«[Ο Χριστός] είναι η κεφαλή πάσης αρχής και εξουσίας» (Κολοσσαείς 2:10), σε ελευθερώνει από καθετί που σε εγκλωβίζει. Τι είναι αυτό;
Ιώβ 16:1-21
1Τότε ὁ Ἰὼβ ἀπεκρίθη καὶ εἶπε·2Πολλὰ τοιαῦτα ἤκουσα· ἄθλιοι παρηγορηταὶ εἶσθε πάντες.3Ἔχουσι τέλος αἱ ματαιολογίαι; ἤ τί σὲ ἐνθαρρύνει εἰς τὸ νὰ ἀποκρίνησαι;4Καὶ ἐγὼ ἠδυνάμην νὰ λαλήσω καθὼς σεῖς· ἐὰν ἡ ψυχή σας ἦτο εἰς τὸν τόπον τῆς ψυχῆς μου, ἠδυνάμην νὰ ἐπισωρεύσω λόγους ἐναντίον σας, καὶ νὰ κινήσω ἐναντίον σας τὴν κεφαλήν μου.
5Ἤθελον σᾶς ἐνισχύσει μὲ τὸ στόμα μου, καὶ ἡ κίνησις τῶν χειλέων μου ἤθελε σᾶς ἀνακουφίσει.6Ἄν λαλῶ, ὁ πόνος μου δὲν ἀνακουφίζεται· καὶ ἄν σιωπῶ, ποία ἐλάττωσις γίνεται εἰς ἐμέ;7Ἀλλὰ τώρα μὲ ὑπερεβάρυνεν· ἠρήμωσας πᾶσαν τὴν συνοδίαν μου.8Καὶ αἱ ῥυτίδες μὲ τὰς ὁποίας μὲ ἐσημείωσας, εἶναι μαρτυρία· καὶ ἡ ἰσχνότης μου ἀνισταμένη εἰς ἐμέ, μαρτυρεῖ ἐπὶ τοῦ προσώπου μου.9Μὲ διασπαράττει ὁ ἐχθρὸς μου ἐν τῷ θυμῷ αὑτοῦ καὶ μὲ μισεῖ· τρίζει τοὺς ὀδόντας αὑτοῦ ἐναντίον μου· ὀξύνει τοὺς ὀφθαλμοὺς αὑτοῦ ἐπ᾿ ἐμέ.10Ἀνοίγουσι τὸ στόμα αὑτῶν κατ᾿ ἐμοῦ· μὲ τύπτουσι κατὰ τῆς σιαγόνος ὑβριστικῶς· συνήχθησαν ὁμοῦ ἐπ᾿ ἐμέ.11Ὁ Θεὸς μὲ παρέδωκεν εἰς τὸν ἄδικον, καὶ μὲ ἔρριψεν εἰς χεῖρας ἀσεβῶν.12Ἤμην ἐν ἡσυχίᾳ, καὶ μὲ κατεσπάραξε· καὶ πιάσας με ἀπὸ τοῦ τραχήλου, μὲ κατεσύντριψε, καὶ μὲ ἔθεσε σκοπὸν αὑτοῦ.13Οἱ τοξόται αὐτοῦ μὲ περιεκύκλωσαν· διαπερᾶ τὰ νεφρὰ μου, καὶ δὲν φείδεται· ἐκχέει τὴν χολήν μου ἐπὶ τὴν γῆν.
14Μὲ συντρίβει μὲ πληγήν ἐπὶ πληγήν· ἔδραμεν ἐπ᾿ ἐμὲ ὡς γίγας.15Σάκκον ἔρραψα ἐπὶ τὸ δέρμα μου, καὶ ἐμόλυνα τὸ κέρας μου μὲ χῶμα.16Τὸ πρόσωπόν μου κατεκάη ὑπὸ τοῦ κλαυθμοῦ, καὶ σκιὰ θανάτου εἶναι ἐπὶ τῶν βλεφάρων μου·
17ἐνῷ ἀδικία δὲν ὑπάρχει ἐν ταῖς χερσὶ μου, καὶ ἡ προσευχή μου εἶναι καθαρά.18Ὦ γῆ, μή σκεπάσης τὸ αἷμά μου, καὶ ἄς μή ὑπάρχῃ τόπος διὰ τὴν κραυγήν μου,19καὶ τώρα, ἰδού, ὁ μάρτυς μου εἶναι ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ἡ μαρτυρία μου ἐν τοῖς ὑψίστοις.20Οἱ φίλοι μου εἶναι οἱ ἐμπαίζοντές με· ὁ ὀφθαλμὸς μου σταλάζει δάκρυα πρὸς τὸν Θεόν.21Νὰ ἦτο δυνατὸν νὰ διαδικάζηταί τις πρὸς τὸν Θεόν, ὡς ἄνθρωπος πρὸς τὸν πλησίον αὑτοῦ.
Η αγωνία του Ιώβ είναι οδυνηρή. Κανείς δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει, και κυρίως όχι οι φίλοι του (εδ. 2), ούτε καν ο Θεός (εδ. 9, 11-12)! Δεν είναι πια ισχυρό φρούριο, προπύργιο που δεν πέφτει ποτέ. Ο Θεός τού επιτίθεται! Ο Ιώβ δεν έχει τίποτα άλλο να δώσει. Τα κουρέλια που φοράει έχουν γίνει το μόνιμο ρούχο του και έχει κουραστεί από το κλάμα (εδ. 15-16). Το πλησιέστερο που έχουμε δει στην ανθρώπινη εμπειρία μας είναι η κραυγή του Ιησού στον Σταυρό: «Θεέ μου, Θεέ μου, δια τι με εγκατέλειπες;» (Ματθαίος 27:46). Ο ίδιος ο Θεός, μέσω του Υιού βιώνει αυτή την μοναξιά, μέσα από τον χωρισμό που φέρνει η αμαρτία. Παίρνει τη θέση του εγκαταλελειμμένου ανθρώπου που κανείς δεν ακούει την κραυγή του. Παίρνει τη δική μας θέση και κατορθώνει μια νίκη που διαλύει όλα όσα μας εγκλωβίζουν και μας απομονώνουν και έτσι μας φέρνει στην οικογένειά Του, πίσω στο σπίτι.
Ο Ιώβ δεν ήξερε τίποτα για εκείνη την κραυγή του Ιησού. Αλλά ήξερε ότι χρειαζόταν κάποιον, που θα μπορούσε να ενεργήσει και να μιλήσει υπέρ του (εδ. 19-21). Έψαχνε έναν νομικό εκπρόσωπο για να παρουσιάσει στον Θεό την υπόθεσή του. Δεν ήξερε όμως ότι ο ίδιος ο Θεός, μέσω του Ιησού, επρόκειτο να παρέμβει ώστε να αποκαταστήσει τη φιλία μεταξύ ανθρώπων και Θεού.
Ιώβ 27–28, Λουκάς 22
Τα Βιβλικά Αναγνώσματα στο email σας:
Αν θέλετε να λαμβάνετε καθημερινά τα Βιβλικά Αναγνώσματα στο email σας, μπορείτε να εγγραφείτε συμπληρώνοντας τα στοιχεία σας στην παρακάτω φόρμα.
