸς αὐτόν·14ἐὰν τὴν ἀνομίαν, τὴν ἐν χερσὶ σου, ἀπομακρύνῃς καὶ δὲν ἀφίνῃς νὰ κατοικήσῃ ἀσέβεια ἐν ταῖς σκηναῖς σου·15τότε βεβαίως θέλεις ὑψώσει τὸ πρόσωπόν σου ἀκηλίδωτον· μάλιστα θέλεις εἶσθαι σταθερὸς καὶ δὲν θέλεις φοβεῖσθαι.16Διότι σὺ θέλεις λησμονήσει τὴν θλῖψιν· θέλεις ἐνθυμηθῆ αὐτήν ὡς ὕδατα διαρρεύσαντα·17καὶ ὁ καιρὸς σου θέλει ἀνατείλει λαμπρότερος τῆς μεσημβρίας· καὶ ἐὰν ἐπέλθῃ σκότος ἐπὶ σέ, πάλιν θέλεις γείνει ὡς ἡ αὐγή·18καὶ θέλεις εἶσθαι ἀσφαλής, διότι ὑπάρχει ἐλπὶς εἰς σέ· ναί, θέλεις σκάπτει διὰ τὴν σκηνήν σου καὶ θέλεις κοιμᾶσθαι ἐν ἀσφαλείᾳ·19θέλεις πλαγιάζει, καὶ οὐδεὶς θέλει σὲ τρομάζει· καὶ πολλοὶ θέλουσιν ἱκετεύει τὸ πρόσωπόν σου.20Τῶν δὲ ἀσεβῶν οἱ ὀφθαλμοὶ θέλουσι μαρανθῆ, καὶ καταφύγιον θέλει λείψει ἀπ᾿ αὐτῶν, καὶ ἡ ἐλπὶς αὐτῶν θέλει εἶσθαι νὰ ἐκπνεύσωσι.
Φαντάσου ότι βρίσκεσαι στην εκκλησία. Ο Σωφάρ είναι ο κήρυκας σήμερα. Τι σκέφτεσαι; «Ωραίο κήρυγμα. Λέει ότι ο Θεός είναι καλός (εδ. 7-9), είναι ο κριτής μας (εδ. 10-11), ζητάει να απομακρυνθούμε από την αμαρτία (εδ. 14) και μας φέρνει ασφάλεια και ελπίδα (εδ. 18). Πολύ ωραία!». Λίγο αργότερα, μαθαίνεις την αλήθεια. Ο Σωφάρ πιστεύει ότι απευθύνεται σε έναν αμαρτωλό και θεωρεί υποχρέωσή του να του θυμίσει πόσο ένοχος είναι (εδ. 4-6). Αλλά ο Θεός διαφωνεί: ο Ιώβ είναι άμεμπτος, έχει φόβο Θεού και απομακρύνεται από το κακό (1:1, 2:3). Τι καταλαβαίνουμε με αυτό;
Ο Σωφάρ δείχνει πόσο λίγο καταλαβαίνουμε τον τρόπο του Θεού. Υποθέτει ότι ένας δίκαιος άνθρωπος δεν θα υποφέρει σαν τον Ιώβ. Βλέπει το πρόβλημα και δίνει το «φάρμακο» για να λυθεί. Όμως τι γίνεται, όταν «ο Θεός δίνει ευλογίες ελπίδας και προστασίας, αλλά επίσης επιτρέπει απρόβλεπτες συμφορές που φαντάζουν άδικες»; (Λ. Γουίλσον). Ας αφήσουμε τον Θεό να είναι Θεός και να μην σκεφτόμαστε ότι εμείς έχουμε έτοιμες όλες τις απαντήσεις. Μάλιστα, να μη βιαζόμαστε να βρούμε τις απαντήσεις, να καθόμαστε ήσυχα δίπλα σε όσους υποφέρουν και να εμπιστευόμαστε τον Θεό, Του οποίου τα μυστήρια συχνά δεν καταλαβαίνουμε (εδ. 7).
Ιώβ 13–14, Λουκάς 18
Τα Βιβλικά Αναγνώσματα στο email σας:
Αν θέλετε να λαμβάνετε καθημερινά τα Βιβλικά Αναγνώσματα στο email σας, μπορείτε να εγγραφείτε συμπληρώνοντας τα στοιχεία σας στην παρακάτω φόρμα.
